Ωτοβλεψίες

«Το ανύπαρκτο είναι εκείνο που δεν ποθήσαμε αρκετά» έγραφε οΦραντς Κάφκα. Ο ίδιος που έβλεπε τη μεταμόρφωση του γόνου μιας χρεοκοπημένης οικογένειας σε έντομο στη «Μεταμόρφωσή» του. Εργο που ετοιμάζεται να ανεβάσει ο ΛιθουανόςΤσέζαρις Γκραουζίνιςστο Βασιλάκου (το οποίο τελικά «κέρδισε», έναντι τουΣτάθη Λιβαθινού, ηΜαριάννα Τόλη), με τον ίδιο παραγωγό που συνέπραξε και στον «Ιούλιο Καίσαρα» του Φεστιβάλ. Και με τονΜανώλη ΜαυροματάκηωςΓκρέγκορ Σάμσακαι τη σύζυγό του (του σκηνοθέτη)Μάρω Παπαδοπούλου.

«Μπουένος Αϊρες, Νέα Υόρκη, Βομβάη, Τόκιο…»

Οχι, δεν έχει τόσους σταθμούς, σαν το τραγουδάκι του Γρηγόρη Μπιθικώτση, η ιστορία μας. Η ιστορία της νεαρής ηθοποιού Δήμητρας Μπάρλα (φωτογραφία). Ξεκινάει το 2006 σε μια λίμνη του Καναδά, όταν ο συγγραφέας – σκηνοθέτης Ρίτσαρντ Νίοζιμ της πρότεινε το «Μέδουσα: Η γυναίκα στον καθρέπτη», που πέρασε στο ρεπερτόριο του Mad Dam Theatre Ensemble και το έδειξε στο Booze Cooperativa. Επόμενος σταθμός Αθήνα, στο Αλάβαστρον, όπου εξασκήθηκε με τις «Ιστορίες για μισογύνηδες» της Πατρίσια Χάισμιθ. Και μετά (το 2013), το Παλαιό Ελαιουργείο της Ελευσίνας με το «Solo» πάνω στην ποίηση της Μαρίας Πολυδούρη. Παράλληλος σταθμός, το Λονδίνο, όπου ζει και εργάζεται με τις ομάδες Secret Cinema, Fitto Burst και JW3, παίζοντας και σε έξι ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Οπως το «NotbyChoice», συμπαραγωγή του London Film School και του Ντέιβιντ Κοέν, στον ρόλο μιας Βενεζουελανής δίχως άδεια εργασίας. Ενώ στο μοντάζ βρίσκεται και η νέα ταινία του θεατράνθρωπου, συνθέτη, τιμημένου και με κρατικά βραβεία κινηματογραφιστή και καθηγητή υποκριτικής Νίκου Κορνήλιου (μετά την πρόσφατη «Μητριαρχία» στην οποία άρθρωναν φωνή 60 γυναίκες), όπου συμμετέχει η Μπάρλα. Επόμενος σταθμός της, το Λος Αντζελες, με το Industry Hollywood, για σεμινάρια με διευθυντές διανομής και σκηνοθέτες. Περιμένουμε συνέχεια…

Με δύναμη από τη φαντασία.

Πού αλλού, άλλωστε, να καταφύγεις σε τέτοιες εποχές; Πώς να μιλήσεις για όσα μας πονούν και μας αλλάζουν; Η φαντασία στο Πόρτα, πάντως, φαίνεται να έχει βάλει τις μηχανές στο φουλ, ως προς το επερχόμενο ρεπερτόριο, βαδίζοντας μάλιστα προς μία ακόμη δυσκολότερη σεζόν. Παίρνω το Πόρτα όχι ως μονάδα που παλεύει με την τρικυμία (και εν κρανίω) στο ελληνικό θέατρο. Αλλά ως παράδειγμα για ένα θέατρο που δεν διδάσκει, αλλά αναδιπλώνεται, προκαλεί στοχασμό πάνω σε όσα μας καίνε και μας χρειάζονται, και προσπαθεί να προσφέρει παρηγορία. Ενα θέατρο που πασχίζει να επιβιώσει –και πρέπει να επιβιώσει, θα προσθέταμε, για όσα πυροδοτεί και αλλάζει με τη μέθεξη μέσα μας. Ακόμη κι αν μεταλλάσσεται, ελέω συνθηκών, ή περνάει στο καθεστώς των ποσοστών επί πενιχρών εισπράξεων. Δεν είναι ανέκδοτο: σκηνοθέτης έδειχνε με υπερηφάνεια τα νέα αθλητικά παπούτσια του, εκείνα που του επέτρεψε να αγοράσει η ποσοστιαία αμοιβή του από –επιτυχημένη –παράσταση! Πάμε λοιπόν στην ουσία: στα μελλούμενα της Πόρτας. Πρώτα, ένα όνομα. Δόκτωρ Κόρσακ. Οσοι διαβάζουν ιστορία και θυμούνται τη «Θυσία του Κόρσακ» του μεγάλου Αντρέι Βάιντα ξέρουν. Μιλάμε για τον Γιάνους Κόρσακ, επιβλέποντα ενός ορφανοτροφείου στο κατασπαραγμένο από τους Ναζί γκέτο της Βαρσοβίας, που αντί να εγκαταλείψει τα «μικρά του» τα προετοιμάζει για τον θάνατο στο κολαστήριο του Αουσβιτς. Σπαρακτικό; Πάντως για τον Θωμά Μοσχόπουλο (φωτογραφία) είναι μια ευκαιρία «να σπάσουμε το ταμπού ότι τα έργα για παιδιά (σ.σ.: 8-14 ετών) πρέπει να είναι ανερμάτιστα, με πολύ τούλι και χρυσόσκονη». Αυτό θα επιχειρήσει η παράσταση του έργου «Ποιος είναι ο Δόκτωρ Κόρσακ» του Σκωτσέζου Ντέιβιντ Γκρεγκ, σε απόδοση Ξένιας Καλογεροπούλου και σκηνοθεσία Αννας Μιχελή, με τους Γιάννη Καραούλη, Ρομπέρτα Βέγκα, Τάσο Δημητρόπουλο, Γιάννη Κλίνη, Αλκη Μπακογιάννη (Δεκέμβριος 2015, με πρεμιέρα τον Νοέμβριο στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης). Το μάθημα –κατά Μοσχόπουλο; «Θα αντιδράσω σχεδόν με τα μέσα που έχει ο αντίπαλός μου, αλλά δεν θα ταυτιστώ και θα αντιτάξω τον ανθρωπισμό μου, ακόμη κι αν φανώ προσωρινά ανίσχυρος».

Ο εφηβικός «Κόρσακ» θα πλαισιώνεται από έργα για παιδιά μέχρι και βρέφη 1-3 ετών, όπως το παιγνιώδες «Μικρό μικρό, μεγάλο μεγάλο» των Θωμά Μοσχόπουλου – Χρήστου Παπαδόπουλου, με τους Βασίλη Σοφό, Ηλία Μουλλά, το βασισμένο πάνω στη Σταχτοπούτα του Προκόφιεφ «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» των Patari Project και της Σοφίας Πάσχου, το έργο πάνω στην ιδέα του ήρωα «The Hero» της Σοφίας Μαυραγάνη ή «Το μυστήριο της πολιτείας Χάμελιν» κατά Θωμά Μοσχόπουλο και Κορνήλιο Σελαμσή (υπεύθυνο για τις ευρηματικές μουσικές Τρίτες στο Πόρτα), που είχε σκίσει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Πέρα από τις επαναλήψεις των «Λίλιομ» και «Μότζο», με ήρωες «κακά παιδιά», προτείνεται το αντιπολεμικό «This Is War» της Χάνα Μόσκοβιτς, σε σκηνοθεσία (και πρώτη συνεργασία με το Πόρτα) του Καναδού Αλαν Ντίλγουορθ, που θα δώσει διαλέξεις μαζί με τη συγγραφέα. Μιλάμε για τέσσερις στρατιώτες στο Αφγανιστάν που δεν ξέρουν αν έχουν απέναντί τους ένα απλό παιδί ή έναν μικρό βομβιστή και μέσα από το έργο τίθενται ζητήματα εξουσίας (και σεξουαλικής, καθώς εμπλέκεται και στρατιώτης γένους θηλυκού) του «ανθρωπιστή κατακτητή». Με τους Ηλία Μουλλά, Αννα Καλαϊτζίδου, Αντώνη Καρυστινό, Αναστάση Ροϊλό (Δεκέμβριος).

Κάπου εκεί παραπέμπουν οι «Αναστατώσεις του οικοτρόφου Τέρλες», βασισμένες στη νουβέλα του Ρόμπερτ Μούζιλ, σε πρώτη ελληνική απόδοση Αλέξανδρου Ισαρη, με την ιστορία εκφοβισμού και σεξουαλικής κακοποίησης –«αντανάκλαση του επερχόμενου στην Ευρώπη φασισμού», κατά Μοσχόπουλο –σε μια στρατιωτική ακαδημία στις αρχές του 20ού αιώνα, από τη Γεωργία Μαυραγάνη και την Ομάδα Χάπι Εντ (Φεβρουάριος 2016). Και αυτά πέρα από το αυστραλέζικο, αστυνομικής πλοκής «Σκοτεινές γλώσσες» του Αντριου Μπόβελ, που θα σκηνοθετήσει ο Θωμάς Μοσχόπουλος (Νοέμβριος), με άξονα «την άγνοιά μας για τον Αλλον», με τους Αννα Καλαϊτζίδου, Χρήστο Λούλη, Αννα Μάσχα, Γιώργο Χρυσοστόμου ή τα κείμενα της «αστυνομικής» Πατρίσια Χάισμιθ που «ζωντανεύουν» οι Ακύλλας Καραζήσης, Νίκος Χατζόπουλος (Μάρτιος) και την –αυτοσχεδιαστική –έκπληξη του Νίκου Καραθάνου «Brazilian Rhapsody» (Μάρτιος), στα οποία θα επανέλθω, μαζί με άλλα.