Ηρθα σε τούτη τη γειτονιά το 2002 –στην οδό Ρεμούνδου, μια ανάσα από την εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα –όταν οι εφημερίδες έγραφαν ότι πέφτουν πυροβολισμοί. Ευτυχώς δεν υπήρξα ήρωας κανενός τέτοιου περιστατικού. Ηταν ευκαιρία όμως να αγοράσω αυτό το εγκαταλειμμένο διώροφο σπίτι με τα χρήματα που θα έδινα τότε για ένα διαμέρισμα 40 τ.μ. στο Παγκράτι. Το επέλεξα για τους μεγάλους χώρους και τα ψηλά ταβάνια του. Απέναντι ακριβώς βρίσκεται κατά σύμπτωση το εργαστήριο του Παύλου Σάμιου. Βγαίνει καμιά φορά στο μπαλκόνι και τα λέμε.
Το ατελιέ για μένα είναι χώρος συγκέντρωσης. Από δω βλέπω τον κόσμο. Θεωρώ ότι όταν ζωγραφίζεις έναν εσωτερικό χώρο είναι σαν μια αλληγορία του εσωτερικού κόσμου και ότι τα παράθυρα είναι οι δίοδοι προς τον εξωτερικό. Επιλέγω να ζωγραφίζω ανάλογα με την κατεύθυνση του φυσικού φωτός στον χώρο.
Η αξία της ζωγραφικής έγκειται στο ότι ανακαλύπτεις τι είναι δυνατό κάθε στιγμή. Το έργο σού το επιβάλλουν ο χώρος, το μοντέλο, η στιγμή, ο φωτισμός. Υποτάσσεσαι σε αυτά. Συντονίζεσαι μαζί τους. Το έργο είναι προϊόν της στιγμής και προσωπικά οδηγούμαι από τα πράγματα. Ο ζωγράφος δεν στέκεται αντικειμενικά απέναντί τους. Κριτήριο είναι οι αναζητήσεις του. Τι ψάχνει, ποιες είναι οι αγωνίες του. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να κάνει ό,τι θέλει. Πρέπει να φτιάχνει την ουσία της πραγματικότητας. Και το πρέπει δεν είναι περιορισμός, δεν είναι καταναγκασμός, αλλά νόμος. Κι ο νόμος με ενδιαφέρει διότι είναι ελευθερία. Δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς νόμο. Ο νόμος γεννά απειρία δυνατοτήτων.
Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΙΕΡΑΣ. Σημασία δεν έχει τόσο το περιβάλλον όσο το πώς αλλάζει στο μάτι του ζωγράφου. Και η αλλαγή αυτή προκαλείται από την απαίτηση για βαθύτερη σχέση με τα πράγματα. Επί της ουσίας, δεν αλλάζει ο τρόπος που βλέπω το καθετί. Εμβαθύνω σε αυτό. Βεβαίως και η επανάληψη του ίδιου σημείου ενέχει τον κίνδυνο της μανιέρας, την οποία και πολεμάς. Αν το επιτυγχάνεις, σου το λέει ο χρόνος και οι άλλοι.
Το πρώτο μου ατελιέ βρισκόταν στην οδό Σισίνη. Ηταν το 1981. Ενα μεγάλο δωμάτιο ήταν. Είμαι συναισθηματικά δεμένος διότι εκεί έκανα το ξεκίνημά μου. Στο σημερινό ατελιέ μου έκανα όμως ένα μεγάλο βήμα για την προσωπική μου ιστορία στη ζωγραφική. Εδώ πήρε μορφή ο Δασκαλάκης.
Το κάθε έργο αρχίζει από το τελάρο, το οποίο φτιάχνω μόνος μου. Ετσι αρχίζει και η εξοικείωση με το έργο, διότι η ζωγραφική έχει και υλική υπόσταση. Παλέτα, το σύμβολο του ζωγράφου, δεν έχω κρατήσει ποτέ. Χρησιμεύει σε όσους κάνουν λεπτεπίλεπτη ζωγραφική. Είναι αντικειμενικό το θέμα. Ανακατεύω τα χρώματά μου πάνω σε ένα τραπεζάκι.
Στα πίσω δωμάτια έχω έργα μου παλιά. Οχι μαθητικά. Εκείνα τα έχω στο σπίτι. Με συνδέουν με τη νεανική μου ηλικία, σαν να με βλέπω από απόσταση. Τα παλιά μου έργα τα αντιμετωπίζω ως προσωπικές σημειώσεις, ως κρυφές ομολογίες και συνήθως τα ξαναβλέπω τυχαία, όχι από νοσταλγία. Αποτελούν μια υπόθεση αυτογνωσίας. Βλέπω τι φοβόμουν, πόσο ακριβά πλήρωσα τους φόβους μου αφήνοντας πράγματα στη μέση. Είναι μαθήματα για το παρόν. Τελικά, έχω πετάξει πιο πολλά έργα από όσα έχω κρατήσει. Υπήρχε περίοδος που επί μήνες ό,τι έκανα το έσκιζα. Και αυτές οι καταστροφές όμως ενσωματώνονται στα έργα μου τελικά. Σημασία έχει να επιμένεις, να έχεις θάρρος και να αντιμετωπίζεις τις φοβίες σου τη στιγμή που προκύπτουν. Αργότερα διαπιστώνεις τον ρόλο που παίζει το περιβάλλον σου, το οποίο συχνά δρα ανασταλτικά και καταλήγει να γίνεται θανάσιμο εμπόδιο για τις επιθυμίες σου.
