Η γονιμοποίηση με δότη σπέρματος είναι μια συνειδητή επιλογή για τις γυναίκες οι οποίες ναι μεν είναι γόνιμες αλλά δεν έχουν σύντροφο που επιθυμεί να γίνει πατέρας του παιδιού τους ή δεν πιστεύουν στην προϋπόθεση ύπαρξης ενός πατέρα ή ο σύντροφος έχει προβλήματα υπογονιμότητας και ητεχνητή γονιμοποίηση είναι δύσκολη.
Ξεκάθαρος και φυσικοποιημένος για τη σημερινή γυναίκα ο τρόπος σύλληψης, ωστόσο η ψυχολογία του παιδιού από δότη σπέρματος παραμένει ένα θολό τοπίο – το ίδιο και το αν και πότε είναι η σωστή στιγμή για να ενημερωθεί για τις συνθήκες της σύλληψής του.
Λιγότερο έτοιμη μοιάζει να νιώθει η ίδια η μητέρα στο να αποδεχθεί και να μοιραστεί με το παιδί της την αλήθεια, βυθιζόμενη σεσυναισθήματα αμφιθυμίας απέναντι στη μητρότητα αλλά και ανεπάρκειας, αφού νιώθει ότι κάπουπροδίδει τη φύση της και τον κοινωνικό της ρόλο.
Ο,τι συμβαίνει όμως στην ψυχή του γονιού μεταφέρεται στην ψυχή του παιδιού. Τα κρυμμένα και ένοχα μυστικά δημιουργούν εμπλοκές, δυσπιστίες και φόβους. Κανένα παιδί δεν θέλει να νιώθει ότι του κρύβεις κάτι. Αυτό το κάτι αποκτά δαιμονικές διαστάσεις μέσα του και ποτέ δεν καταφέρνει να το αποδεχθεί.
Θεωρώ ότι είναι πάντα ανακουφιστική η αλήθεια στις «φυσικές» της διαστάσεις, όταν παρουσιάζεται και βιώνεται από εκείνον που τη λέει μεαποδραματοποιημένο τρόποκαι στη σωστή στιγμή. Το παιδί θα πρέπει να είναι σε μια ηλικία που θα μπορεί να κατανοήσει την ιστορία του, χωρίς να απειληθεί από εκείνη.
Οι έρευνες αποκαλύπτουν ότι ο θυμός, η σύγχυση και το σοκ είναιισχυρότερα όσο πιο αργά χρονικά ενημερώνεται ένα παιδί για το ιστορικό της σύλληψής του – και τόσο πιο αρνητικά είναιτα συναισθήματα που νιώθει για τη μητέρα του.
Οταν η αλήθεια λέγεται συμβάλλει στην ψυχολογική ευημερία του παιδιού. Τα παιδιά που γεννιούνται με υποστηρικτικές μεθόδους γονιμοποίησης έχουν παρόμοια επίπεδα ποιότητας σχέσεων με τους γονείς, ενώ οι μητέρες τους εκφράζονται με μεγαλύτερη συναισθηματική εμπλοκή με εκείνα.
