Ροές. Ρεύματα. Κύματα. Η γλώσσα περιγράφει το Προσφυγικό σαν να ήταν φυσική καταστροφή. Θα ήταν σαν φυσική καταστροφή, αν δεν ήταν χειρότερο. Αν δεν απειλούσε την ψυχο-πολιτική σύσταση της Ευρώπης με βλάβες μονιμότερες από οποιαδήποτε θεομηνία.
Αν υπάρχει θεομηνία έχει πάρει χαρακτηριστικά τέλειας καταιγίδας, καθώς το χτύπημα στο Παρίσι αποχαλινώνει τις δυνάμεις που ήδη υπέσκαπταν την προσπάθεια της ΕΕ να ανταποκριθεί στο Προσφυγικό χωρίς να υποστεί ιστορική αλλοτρίωση.
Ο Γιάννης Μουζάλας μιλάει σαν να έχει επίγνωση ότι αντιμετωπίζει ένα άλυτο πρόβλημα. Ενα πρόβλημα που στην καλύτερη περίπτωση μπορεί μόνο να αμβλυνθεί.
Βετεράνος των Γιατρών του Κόσμου, ο Μουζάλας βρέθηκε ως υπηρεσιακός σε ένα πόστο που η προκάτοχός του είχε δηλητηριάσει με ένα σπάνιο μείγμα επιχειρησιακής αδράνειας και τοξικού βερμπαλισμού. Ο ίδιος δεν έχει μέχρι στιγμής παρασυρθεί από τον λυρισμό που περιορίζεται στο να διεκτραγωδεί την ανθρωπιστική κρίση, ελεεινολογώντας ταυτόχρονα την ανεπάρκεια και την ηθική κατάπτωση της Ευρώπης. Γι’ αυτό ακούγεται σαν εξαίρεση στον κυβερνητικό κανόνα.
Το ερώτημα είναι αν όντως έχει αποκρυσταλλωθεί ένας τέτοιος κανόνας. Αν η κυβέρνηση του Μουζάλα συνομιλεί με την κυβέρνηση του Καμμένου, την κυβέρνηση του Κοτζιά και την κυβέρνηση του Τσίπρα. Η γραμμή στο Προσφυγικό έχει μέχρι στιγμής περάσει από την ωμή απειλή –«αν δεν μας βοηθήσετε, θα γεμίσετε τζιχαντιστές» –στην αντιμνημονιακή εργαλειοποίηση –«να σας δώσουμε hotspots, να μας πάρετε προαπαιτούμενα» –για να καταλήξει σε κάτι που θυμίζει απόπειρα διπλωματικού παιγνίου με την Αγκυρα.
Ακόμη κι αν πίστευε κανείς ότι υπήρχαν περιθώρια τέτοιων πειραματισμών, δύσκολα μπορεί να εξακολουθήσει να το πιστεύει μετά το Παρίσι. Οι τρομοπώλες –η Λεπέν, οι βαυαροί εταίροι της Μέρκελ και οι όμοιοί τους παντού –μπορεί να μην καταφέρουν το εφιαλτικό κλείσιμο των συνόρων. Θα μπορούσαν ωστόσο να οδηγήσουν το παιχνίδι της ενοχής μέχρι τη στοχοποίηση της Ελλάδας ως ξέφραγου περάσματος, κάτι που θα μετέτρεπε τις προσφορές βοήθειας σε αφόρητη πίεση.
Μια τέτοια στοχοποίηση θα ήταν βέβαια παράλογη. Οι τζιχαντιστές στη συντριπτική τους πλειονότητα δεν έρχονται από τη Συρία. Ερχονται από τις Βρυξέλλες και τα παρισινά προάστια. Ομως, το γεγονός ότι η σύνδεση της τρομοκρατίας με το Προσφυγικό είναι παράλογη δεν την καθιστά πολιτικά λιγότερο εφικτή.
Ο παραλογισμός είναι η νέα λογική του διαρκούς κατακλυσμού στον οποίο μπήκε η Ευρώπη. Η Αθήνα έχει δείξει ότι διαθέτει δύο τρόπους να αμυνθεί. Ο ένας είναι η μικροκλίμακα της επιτόπου διαχείρισης που επιχειρεί το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής. Ο άλλος είναι το μεγαλεπήβολο παζάρι στην κλίμακα του νανο-ερντογανισμού.
