Ο Μάκης Βορίδης στα «ΝΕΑ»: «Η ΝΔ δεν έχει ιδιοκτησία»

Προς την κατεύθυνση αυτή, ο βουλευτής της ΝΔ αφήνει στην άκρη το… τσεκούρι του πολιτικού του παρελθόντος, κλείνει την πόρτα στον λεπενισμό, του οποίου υπήρξε επί χρόνια εγχώριος εκπρόσωπος, ενώ με τον τρόπο του δηλώνει «παρών» σε μια παράταξη που θα εκφράζει, όπως λέει, την ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά.

Ενας βουλευτής που προτίμησε, από την ασφάλεια της ουδετερότητας, να πάρει θέση σε μια κορυφαία εσωκομματική διαδικασία και να συνταχθεί με τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής ανανέωσης της ΝΔ.

Οχι με την ηλικιακή έννοια αλλά με την έννοια της ανταπόκρισης στο αίτημα της κοινωνίας. Οποιος δεν ακούει τη βοή για αλλαγή στην παράταξη, τότε πραγματικά υποτιμά και περιφρονεί τις βαθιές κοινωνικές διεργασίες που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα. Αν η συντηρητική παράταξη δεν ανταποκριθεί στο αίτημα αυτό, θα ξεπεραστεί από τα πράγματα.

Δεν είναι αίτημα ηλικιακής ανανέωσης, να φύγουν οι «γέροι», να έρθουν οι «νέοι». Είναι αίτημα να μετατραπεί η παράταξη σε μια μεγάλη, σύγχρονη, πολυτασική, συνθετική, ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά. Οπου όλοι συνυπάρχουν με άποψη και με ικανότητα σύνθεσης των απόψεων, όπου η βάση έχει ενεργό ρόλο και αποφασιστικές αρμοδιότητες, όπου η παράταξη δεν έχει ιδιοκτησία, αλλά όλοι είναι ισότιμοι μέτοχοι με τον ίδιο αριθμό μετοχών σε αυτήν.

Δεν είναι καρφί για κανέναν, αλλά προφανώς εκφράζει την αντίθεσή μου σε όσους παριστάνουν ότι εκπροσωπούν σπουδαίες και μεγάλες προσωπικότητες της παράταξης, δήθεν υπερασπιζόμενοι την κληρονομιά τους, ενώ στην πραγματικότητα υπερασπίζονται την κομματική τους εξουσία.

Η τόλμη του να εκφράσει, μακριά από τα κεντρικά, παραδοσιακά, κομματικά συστήματα, το αίτημα της ριζοσπαστικής ανανέωσης.

Δεν υπάρχει συμμαχία, υπάρχει μία υποψηφιότητα την οποία υποστηρίζω και δεν υφίσταται κάποιου είδους συμφωνία.

Δεν θα ηττηθεί. Και σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχουν ομάδες και, ακόμα, ποτέ δεν υπηρετώ προσωποκεντρικές ομάδες. Υπηρετώ τα πολιτικά σχέδια που πιστεύω ότι είναι χρήσιμα για τη χώρα. Απλώς, επειδή όλοι έχουν συνηθίσει την πολιτική ως ένα χώρο προσωπικών συναλλαγών, κανείς δεν σκέφτεται το «σχέδιο», όλοι μιλούν για το «νταραβέρι», τη συμφωνία.

Εγώ όμως υπηρετώ ένα απολύτως σαφές πολιτικό σχέδιο: ανατροπή της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς, μάχη των ιδεών, δυναμική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, καμία συναίνεση, κανένας συμβιβασμός με την κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, παρουσίαση ενός φιλόδοξου και απαιτητικού μεταμνημονιακού προγράμματος για την Ελλάδα. Δεν το υπηρετώ τώρα, το υπηρετώ με συνέπεια και συστηματικά.

Νομικά, είναι απολύτως σαφές ότι μπορεί. Κοινοβουλευτικά, η απάντηση που δίνει ο ίδιος ο Απόστολος είναι κατά τη γνώμη μου πλήρης: ένας αντιπρόεδρος θα αναλάβει τον συντονισμό του κοινοβουλευτικού έργου. Και αυτός θα είναι ο καλύτερος που έχουμε στη Βουλή για να αναλάβει την κοινοβουλευτική αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Με τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη έχω εξαιρετική, θα έλεγα υποδειγματική, συνεργασία στο πλαίσιο του ρόλου μου ως βουλευτή. Ομως δεν πιστεύω στην τοποθέτηση της ΝΔ στο «μεταρρυθμιστικό Κέντρο» και δεν πιστεύω στην τακτική της συναίνεσης ή συνεννόησης με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή εκφράστηκε προεκλογικά. Για μένα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ιδεολογικός αντίπαλος, είναι μια λαϊκιστική καταστροφική δύναμη που πρέπει να ηττηθεί. Υπεύθυνη στάση συνεννόησης με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει.

Μία είναι η υπεύθυνη στάση: η δημιουργία των προϋποθέσεων για την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ το συντομότερο δυνατό. Αρα, η επιλογή μου δεν έχει προσωπικά χαρακτηριστικά. Αντιθέτως, είναι μόνο και αυστηρά στρατηγική και τακτική τοποθέτηση.

Σημαίνει να λέμε όχι στο αριστερό Μνημόνιο, όχι γιατί είναι Μνημόνιο αλλά γιατί είναι της Αριστεράς. Σημαίνει να αρνούμαστε την υπερφορολόγηση, να αρνούμαστε την οικοδόμηση του κομματικού κράτους, τις υπερεξουσίες του Νίκου Παππά που απειλούν την ελευθεροτυπία, τις εθνομηδενιστικές απόψεις του Νίκου Φίλη, των πολιτικών των «ανοιχτών συνόρων» και της χώρας – transit.

Στηρίξαμε την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, στηρίξαμε την αποκρατικοποίηση του ΟΔΙΕ. Αλλά όχι δεν στηρίζουμε τις φοροεπιδρομές, γιατί εμείς δεν κάναμε τη δημοσιονομική προσαρμογή μόνο με αυξήσεις φόρων, δεν στηρίζουμε την ανίκανη στη διαπραγμάτευση κυβέρνηση που μας οδήγησε στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας.

Η Δεξιά και η Κεντροδεξιά αποτελούν το 85% των ψηφοφόρων της ΝΔ. Προφανώς, είμαι δεξιός πολιτικός και θέλω να εκπροσωπώ τη Δεξιά.

Είναι σαφές ότι εμείς που επιθυμούμε την ανατροπή της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς, μια μαχητική και δυναμική αντιπολίτευση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, τη ριζοσπαστική ανανέωση του κόμματος και ταυτόχρονα θέλουμε ένα πρόσωπο που να διευρύνει την επιρροή της ΝΔ, στηρίζουμε την υποψηφιότητα του Απόστολου.

Δεν έχω ακούσει να χρησιμοποιεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον όρο «Ακροδεξιά» αλλά τον όρο «σκληρή Δεξιά». Σε κάθε περίπτωση, σημασία έχει η διεύρυνση του ακροατηρίου, γιατί αυτό συνδέεται και με τη διεύρυνση της επιρροής των ιδεών και αυτό είναι κάτι που όλοι πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη.

Κάποιοι νομίζουν ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από αυτούς. Κάνουν λάθος.

Εκρινα ότι οι αντίπαλοί μου στην Αριστερά θα χρησιμοποιούσαν την πολιτική μου διαδρομή για να πλήξουν την υποψηφιότητά μου και κατ’ επέκταση την παράταξη. Η διαίρεση αυτή θα κατέβαινε με οξύτητα στη βάση της ΝΔ, δημιουργώντας βαθιές διαιρέσεις. Είναι κάτι που δεν θέλησα να κάνω, όχι γιατί φοβάμαι τις επιθέσεις της Αριστεράς, αλλά γιατί η παράταξή μας περνάει μια δύσκολη φάση και δεν ήθελα να προσθέσω δυσκολίες. Οι προσωπικές φιλοδοξίες πρέπει να υποχωρούν μπροστά στο συλλογικό καλό.

Η ΝΔ με έχει τιμήσει, ο κόσμος της με έχει εκλέξει τέσσερις φορές πρώτο βουλευτή στην Περιφέρεια Αττικής, ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς με όρισε για δύο χρόνια κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο, ενώ ως πρωθυπουργός με διόρισε υπουργό, οι συνάδελφοί μου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα με εξέλεξαν μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου. Φιλοδοξία μου τώρα είναι να δω τον ΣΥΡΙΖΑ να φεύγει, να δω τη ΝΔ στην κυβέρνηση και να τη δω να εφαρμόζει ένα πρόγραμμα που θα κάνει την Ελλάδα την πιο ελεύθερη, πιο ανταγωνιστική, πιο καινοτόμα, πιο προηγμένη πολιτιστικά χώρα στην Ευρώπη. Αν μου το επιτρέψει ο λαός και η παράταξή μου, θα ήθελα να συνεχίσω να εργάζομαι στην πολιτική για τον σκοπό αυτό.

Δεν μπορώ να διαγράψω το παρελθόν. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι πώς το αξιολογεί ο ελληνικός λαός. Πριν από 30 χρόνια, αμυνόμενος σε επίθεση ακροαριστερών, βγήκε αυτή η φωτογραφία. Ακόμη και αν κάποιος θεωρεί ότι δεν έπρεπε να αμυνθώ, ακόμη και αν κάποιος θεωρεί ότι έκανα λάθος, στα πόσα χρόνια το «αδίκημά» μου παραγράφεται; Ο φόνος παραγράφεται στην 20ετία.

Η στάση μου απέναντι στο παρελθόν μου είναι η καθημερινή πολιτική μου δουλειά επί οκτώ χρόνια στο Κοινοβούλιο. Είναι αρκετά σε οποιονδήποτε καλόπιστο ανησυχούντα, για να διαμορφώσει άποψη. Για τον κακόπιστο, ούτε η «δήλωση» θα ήταν αρκετή.

Προφανώς, αλλαγή πολιτικής πλεύσης.

Μάλιστα.

Οχι.

Δευτερευόντως. Λέει στη «Γενεαλογία της Ηθικής» ο Νίτσε: «Δυνατός είναι αυτός που μπορεί να δίνει το όνομά του στα πράγματα». Ετσι, η βία της Αριστεράς είναι νομιμοποιημένη «λαϊκή» βία. Η βία του κράτους είναι «παράνομη» γιατί «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Πώς αυτός ο προφανής παραλογισμός μπορεί να αποκτά κοινωνική στήριξη; Πώς η σφαλιάρα που ρίχνει ένας δαπίτης, συνήθως προκαλούμενος, είναι οι «Ρέιντζερς», το «ακροδεξιό παρακράτος», οι «τραμπούκοι» και πώς η συστηματική, καθημερινή βία που ασκεί η Ακρα Αριστερά σε πανεπιστήμια και μαζικούς εργασιακούς χώρους δεν υφίσταται ως θέμα;

Η απάντηση βρίσκεται στον τρόπο λειτουργίας των ιδεολογικών μηχανισμών, στην ισχύ τους να ονοματίζουν τα πράγματα. Και μπορώ να παραθέσω άπειρα τέτοια παραδείγματα.