Τις (δεν) πταίει;
Σαν αρχή επιστολής διαβάζουμε στην πέτρα:
«Ελληνας παρεμβατικός προς Ελληνες ονειροκτόνους».
Θ. Παπαθανασόπουλος, Ποιήματα
Στη χώρα μας άλλοτε ανθούν οι Μεγάλες Ιδέες αλλά διαπιστώνεται έλλειμμα στη διαχείριση της Μικρής Πραγματικότητας και άλλοτε η Πραγματικότητα παρουσιάζεται ιδιαίτερα ευνοϊκή αλλά οι ιδέες και οι άνθρωποι που φτιάχνουν τη μοίρα μας στερούνται του κατάλληλου «ύψους».
Στη χώρα μας –διαχρονικά –οι κυβερνώντες και ορισμένοι«τύποι της εξουσίας» δεν συμπεριφέρονται ούτε ως δεξιοί, ούτε ως αριστεροί, ούτε ως άθεοι, ούτε ως πιστοί, ούτε ως καλλιεργημένοι, ούτε ως άξεστοι, ούτε ως φιλευρωπαίοι, ούτε ως τριτοκοσμικοί. Είναι όλα και τίποτα. Ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν ποια ακριβώς είναι η ταυτότητά τους. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που πράγματι είναι.
Η «ευημερία του ραγιά» φωλιάζει μέσα σε κάθε Ελληνα και αντανακλάται και στους πολιτικούς, άλλοτε ως τοπικός πατριωτισμός, άλλοτε ως συντεχνιακή (αυτο)θυσία και άλλοτε ως συμψηφιστικός συμβιβασμός.
Πολιτικοί και πολίτες στο σημείο αυτό συμφωνούν εδώ και πολύ καιρό. «Μη μου τα ειδικά συμφέροντα τάραττε».
Προδοτολογία κατά παντός αντιθέτου και διχαστική προδιάθεση, αθωωδικεία για τους ημετέρους, αντικοινοβουλευτική λειτουργία της πολιτικής, ρητορική του άλογου φανατισμού, απουσία αισθήματος προσωπικής ευθύνης.
Οι μεν εξακολουθούν να εκδίδουν πιστοποιητικά κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων, οι δε κάθε τέσσερα χρόνια υπογράφουν μια «δήλωση μετανοίας» και αλλάζουν στρατόπεδο.
Συμπαιγνία ανομολόγητη που διαρκεί επί μακρόν, η μόνη που όμως μπορεί να ερμηνεύσει τον εθνικό μας λαβύρινθο καθώς και τον πολιτικό μας σισυφισμό.
Σε αυτό το «άθλημα» δεν υπάρχουν εντελώς αθώοι ή απόλυτα ένοχοι.
Είναι χαρακτηριστικό του Ελληνα να αφομοιώνει, να ισοπεδώνει, να συναλλάσσεται (ακόμα και με τη Δημοκρατία) και στο τέλος να συμψηφίζει και να αρχίζει πάλι από την αρχή.
Η ιστορία της χώρας μας βρίθει από συνωμοσίες, συκοφαντίες, καταδίκες, αμνηστίες, εξοστρακισμούς, σκοτεινές και ανίερες συμμαχίες, διασπάσεις, εμφυλίους, αποστασίες, ειδικά δικαστήρια, εκτελέσεις, δολοφονίες, ανατροπές. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι επί 2.500 χρόνια οι πολιτικοί και οι πολίτες συγκρούονται (στα φανερά ή στα κρυφά) εκτός ορίων και κανόνων, εκτός ηθικής και ιδεολογίας, συχνά εκτός τόπου και χρόνου.
Δεν ξέρω αν πρέπει να διαμορφώσουμε πρώτα συνείδηση πολίτη και μετά να στεριώσουμε τους δημοκρατικούς θεσμούς ή το αντίθετο.
Αυτό για το οποίο όμως είμαι βέβαιος είναι ότι δεν πάει άλλο. Με όρους τζόγου, όπως άλλωστε κινούνται οι «πρακτικοί πολιτικοί μας», rien ne va plus.
ΥΓ: Μέσα στη γενική θολούρα βλέπουμε συντηρητικούς ανέργους και προοδευτικούς τριπλοθεσίτες, δεξιούς με παπάκι και αριστερούς με Μερσεντές, οικολόγους με αυθαίρετο και διανοουμένους με φακελάκι.
Καλή μας τύχη.
