Στις 10 Φεβρουαρίου όσοι διαφωνούν με την κυβέρνηση στο Ασφαλιστικό και αλλού ήταν «δεξιοί, ακροδεξιοί, βαρόνοι, λαθρέμποροι και φοροφυγάδες».
Στις 13 Φεβρουαρίου είχαν μετεξελιχθεί σε «μια συμμορία, ένα σύστημα δολοφονίας ψυχών, συνειδήσεων και φυσικά της αλήθειας».
Στις 14 Φεβρουαρίου η συμμορία είχε γίνει «το μπουλούκι της μαγκούρας που μαυρίζει από ακροδεξιούς, φασίστες, φουσκωτούς της διαπλοκής, κουμπάρους, ταγματασφαλίτες μεταμφιεσμένους σε δεσποτάδες». Ακόμη και «μπουραντάδες» ανακάλυψε η «Αυγή».
Ομολογώ ότι δεν ξέρω τι είναι «οι ταγματασφαλίτες μεταμφιεσμένοι σε δεσποτάδες», αλλά πολύ φοβάμαι ότι τα πράγματα είναι σοβαρά. Σε λίγο θα βλέπουν στον ουρανό να περνούν τα «παιδιά της Χι» αγκαζέ με τον Σκόμπι –σαν τους Δροσουλίτες στο Φραγκοκάστελλο.
Η μια εξήγηση είναι ότι λάλησαν. Μεταξύ μας, δεν είναι εύκολο να αντέξεις μια ολόκληρη κοινωνία εναντίον σου όταν τόσα χρόνια ζούσες με το παραμύθι ότι αυτήν την κοινωνία εκπροσωπείς.
Η Αριστερά άλλωστε έχει να παρουσιάσει κι άλλα τέτοια ένδοξα προηγούμενα.
Ενδεικτικά και μόνο. Το 1918, όταν σχηματίστηκε η βραχύβια Σοβιετική Δημοκρατία της Βαυαρίας, υπουργός Εξωτερικών τοποθετήθηκε ο δρ Φραντς Λιπ, θαμώνας διάφορων ψυχιατρικών ιδρυμάτων.
Κατά την κυβερνητική θητεία του διακρίθηκε κηρύσσοντας τον πόλεμο στην… Ελβετία και καταγγέλλοντας με επιστολή προσωπικά στον Λένιν ότι ο προκάτοχός του διέφυγε εκτός Βαυαρίας παίρνοντας μαζί το κλειδί της τουαλέτας του υπουργικού γραφείου.
Η άλλη εξήγηση είναι ότι ψάχνουν για εξήγηση. Κοινώς, δεν καταλαβαίνουν τι τους συμβαίνει. Και γι’ αυτό τους φταίνε ο ήλιος, το φεγγάρι, το φως και το σκοτάδι.
Ο,τι κι αν συμβαίνει από τα δυο, πάντως, το αποτέλεσμα είναι ταυτόσημο. Αισθάνονται πολιορκημένοι από μια πλειάδα εχθρών που δεν τους αφήνουν να κυβερνήσουν με την ησυχία τους και κατά το συμφέρον τους.
Στις 15 Φεβρουαρίου γραφόταν φόρα παρτίδα στην «Αυγή» ότι εκκρεμεί «πάνω από όλα και όλους ο έλεγχος της εξουσίας από την κυβέρνηση».
Μια αντίληψη τόσο παλαιοκομμουνιστική ώστε θα την υπέγραφε κι ο σύντροφος Λιπ στο σοβιετικό Μόναχο –πριν τον μαζέψουν στο επόμενο φρενοκομείο….
Μια αντίληψη όμως εξόχως επικίνδυνη για όποια σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία στηρίζεται όχι στον έλεγχο της εξουσίας από την κυβέρνηση, αλλά στην ισορροπία και την ανεξαρτησία όλων των εξουσιών που την αποτελούν.
Θα μου πείτε ότι δεν είναι δυνατόν να ζήσουν επί πολύ σε τέτοια κατάσταση παροξυσμού. Θα καλμάρουν ή θα κλατάρουν.
Δεν θα διαφωνήσω. Τι θα συμβεί όμως αν στην πραγματικότητα ο παροξυσμός δεν είναι σύμπτωμα αλλά μια τυπική αριστερή μέθοδος διακυβέρνησης;
Τότε μπλέξαμε, θα μου πείτε. Και να δω πώς θα μας σώσουν οι Δροσουλίτες!
