Τη δημοσιότητα άπαντες οι κυβερνώντες ηράσθησαν. Τον Τύπο όμως ελάχιστοι εξ αυτών και για λίγο χρόνο τον δέχθηκαν ως αδέσμευτο κριτή της εξουσίας.
Ο Φρανσουά Μιτεράν, ας πούμε, είχε περάσει πολλά σκαμπανεβάσματα στη σχέση του με τις εφημερίδες – ιδίως δε με τη «Monde» που τον ενοχλούσε ιδιαίτερα με τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ της. Υπήρξε μάλιστα μια περίοδος που ο γάλλος πρόεδρος είχε απαγορεύσει να μπαίνει η έγκυρη αυτή εφημερίδα στο Μέγαρο των Ηλυσίων. Με εξαίρεση ένα αντίτυπο που αγοραζόταν κρυφά σε παρακείμενο περίπτερο. Το ξεκοκάλιζε – κεκλεισμένων των θυρών και μακριά από τα βλέμματα ακόμη και των στενότερων συνεργατών του – ο ίδιος ο Μιτεράν ενώ έπαιρνε το γεύμα του.
Το συμπέρασμα είναι ότι ο Τύπος ενοχλεί. Ουδείς όμως μπορεί να τον αγνοήσει. Η εξουσία ως αυτοσκοπός – ή ακόμη και ως ναρκωτικό – δεν αρκεί. Ή, τουλάχιστον, δεν αρκεί σε δημοκρατικό περιβάλλον όπου χρειάζεται και η αποδοχή. Διότι σε ολοκληρωτικά – ηπιότερα ή σκληρότερα – καθεστώτα τα πράγματα ήταν πάντα πιο απλά. Χωρίς εφημερίδες – που καταργούνταν – ή κανάλια – που έκλειναν – μπορούσαν οι κυβερνώντες να απολαύσουν το μεσημεριανό ή το βραδινό τους χωρίς τη δυσπεψία που προκαλεί η ελεύθερη ενημέρωση. Βέβαια, τα πράγματα ήταν – δεν είναι – απλά, διότι το Διαδίκτυο δεν κλείνει παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του σουλτάνου Ερντογάν, των συντρόφων στο Πεκίνο και διαφόρων ομοιοπαθών της νεοαπολυταρχίας ή του ανελεύθερου μετακομμουνισμού.
Ομολογουμένως, το πάθος με το οποίο οι εγχώριοι κυβερνώντες αντιμάχονται τα ελεύθερα μέσα ενημέρωσης ωχριά μπρος στο πάθος με το οποίο παρακολουθούν την κάθε γραμμή που γράφεται και την κάθε λέξη που εκπέμπεται για αυτούς. Τουλάχιστον – οφείλει να τους το αναγνωρίσει αυτό κανείς – δεν κάνουν ότι δεν διαβάζουν. Οι αντιδράσεις είναι άμεσες, έγκαιρες και ενίοτε πρωινές.
Εχει ειπωθεί κατ’ ιδίαν για τον Αλέξη Τσίπρα ότι αντιμετωπίζει τα ΜΜΕ όχι ως Πρωθυπουργός αλλά με πνεύμα αρχισυντάκτη. Η αλήθεια είναι ότι μια από τις πρώτες συγκρούσεις του με τον κλάδο προέκυψε το μακρινό 2008, όταν, φρέσκος αρχηγός, πήγε να κάνει αλλαγές στη σύνταξη της εφημερίδας «Η Αυγή». Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν, βέβαια, τότε ένα άλλο κόμμα – οπότε δεν του πέρασε. Αλλά αρχή άνδρα δείκνυσι – και μάλιστα από την αρχή.
Αν η προηγούμενη κυβέρνηση έριξε – ατυχώς – μαύρο στην ΕΡΤ, οι νυν κυβερνώντες επιχειρούν να μαυρίσουν, διά της κατασυκοφάντησης, όσους στα ΜΜΕ δεν τους χειροκροτούν. Αλλάκαι να κόψουν το οξυγόνο στον κλάδο όπουκαι όπως μπορούν. Ξεχνούν ότι το μαύρο στην ενημέρωση είναι μελάνωμα για τη δημοκρατία.
