Μπορεί να μην έχει φθάσει ακόμη στα αφτιά της Κριστίν Λαγκάρντ. Ο Στέλιος Παππάς, όμως, το είπε καθαρά. «Αν το ΔΝΤ επιμείνει, να πάρει το βαλιτσάκι του και να πάει από ‘κεί που ‘ρθε». Μάλλον κάποιο ρεύμα του ασυνείδητου τον παρέσυρε να βάλει στην ίδια φράση το «ΔΝΤ» με μια λέξη επικίνδυνης αμφισημίας όπως το «βαλιτσάκι».

Δεν χρειάζεται κανείς να καταφύγει σε φροϊδισμούς για να καταλάβει πού την πάει η κυβέρνηση τη βαλίτσα. Ο πατήρ Παππάς είναι άλλωστε καλός αγωγός. Από την ώρα που αναδύθηκε από τις κομματικές εφεδρείες για να σταδιοδρομήσει στην τηλεοπτική επιφάνεια, έχει αποκτήσει μεγάλη άνεση με το Μέσο. Τόση, ώστε να λανσάρει την κυβερνητική γραμμή με καφενειακή φυσικότητα εφάμιλλη του έτερου μπαμπά της Αριστεράς –του Αλέκου Φλαμπουράρη.

Οταν ο Παππάς μιλάει για «ναιναίδες» –όρο που ο ίδιος ετυμολόγησε από το «ναι» του δημοψηφίσματος –επιβεβαιώνει τον λόγο για τον οποίο οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ χρησιμοποίησαν την υποκλοπή ως προπαγανδιστική γόμωση της νέας τους καμπάνιας. Οχι βέβαια για να αλλάξουν τους συσχετισμούς της διαπραγμάτευσης. Αλλά για να ντοπάρουν «δημοψηφισματικά» το ακροατήριό τους.

Πρόκειται για ένα στρατήγημα ακριβώς στις προδιαγραφές του Παππά. Ακριβώς στα μέτρα ενός –τρόπος του λέγειν –πολιτικού λόγου που παρουσιάζει τη διαπραγμάτευση με όρους Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού. Από τη μια οι συνωμότες και από την άλλη η μικρά πλην έντιμος Ελλάς. Από τη μία οι πατριώτες και από την άλλη οι ναιναίδες.

Βέβαια, το περιεχόμενο του ναιναιδισμού δεν είναι ίδιο. Ωριμάζει με τον χρόνο. Οσοι πέρυσι έλεγαν ότι το χρέος είναι βιώσιμο ήταν εθελόδουλοι υπήκοοι της «αποικίας χρέους». Τώρα –διά του Σταθάκη –η κυβέρνηση λέει ότι το αποικιακό καθεστώς μάς απειλεί μετά το 2022. Οσοι πέρυσι υποστήριζαν τη συμφωνία με τους δανειστές ήταν συνεργάτες του πραξικοπήματος –του περιλάλητου #this_is_a_coup. Σήμερα, η κυβέρνηση –και ο Παππάς αυτοπροσώπως –ζητεί από το ΔΝΤ να σεβαστεί εκείνη τη συμφωνία, σαν να ήταν η Κιβωτός της Διαθήκης.

Αυτή η ρητορική εσωτερικής κατανάλωσης έχει ήδη προκαλέσει τις παρενέργειές της στο εξωτερικό, χωρίς να έχει φέρει στο εσωτερικό τα προσδοκώμενα οφέλη για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Φαίνεται ότι δεν αρκεί πλέον στην κυβέρνηση να βρίζει το ΔΝΤ, προκειμένου να μετριάσει το πολιτικό κόστος των μέτρων. Δεν αρκεί στην κοινωνία. Μπορεί όμως να αρκεί για τους βουλευτές της συμπολίτευσης.

Η βαλίτσα πάντως που κομίζουν πλέον οι δανειστές στην Αθήνα είναι πιο βαριά απ’ ό,τι ήταν πριν από το Wikileaks. Μόνο με τα ρετάλια του δημοψηφισματικού φρονηματισμού, το κυβερνητικό βαλιτσάκι αποδεικνύεται ασήκωτα άδειο.

Τελευταία Νέα