Προτού προβώ σε ωμότητες, που λέει και ο Κώστας Δούκας στην ταινία «Της κακομοίρας», επαναλαμβάνω τα γεγονότα: το γαλλικό πολιτιστικό περιοδικό «Mouvement» αφιέρωσε στις 6 του μήνα αρκετές σελίδες στο ελληνικό ναυάγιο του Γιαν Φαμπρ φωτίζοντας τον «σκιώδη» Παναγιώτη Δούρο και την καλή τύχη που περιβάλλει το άστρο του επί των ημερών ΣΥΡΙΖΑ. Η απορία ακουγόταν εύλογη: για δεύτερο γραμματέα του Γιώργου Λούκου τον ήξεραν τον άνθρωπο –πώς έφτασε να γίνει δεξί χέρι των αριστερών υπουργών Πολιτισμού;
Απ’ ό,τι φαίνεται οι μπηχτές για ευνοιοκρατία ταρακούνησαν την Περιφερειάρχη Αττικής Ρένα Δούρου (και όχι τον ίδιο τον αδελφό της), η οποία με e-mail προς τον εκδότη Ζαν Μαρκ Αντόλφ επισημαίνει ότι «ποτέ δεν έχει αναμειχθεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην επιλογή του Παναγιώτη Δούρου ως διευθυντή υπουργικών γραφείων». Και ότι η ανέλιξή του οφείλεται «στις εξειδικευμένες σπουδές, την πείρα και τη γνώση του καλλιτεχνικού κόσμου».
Ο Αντόλφ επανήλθε χθες με νέο δημοσίευμα και δηλώνει έτοιμος να ενημερωθεί για τις σπουδές του Δούρου, καθώς η έρευνά του δεν απέδωσε το παραμικρό ίχνος στη μεγάλη δεξαμενή του Διαδικτύου.
Μεταξύ μας, ούτε εγώ κατάφερα να τσεκάρω τις σπουδές του στο Ιστορικό Αρχαιολογικό, για τις οποίες ορκίζονται φίλοι και γνωστοί. Επεσα, όμως, πάνω σε μια υποτροφία του Ιδρύματος «Προποντίς» (2001 – 2002) με αντικείμενο την Πολιτιστική Διαχείριση (αυτό που μάλλον η Ρένα μεταφράζει ως «εξειδικευμένες σπουδές»).
Η έρευνα, ωστόσο, του Γάλλου τον έφερε μπροστά σε ένα νέο γι’ αυτόν δεδομένο: στο γεγονός ότι ο Δούρος διατηρούσε ταυτόχρονα δύο θέσεις ως υπάλληλος στο Ελληνικό Φεστιβάλ ΑΕ και ως μετακλητός στα γραφεία της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Πολιτισμού, διαδοχικά δηλαδή, του αναπληρωτή Νίκου Ξυδάκη (εξού και η διαβίβαση στη Βουλή δικογραφίας από τον Αρειο Πάγο για άρση ασυλίας του), της υπηρεσιακής Μαρίνας Λαμπράκη Πλάκα και του υπουργού Αριστείδη Μπαλτά (με την ευκαιρία, σας μεταφέρω εδώ τις πρώτες φήμες για «καβγά» Μπαλτά – Δούρου, οι συνέπειες του οποίου μένει να φανούν).
Το φιάσκο του υπουργείου
Η φιλοπεριέργεια του Αντόλφ δεν σταματά εδώ, αλλά περιλαμβάνει και την πρόσφατη επιστολή Φαμπρ για το φιάσκο χειρισμών του υπουργείου. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Γάλλος μεταφράζει τα φλαμανδικά του Φαμπρ ως εξής: και του αρνήθηκαν τον έλληνα επιμελητή που ζήτησε και του «φόρεσαν» μια κακοστημένη συνέντευξη Τύπου, με την οποία έθεσαν απέναντί του τους έλληνες καλλιτέχνες.
Σαν να μην έφταναν αυτά, ο Γάλλος φτάνει ώς τον κωδικό «Λιάνα Θεοδωράτου», δηλαδή την αντιπρόεδρο του φεστιβαλικού ΔΣ και καθηγήτρια Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.
Στην πρώην σύντροφο του Μπαλτά χρεώνει και μια «θερμή σχέση» με τη Ρένα Δούρου, καλεσμένη δύο φορές παρακαλώ, για να μιλήσει στο νεοϋορκέζικο ακαδημαϊκό ίδρυμα: μία τον Απρίλιο του 2012 και μία του 2015.
Το name dropping καταλήγει στον πρόεδρο του ΔΣ του Ελληνικού Φεστιβάλ, Γιώργο Αντωνακόπουλο, στην περίπτωση του οποίου ο δημοσιογράφος του «Mouvement» μένει επίσης με την απορία: εκτός από τη δικηγορική του ιδιότητα και την επιρροή Παναγιώτη Δούρου, ποιες άλλες περγαμηνές κομίζει στην καλλιτεχνική αγορά για να δικαιούται μια τόσο πρεστιζάτη θέση;
Γαλλικό επιμύθιο σε μια ιστορία πολύ ελληνική: «Η πολιτική εξουσία βάζει χέρι σ’ ένα Φεστιβάλ που είχε αρχίσει να κερδίζει την ανεξαρτησία του».
