Ζούμε εδώ και χρόνια, από το 2010, κοντά δηλαδή έξι χρόνια μια κρίση. Κρίση οικονομική, ηθική, κοινωνική. Υπήρξαν στιγμές που η αγωνία κορυφώθηκε. Πολλοί ένιωσαν φόβο. Οσοι είχαν τη δύναμη να αντιληφθούν και να ομολογήσουν στον εαυτό τους τη σοβαρότητα της καταστάσεως ένιωσαν φόβο.

Ο φόβος όμως δεν μας μειώνει. Ο φόβος μπορεί να προκαλέσει ένα σοκ που να είναι πολύ χρήσιμο. Η πραγματική δειλία δεν είναι ο φόβος, όταν αυτός υπαγορεύεται από την πραγματικότητα, αλλά η επιπολαιότητα και οι ψευδαισθήσεις. Γενναιότητα είναι να δεις αυτό που σε απειλεί κατάματα, να συγκλονιστείς και να πάρεις αποφάσεις.

Δυστυχώς, σαν κοινωνία, σαν σύνολο, ανεξάρτητα από κάποιες μειοψηφίες, αντί να βιώσουμε αυτόν τον φόβο σε βάθος, αντί να μεταμορφωθούμε από τον φόβο αναζητώντας λύσεις ριζικές, αποφασίζουμε να δραπετεύσουμε στην επιπολαιότητα.

Ετσι, εδώ και έξι χρόνια τρέχουμε πίσω από χίμαιρες. Και ίσως να μην είναι έξι τα χρόνια αλλά οι τελευταίες δεκαετίες που αποπέμπουμε ως ανεπιθύμητους όσους προειδοποιούν για τα επερχόμενα.

Κάποιος είχε πει ότι οι Ελληνες είναι «επιφανειακοί από βαθύτητα». Αναφερότανε βέβαια στους αρχαίους. Δυστυχώς δεν είναι η περίπτωσή μας. Εμείς είμαστε απλά επιπόλαιοι, αχαρακτήριστα επιφανειακοί και επιπόλαιοι.

Στη στήλη «Μπιλιέτο», σημαντικά πρόσωπα σχολιάζουν μία λέξη από την επικαιρότητα.

Επιμέλεια

Θανάσης Θ. Νιάρχος

Τελευταία Νέα