Είναι, συχνά, μια λεπτομέρεια που σπάει τον εύθραυστο φλοιό της συνειδητής αντίληψης. Και σε βοηθά να κατανοήσεις αυτά που μοιάζουν ακατανόητα. Για παράδειγμα, δυσκολευόμουν να καταλάβω από πού προκύπτει αυτό το «πέρα βρέχει» ύφος του Πρωθυπουργού εν μέσω πολιτικών κατακλυσμών. Που ακόμη και όταν υιοθετεί τη ρητορική Ιησού που ήρθε για να άρει την αμαρτία του παγκόσμιου πολιτικού συστήματος έχει την έκφραση παιδιού σε γενέθλια. Νομίζω ότι το εξήγησα βλέποντας και ξαναβλέποντας την περίφημη πλέον φωτογραφία καθώς φοράει στον Μπαν Κι Μουν το σωσίβιο –που συμβολίζει την προσφυγική κρίση –μες στο γέλιο και στη χαρά, λες και τον ντύνει γαμπρό ή ναυτάκι για παρέλαση.

Εχω λοιπόν την εντύπωση ότι ο Αλέξης Τσίπρας, εγκλωβισμένος στον εγωκεντρισμό του, ατενίζει τον κόσμο μέσα από το φινιστρίνι της αυτοαναφορικότητάς του. Και το μόνο που βλέπει είναι τον εαυτό του ως Πρωθυπουργό. Δεν έχει να κάνει με εξουσιομανία αλλά με αφελή αυταρέσκεια που πηγάζει από την απόλαυση ενός ρόλου με παγκόσμιο ακροατήριο. Το χαίρεται που μιλάει αγγλικά κι ας τα μιλάει όπως τα μιλάει. Του αρέσει που αποκαλεί δημόσια Κριστίν τη Λανγκάρντ, Εμανουέλ τον Βαλς, Ζαν-Κλοντ τον Γιούνκερ κι ας μην συνάδει με το πρωτόκολλο. Και αν έβαζε μουσική υπόκρουση στις εμφανίσεις του θα ήταν η «Συμφωνία της Χαράς» του Μπετόβεν. Καθώς θα αναφωνούσε, τώρα που δυτικοποιήθηκε, την απόλυτη δήλωση: «Τελικά είναι πολύ ουάου να είσαι Πρωθυπουργός». Βέβαια, πρόκειται για προσωπική μου άποψη. Φοβάμαι όμως ότι μια άλλη εξήγηση θα ήταν πολύ χειρότερη.

Τελευταία Νέα