Μετέωρη ενηλικίωση

Μικρές σχεδίες μέσα στο νερό. Κούτες μετακόμισης παντού τριγύρω. Τέσσερις ηθοποιοί στην αρχή, ένας πέμπτος έρχεται να προστεθεί στη συνέχεια. Μνήμες και φράσεις από το παρελθόν, κυρίως από προσωπικά βιώματα, αναμνήσεις, εικόνες. «Οταν ήμουν μικρός…». «Avaria ή Πράγματα που άφησα πίσω» του Βασίλη Μαυρογεωργίου και όλης της ομάδας του Scrow Theatre. Τι αφήνουμε και τι κρατάμε. Ποιο φορτίο πετάμε για να διασώσουμε κάποιο άλλο, μεγαλύτερο –αβαρία άλλωστε στο ναυτικό δίκαιο αυτό σημαίνει και χρησιμοποιείται για το φορτίο που χρειάζεται να απορριφθεί.

Ο 37χρονος σήμερα Βασίλης Μαυρογεωργίου (1979) μετρά γύρω στη δεκαπενταετία στο θέατρο, από το 2002 που αποφοίτησε από τη σχολή Αρχή της Νέλλης Καρρά. Με την «Κατσαρίδα», ένα έργο που έγραψε και σκηνοθέτησε, όπου έπαιξαν μαζί με τον Κώστα Γάκη, έσπασε γρήγορα το φάσμα της ανωνυμίας του νέου καλλιτέχνη και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Μια παράσταση που περιόδευσε εντός και εκτός Αθηνών επί χρόνια. Από το Θέατρο του Νέου Κόσμου, το Αμόρε, την Πειραματική του Εθνικού, το θέατρο Πορεία, την Πόρτα ή το Θέατρο Τέχνης ώς τη δημιουργία του Scrow Theatre στο Παγκράτι, ο Μαυρογεωργίου συνεχίζει να υπηρετεί, κυρίως, το είδος ενός προσωπικού θεάτρου. Γράφει, σκηνοθετεί, παίζει, έχοντας ως αφετηρία κάτι πολύ προσωπικό.

Με όχημα το συναίσθημα και μια διάθεση αυτοψυχανάλυσης, ο σκηνοθέτης, ηθοποιός και συνδημιουργός της θεατρικής ομάδας έφτιαξε μια παράσταση «παιδικών» χαρακτηριστικών: γλυκιά και τρυφερή, με αγνά συστατικά και πάνω απ’ όλα με καίριες ερμηνείες. Η πεντάδα των ηθοποιών, είναι σαφές, μοιράστηκε τις προσωπικές της εμπειρίες και ως αποτέλεσμα ομαδικής άσκησης παρέδωσε στο κοινό μια χειροποίητη παραγωγή. Αλλοτε με χιούμορ και έξυπνες ατάκες κι άλλοτε με μια δόση «επικής» διάστασης, ξεδίπλωσε σκέψεις προσπαθώντας να βγάλει από πάνω της βάρη και βαρίδια. Πολλά από αυτά βάραιναν και το ίδιο το κοινό. Τι κρατάμε και τι αφήνουμε.

Με σαφείς αναφορές και προβληματισμούς στο θέμα της εθνικής ταυτότητας, ο Μαυρογεωργίου και η ομάδα στάθηκαν σε κομμάτια ιστορίας, σαν ένα παζλ όπου δεν χρειάζεται να τα πεις όλα: στο τέλος έχει φτιαχτεί η εικόνα. Τι λείπει, τι ξέρουμε, τι ξεχνάμε. Κάτι σαν το «Μην πετάξεις τίποτα» που έλεγε και ο Σαββόπουλος.

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ. Χωρίς ενιαίο κείμενο, αλλά με ατομικές φράσεις-εκφράσεις και μικρούς προσωπικούς μονολόγους (για τον θάνατο, για τον έρωτα, για την οικογένεια, για τη φιλία) και με αναφορές σε πρόσωπα της ιστορίας, μικρής και μεγάλης, πολλά ειπώθηκαν μέσα στο φευγαλέο πλαίσιο της ίδιας της ζωής.

Ενας κι ένας, οι πέντε ηθοποιοί έδωσαν ουσιαστική ώθηση και υπόσταση στην παράσταση, καθώς με τις ερμηνείες τους οι λέξεις, οι φράσεις, το κείμενο μεγάλωσαν κι έγιναν θέατρο. Ο Γιάννης Νταλιάνης με τη μεστή θεατρική του οντότητα, ο Αργύρης Ξάφης με το βαθύ συναίσθημα, η Κατερίνα Μαυρογεώργη με τον ενθουσιασμό της και η Σοφία Πάσχου με μια λεπτή εσωτερικότητα. Την πεντάδα συμπλήρωσε ο Σεραφείμ Ράδης, λιτός και συμβολικός. Με αυτοσχεδιασμούς που λειτούργησαν δημιουργικά, καθώς και με σκηνικά στοιχεία που προσέθεσαν κίνηση και έδωσαν ορμή –κυρίως το νερό -, η «Avaria» απέφυγε τη στασιμότητα, αλλά δεν ξάφνιασε.