Πόσες φορές την ημέρα γίνεται να φταίνε τα ΜΜΕ για τα προβλήματα της κυβέρνησης; Διότι αν δεν είχαν τα ΜΜΕ ευθύνη για τα μπρος, πίσω και πλαγίως με την COSCO ή αν δεν είχαν επινοήσει το πετσόκομμα των συντάξεων ή αν δεν είχαν σκηνοθετήσει την εξέγερση της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ –ε, τότε με ποιον θα είχε η κυβέρνηση να τα βάλει; Σύμφωνοι, ο αγγελιαφόρος των κακών, από αρχαίων χρόνων, σκοτώνεται ή, τέλος πάντων, συκοφαντείται, διώκεται ή ταλαιπωρείται. Αλλά πόσες φορές; Η απάντηση, με τον στυγνό κυνισμό της πολιτικής θα μπορούσε να είναι: όσες φορές θεωρούν οι κυβερνώντες ότι τους εξυπηρετεί.
Τούτων δοθέντων, η κυβέρνηση μάλλον διαπράττει μέγα λάθος με τη, δύσκολα κρυπτόμενη, σπουδή της να οδηγήσει σε ασφυξία τα ΜΜΕ και να προκαλέσει το κλείσιμο σταθμών προεξοφλώντας εμμέσως πλην σαφώς το αποτέλεσμα της τηλεοπτικής αδειοδότησης. Αν τα ΜΜΕ εκλείψουν, ποιον θα έχουν οι κυβερνητικοί να κατηγορούν; Τα ΜΜΕ αποτελούν συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας, αλλά φαίνεται ότι είναι απολύτως αναγκαία στη δημόσια ζωή επί διακυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς αυτά οι κυβερνώντες δεν μπορούν να κάνουν πολιτική.
Το καλό για την κυβέρνηση –έχει επιβεβαιωθεί και στις πιο σκοτεινές φάσεις της νεότερης ελληνικής πολιτικής ιστορίας –είναι ότι η ενημέρωση είναι ανθεκτική. Θα υπάρχει και θα συνεχίσει να είναι στόχος. Κάτι όμως που δεν σημαίνει ότι δεν πλησιάζει η στιγμή –αν δεν έχει ήδη έρθει –που οι κυβερνώντες θα μείνουν ανυπεράσπιστοι επί σκηνής ενώπιον της κοινωνίας την οποία παραπλάνησαν.
