Φόκλαντ και Μαλβίνες

Πολέμησαν ο ένας εναντίον του άλλου. Βρέθηκαν ο ένας απέναντι από τον άλλον. Εκαστος διηγείται την ιστορία με τον δικό του τρόπο. Κι όμως, τριάντα τέσσερα χρόνια μετά Βρετανοί και Αργεντινοί στάθηκαν μαζί στη σκηνή –ώς την υπόκλιση. Το «Minefield» της Λόλα Αρίας, που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, ήλθε να αποδείξει ότι όταν ο δημιουργός θέλει να σταθεί πάνω από το ίδιο το γεγονός που θέλει να σχολιάσει το αποτέλεσμα τον δικαιώνει.

Η Αργεντινή Λόλα Αρίας γεννήθηκε στο Μπουένος Αϊρες (Lola Arias, 1976). Είναι συγγραφέας, σκηνοθέτις θεάτρου και ηθοποιός – περφόρμερ. Εχει ιδρύσει μια κολεκτίβα καλλιτεχνών με την οποία δουλεύει τις παραγωγές της. Πρόκειται για πρότζεκτ που έχουν να κάνουν με το θέατρο και τη λογοτεχνία αλλά και με τη μουσική και τα εικαστικά. Εχει διακριθεί και τιμηθεί στη πατρίδα της για την προσφορά της στην τέχνη και στα γράμματα. Συνεργάζεται με μεγάλα ευρωπαϊκά θέατρα –όπως το Theatre de la Ville στο Παρίσι και το Kammerspiele του Μονάχου –και παρουσιάζει τη δουλειά της σε διεθνή φεστιβάλ (Αβινιόν, Βερολίνο, Νέα Υόρκη).

Βασικό χαρακτηριστικό της δουλειάς της είναι ο συνδυασμός της μυθοπλασίας με το θέατρο ντοκουμέντο. Συνεργάζεται με επαγγελματίες ηθοποιούς, ερασιτέχνες και πραγματικά πρόσωπα των ιστοριών της, χρησιμοποιώντας τις μαρτυρίες τους. Αλλοτε είναι γεγονότα της Ιστορίας κι άλλοτε μικρές καθημερινές ιστορίες που τραβάνε το βλέμμα της. Ο καβγάς ανάμεσα σε ένα ζευγάρι παρουσία του βρέφους τους (το οποίο βρίσκεται στη σκηνή) ή η πτώση του Τείχους στο Βερολίνο γίνονται το υλικό μιας ξεχωριστής παράστασης.

Στο «Minefield» η Αρίας εστιάζει στις αφηγήσεις βρετανών και αργεντινών βετεράνων που πολέμησαν το 1982 στα νησιά Φόκλαντ, νησιά τα οποία οι Αργεντινοί ονόμαζαν Μαλβίνες. Και είναι αυτοί οι ίδιοι βετεράνοι που ανεβαίνουν στη σκηνή και ξαναζούν ενώπιον του κοινού τις μνήμες και τις εμπειρίες τους.

Παρά τη μικρή διάρκεια αυτού του πολέμου (δέκα εβδομάδες) που άρχισε στις 2 Απριλίου του 1982, όταν η Αργεντινή εισέβαλε και κατέλαβε τα νησιά, έχουν γραφτεί πολλά. Με τους Αργεντινούς και τους Βρετανούς επί σκηνής η σαραντάχρονη δημιουργός χρησιμοποιεί το θέατρο ως ένα άλλο πεδίο αντιπαράθεσης, όπου η τέχνη αποτελεί τον ειρηνικό μεσάζοντα. Η αναβίωση του παρελθόντος είναι το ζητούμενο. Ενα παρελθόν που αναβιώνει μέσα από την προσωπική ματιά του καθενός.

Και αυτή η διπλή, παράλληλη αφήγηση είναι που προσδίδει κύρος στην παράσταση. Η δημιουργός παραθέτει με έναν τρόπο λιτό λόγω ιστορίας αλλά και βαθιά συναισθηματικό λόγω βετεράνων τα γεγονότα. Μια οθόνη στο βάθος ζωντανεύει και υποστηρίζει τα τεκταινόμενα με βίντεο, με υλικό από εφημερίδες και περιοδικά της εποχής, καθώς και με φωτογραφίες από τους πρωταγωνιστές του πολέμου που είναι και οι πρωταγωνιστές της σκηνής. Ενδιαμέσως με μια σατιρική διάθεση οι πολιτικοί επικεφαλής του πολέμου κάνουν ένα πέρασμα από τη σκηνή.