Ως συνήθως τα γεγονότα εκδικούνται. Μόνο που δεν εκδικούνται αυτούς που τα προκαλούν, αλλά αυτούς που υφίστανται τις συνέπειές τους. Εν προκειμένω, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνοδοιπόροι του έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τρομάξουν τους εργαζομένους στο Δημόσιο ώστε να τους καθησυχάσουν ότι με δική τους κυβέρνηση είναι πολύ περισσότερο προστατευμένοι. Ηταν ένας τρόπος να διασφαλίσουν μια κοινωνική βάση που να τους κάνει κόμμα εξουσίας. Αλλά αυτά ήταν πολύ προτού επινοηθεί ο κόφτης –άγνωστη λέξη στην ορολογία της εγχώριας δημαγωγίας –και επικαιροποιηθεί το Μνημόνιο. Κατόπιν αυτών προκύπτει ότι είναι οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων που θα κοπούν αυτομάτως το 2017 αν δεν έχουν επιτευχθεί οι δημοσιονομικοί στόχοι.

Η επικαιροποίηση του Μνημονίου καθιστά επίσης σαφές ότι ιδιωτικοποιούνται τα πάντα όλα από δημόσιους οργανισμούς. Αυτό θα γίνει ενώ υπουργοί της κυβέρνησης θα συνεχίσουν να λοιδορούν δημοσίως στελέχη του ΤΑΙΠΕΔ. Ιδεολογική εκτόνωση –ή διένεξη για το ποιος θα χειριστεί τις ιδιωτικοποιήσεις; Μάλλον το δεύτερο. Αλλά τι να πει κανείς για ένα κόμμα που εμφανιζόταν κάθετα και οριζόντια αντίθετο σε «εκποίηση» της δημόσιας περιουσίας σε ξένους, αλλά θα δει τώρα ως κυβέρνηση να εγκαθίστανται ξένοι στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας; Τόσο καλά τα κατάφεραν…

Τελικώς, ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε. Ή μάλλον αλλάζει. Αλλά αυτό έγινε με ολέθρια καθυστέρηση και συντελείται μέσα σε περιβάλλον εκτεταμένης σύγχυσης με τρόπο που δεν υπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας. Εξι ολόκληρες μέρες κράτησε η επίσκεψη στην Κίνα, ενώ συνήθως οι ευρωπαίοι ηγέτες πάνε κι έρχονται σε ένα τριήμερο. Καιρό για χάσιμο και ατελείωτες παράτες δεν έχουν. Ο,τι είναι να ειπωθεί, λέγεται –και ό,τι είναι να υπογραφεί, υπογράφεται. Αλλά οι εγχώριοι Μάρκο Πόλο είναι μάλλον σε λογική «πρώτη φορά Κίνα», ξεχνώντας ότι ενστερνίζονται πολιτικές τις οποίες ενοχοποιούσαν.

Τελευταία Νέα