Είναι ο έλληνας καλλιτέχνης που με την επιτοίχια ζωγραφική του, που είναι συνδυασμός βυζαντινής τεχνοτροπίας και αναφορών στο γκραφίτι, συμμετείχε σε πολλές διεθνείς εικαστικές διοργανώσεις. Τελευταία απόδειξη το μακροσκελές δημοσίευμα της εφημερίδας «Νιου Γιορκ Τάιμς» που αναφέρεται στον 40χρονο Στέλιο Φαϊτάκη ως έναν από τους πιο γνωστούς καλλιτέχνες της αθηναϊκής σκηνής, οι περίπλοκες συνθέσεις του οποίου παραπέμπουν στον γερμανό ζωγράφο της μεσοπολεμικής περιόδου Οτο Ντιξ ή τις τοιχογραφίες του Ντιέγκο Ριβέρα.
Με αφετηρία την επικείμενη συμμετοχή του στο πρόγραμμα του Παλέ ντε Τοκιό στο Παρίσι ο Φαϊτάκης μίλησε για το έργο του στους υπόγειους χώρους του μοντέρνου παριζιάνικου μνημείου. Αλλωστε ετοιμάζει στους τοίχους του Παλέ ντε Τοκιό μια αφήγηση για τον γαλλικό Μάη του ’68. «Μου αρέσει η ιδέα ότι χρησιμοποιώ μια καλλιτεχνική γλώσσα που έχει βαθιές ρίζες. Οι ντόπιοι την κατανοούν και οι θεατές στο εξωτερικό τη βρίσκουν εξίσου ενδιαφέρουσα. Δεν σταματά να είναι μια θρησκευτικής μορφής τέχνη και τη χρησιμοποιώ με αυτό ακριβώς τον σκοπό. Οποιο και αν είναι το θέμα μου, απλό ή ακόμη και ρηχό, το χρυσό φόντο υπενθυμίζει πάντα στον θεατή πως υπάρχει κάποια άλλη, ανώτερου επιπέδου ύπαρξη, η οποία βρίσκεται σε απόσταση από εμάς λόγω του καθημερινού μας αγώνα για επιβίωση».
ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ. Ο Στέλιος Φαϊτάκης εξηγεί την απόφασή του να παραμείνει στην Ελλάδα και να μην επιδιώξει στο εξωτερικό την εξέλιξη της καλλιτεχνικής του διαδρομής. «Προσωπικά, η καριέρα δεν σημαίνει τίποτα αν δεν μπορώ να χαρώ τη ζωή μου. Στην Ελλάδα βρίσκονται όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα και όλα μου τα ενδιαφέροντα. Αλλωστε η Ελλάδα μού προσφέρει μεγάλη έμπνευση και δεν νομίζω ότι θα τη βρω κάπου έξω. Νιώθω ότι είναι το μοναδικό μέρος όπου μπορώ να συνεχίσω να αναπτύσσω την έρευνά μου και την τεχνική μου στη δουλειά μου. Κάποτε άκουσα τον κρητικό λυράρη Ψαραντώνη να λέει ότι το δέντρο χρειάζεται γερές και δυνατές ρίζες για να μπορεί να βγάλει φύλλα και καρπούς. Δεν γίνεται παρά να συμφωνήσω μαζί του».
