Tα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου 14 στρατιώτες και μερικοί αξιωματικοί εισέβαλαν στο κτίριο του Ομίλου Ντογάν, στην Κωνσταντινούπολη. Χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, κατευθύνθηκαν στα γραφεία της «Χουριέτ» και τουCNN Turk, σημάδεψαν τους δημοσιογράφουςμε τα όπλα τους, τους είπαν ότι έγινε πραξικόπημα και τους διέταξαν να σταματήσουν να δουλεύουν και να βγουν έξω. Εκείνοι υπάκουσαν. Αμέσως μετά, οι μεν δημοσιογράφοι μετέδωσαν τα νέα από τα κινητά τους τηλέφωνα, οι δε παραγωγοί ανέβασαν ένα κρόουλ που έλεγε ότι «στρατιώτες μπήκαν στα στούντιο του CNN Turk».

Ενας από τους δημοσιογράφους της «Χουριέτ», ο Μουράτ Γετκίν, θα έλεγε αργότερα ότι στο πλήθος των πολιτών που είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται έξω από το κτίριο για να διαμαρτυρηθούν για το πραξικόπημα αναγνώρισε πολλούς από τους ένοπλους τραμπούκους που είχαν εισβάλει τον περασμένο Σεπτέμβριο στο ίδιο κτίριο με βόμβες μολότοφ για να καταγγείλουν την αντικυβερνητική γραμμή του ομίλου.

Μια αντιδημοκρατική και αυταρχική κυβέρνηση μπορεί να τα βάλει με διάφορους τρόπους με ένα ενοχλητικό μέσο ενημέρωσης. Μπορεί απλώς να το κλείσει, όπως έκανε ο Ερντογάν με τη «Ζαμάν». Μπορεί να τρομοκρατήσει τους δημοσιογράφους του, όπως κάνουν κάθε τόσο οι άνθρωποι του Πούτιν. Μπορεί να στρέψει εναντίον του εύπιστους, ή έμμισθους, «αγανακτισμένους πολίτες». Ή μπορεί να το οδηγήσει σε δικαστικές περιπέτειες με κατασκευασμένες κατηγορίες.

Μια δημοκρατική, λαοφιλής και –το κυριότερο –αριστερή κυβέρνηση δεν μπορεί βέβαια να κάνει τίποτα τέτοιο. Για να αποκτήσει τον έλεγχο του μιντιακού τοπίου πρέπει να εφεύρει άλλους τρόπους. Οπως το να προσπαθήσει να επιβάλει την αλλαγή των διευθυντών που δεν της αρέσουν. Ή να κατηγορήσει τα μέσα που κάνουν δυσάρεστες αποκαλύψεις ότι παίρνουν γραμμή από την αντιπολίτευση. Ή να παίξει το μεγάλο κόλπο με τις τηλεοπτικές άδειες: ο υπουργός παίρνει στα χέρια του τις εξουσίες που χρειάζεται, αφαιρώντας τις από τις ανεξάρτητες Αρχές, αποφασίζει πόσες άδειες θα δώσει και τις μοιράζει στους ημετέρους, τους υπάκουους και τους πιστούς.

Δεν βαριέσαι. Είτε έχουν να κάνουν με δεξιούς είτε με αριστερούς, είτε με εκλεγμένους είτε με τρελαμένους, οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι θα βρίσκουν πάντα τον τρόπο να επιτελούν τον ρόλο τους. Δεν έχει σχέση με τα χρήματα που παίρνουν, ούτε με τα συμφέροντα αυτών που τους πληρώνουν, έχει σχέση με τη φύση της δουλειάς τους, με το πείσμα της ενημέρωσης. Αλλά αυτό, πραγματικά, χρειάζεται ευφυΐα και ευαισθησία για να το καταλάβεις.

Τελευταία Νέα