Με το πρόγραμμα που θα δημοσιοποιηθεί τα επόμενα εικοσιετράωρα, η Κεντροαριστερά κάνει ένα πρώτο βήμα.
Μεγάλο; Μικρό; Θα δείξει. Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό.
Απ’ όσο έχω αντιληφθεί, το πρόγραμμα είναι ένα ενδιαφέρον μεταρρυθμιστικό κείμενο. Καταρτίστηκε από πολλούς αξιόλογους ανθρώπους και στον διάλογο μετείχαν εκατοντάδες από τα καλύτερα μυαλά που διαθέτει σήμερα η Ελλάδα.
Αλλά προφανώς δεν αρκεί. Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από ωραία προγράμματα και λαμπρά μυαλά.
Αυτό που η Κεντροαριστερά ψάχνει εναγωνίως είναι το πολιτικό γεγονός που θα τη βάλει ξανά στον χάρτη.
Το γεγονός δηλαδή που θα την ξανακάνει παράταξη στη συνείδηση των απλών ανθρώπων και θα της δώσει πραγματική πολιτική υπόσταση.
Κι αυτό δεν μπορεί παρά να είναι η μαζική και ανοιχτή εκλογή αρχηγού. Είναι μια τέτοια διαδικασία που πρόσφατα ξανάκανε παράταξη τη ΝΔ και ουσιαστικά ανέτρεψε το πολιτικό σκηνικό.
Συγχωρέστε με αλλά όλα τα άλλα είναι ασκήσεις επί (ανύπαρκτου) χάρτου. Δεν ενδιαφέρουν κανέναν.
Φυσικά η εκλογή αρχηγού είναι μια σύνθετη υπόθεση.
Χρειάζεται ένα συμφωνημένο πλαίσιο ώστε να μην πιαστούν στα χέρια οι υποψήφιοι.
Χρειάζεται μια πραγματική προεκλογική αναμέτρηση ώστε να οικοδομηθεί το ενδιαφέρον του κόσμου.
Χρειάζεται κυρίως μια ξεκάθαρη δέσμευση των υποψηφίων ότι ο χαμένος θα αποδεχθεί τον νικητή και δεν θα σηκωθεί να φύγει.
Δεν είναι απλά πράγματα. Αλλά ούτε και ανυπέρβλητα. Δεν βλέπω για ποιον λόγο να μην μπορεί η Κεντροαριστερά να οργανώσει αυτό που πέτυχε ήδη η Κεντροδεξιά.
Και μάλιστα το συντομότερο δυνατόν –τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.
Μετά, ο νέος αρχηγός θα οδηγήσει την παράταξη σε συνέδριο στο οποίο θα φτιαχτούν τα υπόλοιπα: καταστατικά, διακηρύξεις, όργανα, ηγετικές ομάδες.
Ακόμη και το όνομα.
Μεταξύ μας δεν νομίζω να καίγεται κανείς ιδιαίτερα αν θα το πουν Κόμμα, Κίνημα, Μέτωπο, Ομοσπονδία, Παράταξη ή Μαίρη…
Τέτοιες σκασίλες έχουν μόνο οι επαγγελματίες ενδιαφερόμενοι και σκασίλα του κόσμου οι σκασίλες τους.
Σε αυτήν την προσπάθεια η Κεντροαριστερά έχει τελικά ένα πλεονέκτημα κι ένα μειονέκτημα.
Το πλεονέκτημα είναι ότι υπάρχει ευρεία συμφωνία στον στρατηγικό προσανατολισμό της παράταξης, κάτι που φάνηκε και στην υπόθεση του εκλογικού νόμου. Μόνο κάτι παρδαλοί την αμφισβητούν.
Το μειονέκτημα είναι ότι οι προσωπικές φιλοδοξίες ή στρατηγικές δεν έχουν μπει ακόμη σε δεύτερη μοίρα. Μπορούν κάθε στιγμή να απειλήσουν την προσπάθεια.
Ακόμη κι έτσι όμως, αρκεί να συμφωνηθεί η μέθοδος. Και η μέθοδος είναι μία: εμπιστοσύνη στον κόσμο της παράταξης.
Είμαι βέβαιος ότι η ωριμότητά του θα εκπλήξει πολλούς.
