ΣΤΟ «Περιμένοντας τον Γκοντό», δύο άνδρες, ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν, περιμένουν μπροστά σε ένα δέντρο κάποιον που τελικά δεν έρχεται ποτέ. Κάπως έτσι και η κυβέρνηση περιμένει να μειωθεί το πλεόνασμα από το συμφωνημένο 3,5%, μπας και μπορέσει να καταρτίσει ένα μεσοπρόθεσμο που να ανασαίνει κάπως δημοσιονομικά εκεί περί το 2019-20. Ομως ο Γκοντό δεν έρχεται –αντί του αγοριού στο θεατρικό έργο, εμφανίστηκε χθες στην Αθήνα ο Πιερ Μοσκοβισί για να πει πάλι τα ίδια. Επεται ο Τζακ Λιου την Παρασκευή.
Οι κυβερνώντες συμφωνούν σε διάφορα πράγματα και θριαμβολογούν. Υστερα καταλαβαίνουν τι έχουν συμφωνήσει, ματώνουν για να τα αλλάξουν –αλλά δεν μπορούν. Ο,τι συμβαίνει με το πλεόνασμα, έχει συμβεί ήδη με τον νόμο για τις διοικήσεις των τραπεζών. Αντί για τον Λάκι και τον Πότζο που εμφανίζονται στο έργο του Σάμιουελ Μπέκετ, το μελλοντικό καστ στην τραπεζική σκηνή των Αθηνών ενδέχεται να περιλαμβάνει διάφορους Ανατολικούς με ονόματα που παλαιότερα είχαν μόνο μπασκετμπολίστες εκ μεταγραφής.
Από το θέατρο του παραλόγου, στην πολιτική του παραλόγου. Ούτε αυτή έχει κατάληξη. Παραμένει διαρκώς μετέωρη. Μια επανάληψη από λέξεις και φραστικές ρουτίνες που συγκροτούν την ξύλινη γλώσσα της κυβερνώσας Αριστεράς στα χρόνια του Μνημονίου ΙΙΙ. Στο έργο του Μπέκετ, ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν πάνε στο τέλος να απαγχονιστούν από το δέντρο, αλλά η ζώνη του ενός δεν φτάνει. Στα καθ’ ημάς, ζωστήρες βλέπουμε να ανεβοκατεβαίνουν αλύπητα στη γειτονική Τουρκία επάνω στους φαντάρους που ακολούθησαν τους πραξικοπηματίες. Εν Ελλάδι, η λιτότητα είναι θηλιά στον λαιμό της κοινωνίας, ενώ το δέντρο της ανάπτυξης παραμένει νεκρό.
