Αναζήτηση
Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει ενδιαφέρουσες απόψεις. Πιστεύει, ας πούμε, ότι πρέπει να αποποινικοποιηθεί η χρήση της κάνναβης. Τάχθηκε με θέρμη και από πολύ νωρίς υπέρ της πράσινης ανάπτυξης. Είναι ο εμπνευστής της ανοιχτής διακυβέρνησης, το opengov ήταν μεγάλη μεταρρύθμιση για όσο κράτησε. Εχει όμως και μία άποψη εντελώς ακατανόητη: θεωρεί ότι πρέπει σώνει και καλά να αναλάβει έναν ρόλο στην κυβέρνηση. Ή έστω, ως ύστατη παραχώρηση, να επιστρέψει με κάποιον τρόπο, με κάποιο κόμμα, στη Βουλή.
Η άποψη αυτή δεν είναι προϊόν μιας λαϊκής απαίτησης: στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, το κόμμα που ίδρυσε για να εκδικηθεί τον Βενιζέλο δεν πέρασε το όριο του 3% και στις επόμενες εκλογές δεν έλαβε καν μέρος. Πρόκειται μάλλον για μια «προσωπική άποψη». Που στηρίζεται σε δύο τουλάχιστον λόγους. Ο πρώτος είναι ότι δεν μπορεί να μην παίζει ενεργό ρόλο στην πολιτική ζωή η δυναστεία Παπανδρέου. Και ο δεύτερος, ότι η Ιστορία αδίκησε τον ΓΑΠ. Ή έτσι τουλάχιστον πιστεύει ο πρώην πρωθυπουργός. Δεν μπορεί το στίγμα του να καθορίζεται από μια ατυχή δήλωση όπως το «Λεφτά υπάρχουν». Πρέπει να επέλθει αποκατάσταση.
Η πρώτη προσπάθεια της Μεγάλης Επιστροφής έγινε μέσω της Κεντροαριστεράς. Και όταν απέτυχε, ο Γιώργος Παπανδρέου κατάλαβε ότι πρέπει να κυκλοφορήσει στα μεγάλα σαλόνια. Δεν δίστασε έτσι να συναντηθεί πέρυσι με τον άνθρωπο που μόλις τέσσερα χρόνια νωρίτερα τον είχε συγκρίνει με τη Θάτσερ και τον Πινοτσέτ. Δυόμισι ολόκληρες ώρες τα είπε με τον Τσίπρα τον Απρίλιο του 2015 και στη συνέχεια έκανε τη βαρυσήμαντη δήλωση ότι θέλει μια Ευρώπη προοδευτική, όχι συντηρητική. Χθες τον ξαναείδε, για μιάμιση ώρα αυτή τη φορά. Κι αν ύστερα έκανε δηλώσεις για την Τουρκία, μόνο αυτό δεν πρέπει να συζήτησαν οι δύο άνδρες όταν έμειναν μόνοι.
Τι να συζήτησαν άραγε; Για το πώς μια «επικίνδυνη ζαριά», όπως αποκαλούσε το 2011 ο Τσίπρας την απόφαση του ΓΑΠ να προκηρύξει δημοψήφισμα, μπορεί σήμερα να πολλαπλασιαστεί, να ρίχνουμε ζαριές για τον πρόεδρο, για το Σύνταγμα, για το νόμισμα, για την Ευρώπη, για οτιδήποτε τέλος πάντων μπορούμε να μηχανευτούμε προκειμένου να χαϊδεύουμε τους ψηφοφόρους και να μη συζητάμε τα ουσιώδη; Για το πώς ένας «επικίνδυνος και αδίστακτος» άνθρωπος, όπως χαρακτήριζε ο σημερινός Πρωθυπουργός τον προκάτοχό του, μπορεί να αποβεί τώρα χρήσιμος για τον ΣΥΡΙΖΑ, για τη χώρα και πάνω απ’ όλα για τον εαυτό του;
