Δεν ξέρω αν η επίσκεψη του Παπανδρέου, του Κουβέλη και ομάδας Οικολόγων στο Μέγαρο Μαξίμου θα ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό.
Μπορεί ναι. Μπορεί και όχι.
Στη δεύτερη περίπτωση, πάντως, ο Πρωθυπουργός διαθέτει κι άλλες εφεδρείες. Εχει τη δυνατότητα να καλέσει ευθύς αμέσως το ΕΠΑΜ, τον Απόστολο Γκλέτσο και τον Ραγκούση.
Αν δεν ανατρέψει το σκηνικό ούτε με αυτούς, τα πράγματα δυσκολεύουν. Του μένει μόνο η Τζούλια Αλεξανδράτου του «Πανελλήνιου Κινήματος Οικολόγων και Αγανακτισμένων» –δεν ξέρω αν φτάνει.
Αλλά Πέμπτη, κοντή γιορτή.
Είτε ο Τσίπρας θα μαζέψει διακόσιους και θα επιχειρήσει να διατηρηθεί στο παιχνίδι, ενδεχομένως και με εκλογές πριν ενισχυθεί περισσότερο η ΝΔ. Δύσκολο.
Είτε δεν θα τους μαζέψει και θα του μείνει η παρέα με τον Καμμένο, τον Λεβέντη και τον Νικολόπουλο. Το σενάριο της ξεφτίλας.
Το σημειώνω επειδή ορισμένοι (αφελείς ή καλοπροαίρετοι) νομίζουν ότι την Πέμπτη η Βουλή θα ψηφίσει εκλογικό νόμο. Λάθος! Στην πραγματικότητα καλείται να θεσμοθετήσει ένα ιδιότυπο ακαταδίωκτο.
Διότι το ζητούμενο για τα κόμματα της κυβερνητικής πλειοψηφίας δεν είναι μια πιο αναλογική κατανομή των εδρών –αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί εύκολα με ένα μικρότερο μπόνους.
Το ζητούμενο γι’ αυτούς είναι να προκύψει μετά τις επόμενες εκλογές μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που δεν θα μπορεί να αποδώσει ευθύνες για τη διακυβέρνησή τους.
Αν η πλειοψηφία αυτή δεν τους είναι φιλική, τότε προτιμούν να είναι ασταθής κι ανίσχυρη.
Με άλλα λόγια, μέσα από μια αναλογική εκλογή μεθοδεύουν στην πραγματικότητα μια πολιτική παραγραφή.
Μου έχει κάνει εντύπωση πως από την πρώτη μέρα της βασιλείας του ο ΣΥΡΙΖΑ ξορκίζει μονότονα το άγχος της παρένθεσης. Αν δεν απατώμαι είναι η μοναδική επιδίωξη στην οποία έχει παραμείνει σταθερός.
Γιατί; Τι πάει να πει «δεν είμαι παρένθεση»; Τι σόι φιλοδοξία είναι αυτή;
Στη δημοκρατία όλες οι κυβερνήσεις αποτελούν εξ ορισμού παρένθεση μεταξύ της προηγούμενης κυβέρνησης και της επόμενης. Δεν υπάρχει εξουσία μακράς διάρκειας.
Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, δεν νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε απλώς με μια πολιτική φιλοδοξία, έστω άγαρμπη ή υπερβολική.
Αλλά με την έκφραση μιας ανασφάλειας.
Είναι ο φόβος της απώλειας της εξουσίας. Ο φόβος της επιστροφής στην προηγούμενη ανυπαρξία κι ανυποληψία. Ή, ακόμη χειρότερα, ο φόβος των ευθυνών και των ανοιχτών λογαριασμών.
Αλλά ο φόβος είναι κακός σύμβουλος στην πολιτική.
Στην επιεικέστερη εκδοχή του οδηγεί σε αλχημείες με το εκλογικό σύστημα. Αν περάσουν, πέρασαν…
Μπορεί όμως να οδηγήσει και σε πιο επικίνδυνα μονοπάτια. Ιδίως όταν προσφέρονται να τον διαχειριστούν αδίστακτοι άνθρωποι.
