«Δεν μπορούσα να γίνω κάποια άλλη»

Κάποτε την έλεγαν «έφηβη-θαύμα»: το ντεμπούτο της «Soul Sessions» κυκλοφόρησε το 2003 όταν ήταν 16 χρόνων ενώ οι επανερμηνείες σε κλασικά σουξέ που περιλάμβανε άφησαν κάμποσα στόματα μισάνοιχτα. Ομως η Βρετανίδα Τζος Στόουν δεν ξοδεύτηκε γρήγορα. Το πλατινένιο «Mind, Body & Soul» του 2004 είχε και δικά της τραγούδια και μαζί με τα δύο βραβεία BRIT που κέρδισε διάνοιξε ακόμα πλατύτερα τον δρόμο προς το μέλλον. Οι σταθμοί του δεν ήταν αδιάφοροι: μέχρι και με την ΕΜΙ τα έβαλε η νεαρά, ακόμα και με τον Μικ Τζάγκερ συνεργάστηκε (στο πρότζεκτ Superheavy), για να μην πούμε για τη συμμετοχή της στους τηλεοπτικούς «Τιδόρ». Πέρυσι κυκλοφόρησε το έβδομο άλμπουμ της. Φταίει άραγε η φωτιά και η ορμή της νιότης; Αν ναι, τότε αμφότερες μάλλον αργούν να κοπάσουν στην ψυχή της 29χρονης. Χώρια που η περιοδεία της, σε μια ανάπαυλα της οποίας βρίσκει χρόνο για τηλεφωνικές συνεντεύξεις, τη στέλνει από τα εξωτικά Μπαρμπάντος στα φεστιβάλ τζαζ της Λετονίας, από τη δροσερή Νορβηγία στον λόφο της Σάνης πλάι στην καλοκαιρινή θάλασσα της Χαλκιδικής.

Αλήθεια, επηρεάζεται ο χαρακτήρας μιας συναυλίας από κάτι τέτοια ζητήματα κλιματικά;

Φυσικά και επηρεάζεται. Ολα όσα κάνεις και είσαι ανά πάσα στιγμή επηρεάζονται. Μουσικά μιλώντας, δεν πιστεύω ότι μια εμφάνιση αλλάζει ειδικά προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Αλλάζει όμως. Η ζωή σε επηρεάζει όσο τη διασχίζεις. Ακόμα και αυτή η συνέντευξη πιθανότατα επηρεάζεται από το ότι βρίσκομαι σε ένα αεροδρόμιο, απλά δεν ξέρω πώς.

Το τελευταίο σου άλμπουμ, «Water for your soul», έχει επίσης μια καλοκαιρινή αίσθηση, λόγω και μιας αναπάντεχης έμφασης στη ρέγκε. Φοβήθηκες ποτέ ότι το να δοκιμαστείς σε διαφορετικό μουσικό στυλ θα αποδεικνυόταν ριψοκίνδυνο;

Ριψοκίνδυνο; Σίγουρα ήθελες να χρησιμοποιήσεις αυτή τη λέξη; Η μουσική δεν είναι ριψοκίνδυνη. Μάλλον εννοείς ότι ήταν θαρραλέα πράξη. Δεν με πολυνοιάζει όμως φίλε, αλήθεια. Θέλω απλά να κάνω μουσική που μου αρέσει. Αδιαφορώ αν αυτό σημαίνει ότι θα πουλήσω πολλούς δίσκους ή κανέναν, αν το αποτέλεσμα θα είναι σούπερ δημοφιλές ή όχι – δεν αποτελεί κομμάτι της σκέψης μου, πώς το λένε; Αν τώρα κάποιος ηχογραφεί ένα τραγούδι και νιώθει άβολα, καλύτερα να μη φτάσει ούτε στη μίξη. Σε ό,τι έχω συμμετάσχει, έχω αισθανθεί άνετα. ΟΚ, μερικά εγχειρήματα έχουν μια αίσθηση του καινούργιου, δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθούν. Αυτό όμως τα κάνει συναρπαστικά.

Το πρώτο σινγκλ του δίσκου, το «The Answer», μοιάζει να απευθύνεται σε όσους βασανίζονται από άγχη και έγνοιες –και δεν είναι και λίγοι. Γιατί η καθημερινότητα ζορίζει διαρκώς κατά τη γνώμη σου και ποια είναι η «απάντηση»;

Μακάρι να ήξερα. Η ιδέα του τραγουδιού, αυτό ακούγεται σωστότερο, είναι να απελευθερωθείς από όλες τις ανοησίες που σε ταλαιπωρούν. Και μετά, βρες εσύ ποια απάντηση θεωρείς την καλύτερη. Υπάρχουν πολλές εντάσεις στην καθημερινότητά μας που αναδύονται με κάθε τρόπο, γιατί για τον καθένα μας διαφορετικά πράγματα έχουν σημασία. Αν μπορέσουμε λοιπόν να αφεθούμε, να μείνουμε μακριά από έγνοιες και δραματισμούς, τότε θα βρούμε τη λύση στο προσωπικό μας αίνιγμα. Το πιστεύω. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά το πιστεύω.

Αν δεν γίνομαι αδιάκριτος πριν από 1-2 χρόνια είχες μια τουλάχιστον μεγάλη έγνοια, όταν δύο άνθρωποι συνελήφθησαν προσπαθώντας να εισβάλουν σπίτι σου, με σκοπό να σε απαγάγουν. Επηρέασε αυτό τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου για τη φήμη;

Αν και είχα τρομάξει πολύ, οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου για τη φήμη παρέμειναν οι ίδιες: δεν είναι απαραίτητα κάτι καλό. Δεν έχει δα κάτι το τόσο ωραίο. Το μόνο ωραίο είναι όταν οι άνθρωποι έρχονται στη συναυλία σου και περνούν καλά. Αυτό ναι, είναι υπέροχο. Να γίνονται όμως εμμονικοί μαζί σου; Δεν υπάρχει τίποτα το υπέροχο σε αυτό.

Σχετικά με την αποχώρησή σου από την ΕΜΙ: πόσο πιεστική μπορεί να γίνει μια δισκογραφική ώστε ένας καλλιτέχνης να ξεκινήσει διαμάχη μαζί της;

Δεν ήταν ευχάριστο. Στην αρχή όλα πήγαιναν καταπληκτικά. Αν μάλιστα η ΕΜΙ δεν είχε ενδιαφερθεί, αν δεν μου είχε προσφέρει συμβόλαιο, αυτή τη στιγμή δεν θα μιλούσαμε και θα είχα μια πολύ διαφορετική ζωή. Σίγουρα λοιπόν εκτιμώ την ευκαιρία που μου δόθηκε. Ηρθε όμως μια στιγμή που μου ζητούσαν να γίνω κάποια άλλη. Λες και δεν τους αρκούσα πια. Σε κάθε σχέση –φιλική, ρομαντική, επαγγελματική –το να λες στον άλλον συνεχώς ότι δεν είναι αρκετός είναι προσβλητικό. Οποιος έχει αυτοσεβασμό πρέπει να φεύγει. Αυτό έκανα κι εγώ. Κι η ζωή μου έγινε πιο χαρούμενη.

Τι τρέχει με τη σύγχρονη βρετανική σόουλ; Ονόματα όπως Laura Mvula, Sam Smith ή Fleur East συνιστούν κάτι σαν σκηνή; Σημαίνει αυτό ότι είναι ο ανταγωνισμός υψηλός;

Ολοι αυτοί οι μουσικοί, φίλε, είναι τόσο διαφορετικοί. Θα σου πω το εξής: η μουσική δεν είναι διαγωνισμός. Απλά δεν είναι. Ούτε πρέπει να γίνει. Ξέρω ότι έχουμε τα charts, ξέρω ότι έχουμε τα τηλεοπτικά προγράμματα όπου υπάρχει νικητής, χαμένος και η εντύπωση ότι πρόκειται για αναμέτρηση. Δεν είναι όμως αυτός ο σκοπός της μουσικής. Είναι κρίμα, ρε γαμώτο –τα ονόματα που ανέφερες είναι υπέροχοι καλλιτέχνες. Μακάρι μια μέρα να κάνουν μουσική όλοι μαζί. Αυτή είναι η ομορφιά. Και αισθάνομαι προσωπικά τυχερή να περιστοιχίζομαι από τόσο σπουδαίους μουσικούς, που όταν βρεθεί ο χρόνος ίσως παίξουμε μαζί. Θα είναι κάτι χαρμόσυνο.