Ο Κώστας Σημίτης είχε την εντιμότητα να ευχαριστήσει από το βήμα της Βουλής τους Αμερικανούς για τη συμβολή τους στην εξομάλυνση της κρίσης των Ιμίων. Είκοσι χρόνια αργότερα η Τουρκία έχει εισέλθει, διά του αποτυχημένου πραξικοπήματος, σε μια απίστευτη πολιτειακή κρίση που απειλεί όλη την περιοχή. Ενώ η Ελλάδα βρίσκεται σε συνεχιζόμενη επί εξαετία κρίση της οικονομίας, η οποία έχει αποσαθρώσει το κράτος και απαθλιώσει την κοινωνία.
Πριν πατήσει, ως επισκέπτης, το πόδι του στην Αθήνα, ο αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιου είχε ήδη επαναλάβει την ανάγκη να αντιμετωπιστεί το χρέος. Οχι μόνο γιατί αποτελεί τροχοπέδη για την επιστροφή της χώρας στη δημοσιονομική ομαλότητα, αλλά και γιατί είναι προτεραιότητα η σταθεροποίηση της Ελλάδας στο γεωπολιτικό περιβάλλον που διαμορφώνεται. Πράγματι, οι αιτίες ανά χώρα είναι διαφορετικές, αλλά η κατάσταση από τα παράλια της Αφρικής και τη Μέση Ανατολή έως την Τουρκία εικονογραφείται ως ντόμινο αστάθειας.
Το μήνυμα της Ουάσιγκτον επικαιροποιείται λοιπόν. Ωστόσο, παραμένει συνεπές από την αρχή της κρίσης και μάλιστα ανεξαρτήτως κυβέρνησης. Οι ΗΠΑ στήριξαν μια λελογισμένη προσέγγιση της ελληνικής κρίσης τόσο επί Παπανδρέου και Παπαδήμου όσο και επί Σαμαρά – Βενιζέλου και –φευ –Τσίπρα – Καμμένου. Αυτό σημαίνει ότι έχουν πολιτική αρχών και ότι δεν τοποθετούνται επί τη βάσει βραχυπρόθεσμων σκοπιμοτήτων. Αυτή είναι και η μέγιστη αδυναμία της πολιτικής του Βερολίνου απέναντι στην Ελλάδα, που ακολουθούσε πάντα τον μαγεμένο αυλό των εσωτερικών γερμανικών πολιτικών εξελίξεων και ισορροπιών.
Οι Αμερικανοί μάς στηρίζουν λοιπόν –και φαίνεται ότι μας τράβηξαν αρκετές φορές από τον γκρεμό. Μόνο που παραμένουν υποβολείς του ΔΝΤ και αυτόκλητοι σύμβουλοι της ΕΕ –κάτι που σχετικοποιεί την αξία της σημερινής επίσκεψης Λιου πέρα από τα δικά μας καλά λόγια και τις δικές του ωραίες φράσεις.
