Οι άγουροι πολιτικοί είναι σαν τα πρώιμα ξινά βερίκοκα. Δεν τρώγονται αλλά δεν το ξέρουν.

Είναι η περίπτωση του Γιώργου Χουλιαράκη. Απαξ και αποδείχθηκε ότι είχε συνυπάρξει με τον Τζέιμς Γκαλμπρέιθ σε κυβερνητικές αποστολές το 2015, επιχειρεί να ξεπεράσει το «ποιος είναι ο κ. Γκαλμπρέιθ;» λέγοντας ότι ήταν κάτι σε ρητορική αποστροφή.

Αυτό ακούστηκε χθες στη Βουλή, για να ακολουθήσει μια μάλλον πληκτική εξήγηση για το ποιος έκανε τι –πολιτική διαπραγμάτευση, τεχνική διαπραγμάτευση κ.λπ. –στην τότε κυβέρνηση με διευκρινίσεις επί διευκρινίσεων για το ότι ο Χουλιαράκης ήξερε τι ήταν ο Γκαλμπρέιθ –άτυπος σύμβουλος του Βαρουφάκη, σώπα καλέ –αλλά ότι ο Γκαλμπρέιθ δεν έκανε αυτά που λέει τώρα ότι έκανε και άλλα θλιβερά.

Εμένα όλα αυτά μου θύμισαν λίγο τον Κλίντον τού «δεν την ξέρω αυτή την γυναίκα, τη δεσποινίδα Λιουίνσκι». Τον ίδιο Κλίντον που μετά τριχοτομούσε διάφορες τριχωτές έννοιες για να εξηγήσει τι συνιστούσε σεξ –αυτό που δεν είχε κάνει –και τι δεν συνιστούσε σεξ –αυτό που είχε κάνει –με τη Μόνικα. Ολα αυτά για να γλιτώσει την ψευδορκία.

Εν Ελλάδι, η απόσταση από τη ρητορική αποστροφή στη σκέτη διαστρέβλωση δεν είναι πολύ μεγάλη. Μια μπούρδα δρόμος. Η πιο συμπαθητική προς τον Χουλιαράκη –ή, τελοσπάντων, η πιο φιλάνθρωπος –εξήγηση είναι ότι το αριστερό Μνημόνιο αποβλακώνει ακόμη και κατά τεκμήριο ευφυείς ανθρώπους.