Θεατές σε ρωμαϊκή αρένα που διψάμε για αίμα, που ικανοποιούμε τα ζωώδη ένστικτά μας, τη χαμέρπειά μας. Αυτό είμαστε.
Ο άνθρωπος του σήμερα μετεξελίχθηκε σε άνθρωπο του χθες με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Γίναμε θηρευτές εικόνων φρικαλεότητας.
Η αναζήτηση του καλύτερου πλάνου τη στιγμή που ο μακελάρης της Νίκαιας σκορπά τον θάνατο γίνεται αυτοσκοπός.
Τα χαμηλότερα των ψυχορμήτων μας ικανοποιούνται όταν εκρήγνυται ο ζωσμένος με εκρηκτικά φανατισμένος ισλαμιστής.
Το θέαμα του τραγικού πατέρα τη στιγμή που μαθαίνει το ξεκλήρισμα της οικογένειάς του διεγείρει τα πλήθη κι αυτά είναι έτοιμα να ανταποδώσουν με ένα δυνατό χειροκρότημα.
Το τρύπημα της καρδιάς του ματαδόρ από τον ταύρο προκαλεί ρίγη στη ραχοκοκαλιά.
Η περιέργεια να δούμε το πόδι του ποδοσφαιριστή που γίνεται δύο κομμάτια κατανικά την αποστροφή μας στην αηδή εικόνα.
Καθόμαστε στην ασφάλεια του καναπέ μας παρακολουθώντας σε ζωντανή μετάδοση τον θάνατο αθώων συνανθρώπων μας μασουλώντας και πίνοντας μπίρες.
Η νοσηρή φαντασία μας διεγείρεται σε κάθε περιγραφή των φρικαλεοτήτων στο Μπατακλάν, στην Κωνσταντινούπολη, στο Ιράν, στο Μπανγκλαντές.
Οι ευαίσθητες χορδές έχουν ακρωτηριαστεί. Κανείς πια δεν συγκινείται με τους ανέλπιδους που δεμένοι χειροπόδαρα χάνουν τη ζωή τους είτε καιγόμενοι σε κάποιο κλουβί είτε πέφτοντας από κάποια ταράτσα είτε χάνοντας το κεφάλι τους.
Θάνατοι που αντιμετωπίζονται ως απλές εικόνες από τα ψηφιακά μίντια, τα οποία δίνουν τη δική τους μάχη στην αρένα των like.
Γιατί η ανθρώπινη ζωή μετριέται πια σε αριθμούς. Μια εθιστική επίδραση στο νοσηρό μυαλό μας.
Η έννοια της τραγωδίας έχει πια χαθεί, κάνοντας τα κόκαλα του Κικέρωνα να τρίζουν. Το πνιγμένο παιδί δεν συγκινεί, ούτε καν το ξεκλήρισμα μιας οικογένειας. Θηρία σε υπολανθάνουσα μορφή.
Το ερώτημα που γεννάται προκαλεί ανατριχίλα: και μετά τι;
