Στον δρόμο που όργωσε η Ζωή – επίθετο δεν χρειάζεται – βρέθηκε χθες ο Νίκος Βούτσης. Εγκατέλειψε τον θώκο του Προέδρου για να κατέβει στο βήμα. Οχι για να επιτεθεί, αλλά για να αμυνθεί. Ακριβέστερα: για να υπερασπίσει εν μέρει τον εαυτό του και εν μέρει την κυβέρνηση που, με Κουρουμπλήδες και Σία, δεν τα έβγαζε πέρα χθες το βράδυ.
Η ειρωνεία είναι ότι ο Βούτσης έπρεπε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά για την παρ’ ολίγον συμβολή της Χρυσής Αυγής στην, πολυδιαφημιζόμενη από τους κυβερνώντες ως ιστορική, ψήφιση της απλής αναλογικής. Είναι η ίδια Χρυσή Αυγή με την οποία φλερτάριζε διαρκώς ως Πρόεδρος η προαναφερθείσα Ζωή, που ήθελε να βγάλει την ηγεσία της από τον Κορυδαλλό για να τη φέρει να ψηφίσει. Τουλάχιστον ο Βούτσης ήξερε ότι, αν ο Πρόεδρος μιλήσει από το βήμα, πρέπει μετά να πάει να καθήσει κάτω, στην Ολομέλεια. Αυτό οφείλεται στον Ευάγγελο Βενιζέλο, που το υπέδειξε ωρυόμενος στην κατά τα άλλα νομομαθή Ζωή, η οποία ήθελε να επιστρέψει στο Προεδρείο.
Αργούν αλλά μαθαίνουν – τουλάχιστον τα διαδικαστικά. Διότι στα πολιτικά είναι ανεπίδεκτοι. Και παραστρατημένοι. Είναι επίσης σε άρνηση: ο Πρωθυπουργός βγήκε να υπερασπίσει τον Βούτση και να πει ότι η κυβέρνησή του είναι αμόλυντη από την Ακροδεξιά αφού δεν έχει Μπαλτάκο. Οντως δεν τον χρειάζεται. Εχει Καμμένο και Παπαγγελόπουλο. Με τις ψήφους των ΑΝΕΛ και των Λεβέντηδων «καθαγιάζεται» η απλή αναλογική – πάγιο αίτημα της Αριστεράς, αιωνία της η μνήμη.
Για την – ταλαιπωρημένη από τους κυβερνώντες – Ιστορία, μόνον αφού η Χρυσή Αυγή είχε δηλώσει ότι δεν θα ψηφίσει την απλή αναλογική έστερξε χθες ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκηρύξει την ψήφο της. Μέρες τώρα άφηνε το ενδεχόμενο να αιωρείται – ο ίδιος ο Βούτσης αρνήθηκε δημοσίως να διακρίνει μεταξύ της ψήφου των βουλευτών, εφόσον τάχα είναι εκλεγμένοι. Εντάξει, κατά τη μαρξιστική μεθοδολογία, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα – αλλά δεν απομακρύνει τις οσμές.
Το διά ταύτα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξόρκιζε τόσες μέρες τη Χρυσή Αυγή νομίζοντας ότι έτσι θα εκβιάσει το ΠΑΣΟΚ και Το Ποτάμι. Αλλά η Κεντροαριστερά εκδικήθηκε. Περισσότερο όμως εκδικήθηκαν τα γεγονότα – τα οποία οι κυβερνώντες αδυνατούν να καταγγείλουν. Διότι είναι οι ίδιοι που τα δημιουργούν.
