Το τραγουδούσε στην παραλία μια παρέα από πιτσιρίκια. Το παιδικό τραγούδι που μου έμοιαζε, όταν το άκουγα παιδί κι εγώ, σαν κάτι που αργότερα θα μάθαινα ότι λέγεται σπλάτερ. Για ένα μικρό καράβι που ήταν α-α-αταξίδευτο. Μέχρι που έκανε ένα μακρύ ταξίδι γύρω από τη Μεσόγειο. Σύντομα όμως τελειώσαν όλες οι τροφές και άρχισαν οι ανθρωποφαγίες αφού «εβάλανε τον κλήρο να δούνε ποιος-ποιος-ποιος θα φαγωθεί». Απορώ μάλιστα πώς αυτό το παλιό γαλλικό ναυτικό τραγούδι με το μακάβριο αφήγημα καθιερώθηκε ως παιδικό.

Τέλος πάντων, αυτό το τραγουδάκι θα μπορούσε να ήταν το «α-μπε-μπα-μπλομ» της κυβερνώσας Αριστεράς. Ηαν ένα μικρό κόμμα, εντελώς αταξίδευτο και ανεκπαίδευτο σε κυβερνητικό σχεδιασμό και διαχείριση. Που ασκούσε κριτική στην εξουσία στο όνομα των αδυνάμων. Μέχρι που ξεκίνησε για ένα μακρύ ταξίδι (αιώνιο στο μυαλό του κυβερνήτη του) στα βαθιά νερά της εξουσίας. Με κακούς καιρούς και τον άνεμο κόντρα. Και όταν τέλειωσε η τροφή της αριστερής αυταπάτης περί αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης, όταν εξαντλήθηκαν τα τελευταία αποθέματα του ηθικού πλεονεκτήματος, αντί να αράξει σε κανένα λιμάνι για επισκευές και ανεφοδιασμό, ήθελε ντε και καλά να συνεχίσει το ταξίδι. Και έτσι άρχισαν οι κανιβαλισμοί. Το χειρότερο όμως είναι όταν ο πεινασμένος (για εξουσία) φτάνει να τρώει τις σάρκες του. Ητανε μια Αριστερά λοιπόν που τώρα συμπλέει με έναν ακροδεξιό που γράφει αστειάκια για καρκινοπαθείς και έναν γραφικό που μοίραζε κατάρες για καρκίνους. Ητανε ένα μικρό καράβι που κινδυνεύει να γίνει «Τιτανικός» για μια χώρα, για ένα σύστημα πολιτικών αξιών.

Τελευταία Νέα