«Δίκαιη» ληστεία

«Ποιος κλέβει ποιον;»: Εξι ένοπλοι άνδρες εισβάλλουν σε απόρθητη τράπεζα στη Βαλένθια με αποστολή να… αφαιμάξουν και την τελευταία τραπεζική θυρίδα. Μια υπόθεση κυβερνητικής διαφθοράς όμως θα οδηγήσει σε υποχρεωτική αναπροσαρμογή του σχεδίου σε μια ταχύτατη και καλογυρισμένη heist movie ισπανικής καταγωγής, που επιπλέον δείχνει να αντιλαμβάνεται πλήρως πως στην εποχή μας το κοινό ταυτίζεται περισσότερο με τους ληστές παρά με τα όργανα της τάξης (εδώ παρουσιάζονται πλήρως διεφθαρμένα).

Βαθμοί: 6

Ανεξάρτητη χαριτωμενιά

«Η Μάγκι έχει σχέδιο»: Χαριτωμένη Νεοϋορκέζα ερωτεύεται έναν παντρεμένο καθηγητή Ανθρωπολογίας και το αδιανόητο συμβαίνει εις διπλούν: πρώτα εκείνος χωρίζει στα αλήθεια τη σύζυγό του γι’ αυτήν και μετέπειτα εκείνη, απογοητευμένη πια από την επιλογή της, προσπαθεί να τον «οδηγήσει» πίσω στην πρώτη του εστία! Η συμπαθητική αυτή ανεξάρτητη ρομαντική κομεντί της Ρεμπέκα Μίλερ διαθέτει όλα εκείνα τα γνωρίσματα ενός κινηματογράφου που αγαπήσαμε στις αρχές των 90s, εκτός ίσως από τη χαρακτηριστική αιχμή του. Καλοί, πάντως, οι Γκρέτα Γκέργουικ, Ιθαν Χοκ και Τζούλιαν Μουρ.

Βαθμοί: 5

Τζούφιο

«Ghostbusters»: Ολη αυτή η κουβέντα περί φεμινιστικού ριμέικ (που προκάλεσε έναν σχετικό ψιλοχαμό στο Διαδίκτυο) ήταν εξαρχής γελοία για να την πάρουμε στα σοβαρά – η χρησιμότητά της όμως ήταν ξεκάθαρη. Μετατόπισε το κέντρο βάρους από το πραγματικό πρόβλημα: η ταινία αποτελεί περισσότερο μια μηχανή προώθησης των τηλεοπτικών της αστέρων και επί της ουσίας κοπιάρει εντελώς ανέμπνευστα την πλοκή του πρώτου φιλμ, με πολύ χειρότερα (καθότι ψηφιακά) ειδικά εφέ.

Βαθμοί: 3

Ιταλικό και ελαφρύ

«Πού πάω, Θεέ μου;»: Περικυκλωμένος από μια αφρικανική φυλή, ο ταλαίπωρος δημόσιος υπάλληλος Κέκο αφηγείται τις συνθήκες που τον οδήγησαν τόσο μακριά από την πατρίδα του, σε αυτή την ανάλαφρη ιταλική κωμωδιούλα που αποτέλεσε μεγάλο σουξέ στη χώρα παραγωγής της. Ο Τσέκο Ζαλόνε είναι συμπαθής και το θέαμα δεν προσβάλλει – δεν διαθέτει όμως και έναν ξεχωριστό κινηματογραφικό χαρακτήρα.

Βαθμοί: 3

Εν τάχει

Στο κλασικό «Funny Face» του 1957 ο Φρεντ Αστέρ οδηγεί την Οντρεϊ Χέπμπορν στον κόσμο της μόδας με λαμπρά (φιλμικά) αποτελέσματα, ενώ σε εντελώς διαφορετικό κλίμα επανεκδίδεται «Το δάσος με τις σημύδες» του Αντρέι Βάιντα, παραγωγής 1970, όπου ένας νέος επιστρέφει κοντά στον «δύσκολο» αδελφό του, σ’ ένα μακρινό δάσος, για να απολαύσει τις τελευταίες του στιγμές πριν πεθάνει από φυματίωση. Φιλμ τσεχοφικών συγκρούσεων, ελεγειακό και κλειστοφοβικό συνάμα. Κυκλοφορεί τέλος και το «Μαμάδες με κακή διαγωγή» στο οποίο η Μίλα Κούνις, εξαντλημένη μαμά εδώ, ενώνει τις δυνάμεις της με δύο άλλες «συναδέλφισσες» που αποζητούν την απελευθέρωση. Αλλη μια νίκη για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τελευταία Νέα