Αν ήταν ψάρι, θα πρέπει να ήταν σολομός. Εχει πείσμα και από μικρός του άρεσε να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, πάντα με δημιουργικό τρόπο. Στα 41 του χρόνια ο Κωνσταντίνος Σέκερης είναι ιδιαίτερα επιτυχημένος καλλιτέχνης στη Μέκκα του σινεμά.
Σε μια κινηματογραφική παραγωγή μπορεί οι ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης να είναι αυτοί που συγκεντρώνουν τα φώτα της δημοσιότητας. Στο αμερικανικό σινεμά όμως και κυρίως στο σύμπαν του φαντασιακού κινηματογράφου, των ταινιών με ήρωες που ξεπήδησαν από σελίδες κόμικς, σε παραγωγές μελλοντολογικών σεναρίων, από τα «πρώτα ονόματα» είναι και άνθρωποι όπως ο γεννημένος στη Νέα Ορλεάνη Σέκερης.
Στον τομέα του είναι κάτι παραπάνω από περιζήτητος και βαριά ονόματα της αμερικανικής κινηματογραφικής παραγωγής, φημισμένοι σκηνοθέτες και σεναριογράφοι απευθύνονται σε αυτόν για να αναπτύξει την κεντρική ιδέα, τον κεντρικό χαρακτήρα μιας ιστορίας που στην πορεία θα λάβει τη μορφή ταινίας.
Conceptual designer τιτλοφορείται η εξειδικευμένη επαγγελματική ιδιότητα με την οποία κάνει καριέρα στο Χόλιγουντ. Τι ακριβώς κάνεις; ρώτησα τον Κωνσταντίνο Σέκερη, με τον οποίο συναντηθήκαμε στη Βουλιαγμένη κατά τις ολιγοήμερες διακοπές του «πίσω στην πατρίδα», τις πρώτες επί ελληνικού εδάφους έπειτα από τρία χρόνια.
«Μετατρέπω σε εικόνες, τα κείμενα του σεναριογράφου, τα λόγια του σκηνοθέτη, την ιδέα του παραγωγού για τη δημιουργία των χαρακτήρων στις ταινίες. Προσθέτω ιδέες που δίνουν, στις περισσότερες περιπτώσεις, λύσεις στους δημιουργούς. Μπορώ να δώσω επίσης τον τόνο σε ένα φιλμ. Για παράδειγμα, στην ταινία “Ο απίθανος Hulk” (2008) προσδιόρισα την κλίμακα του κεντρικού χαρακτήρα, του περιβάλλοντος στο οποίο εκτυλίσσεται η πλοκή, τα χρώματα που θα συνέθεταν την ατμόσφαιρα του φιλμ».
Είναι ο δημιουργός του key frame, του καθοριστικού καρέ που λειτουργεί σαν μπούσουλας για το σύνολο μιας φιλμικής παραγωγής με λίγα λόγια.
Οι δουλειές του. Η αποφασιστική δημιουργική πινελιά του είναι πίσω από τα πρόσφατα blockbusters «Μπάτμαν εναντίον Σούπερμαν», «Ghostbusters» (από χθες προβάλλεται και στη χώρα μας),«G.I. Joe: αντίποινα», «Star Trek into Darkness» και παλαιότερα τα «Η τριλογία του κόσμου: το αστέρι του Βορρά», «Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer», «X-Men: Η τελική αναμέτρηση», «Ο πλανήτης των πιθήκων» (το ριμέικ του Τιμ Μπάρτον), «Τα πάθη του Ιησού», «Hellboy» και το σίκουέλ του κ.ά.
Στη δουλειά του δεν αρκεί να πιάνει το χέρι σου, κατά το κοινώς λεγόμενο. Απαιτούνται γνώσεις τις οποίες αποκτά με πολύ διάβασμα και αναζήτηση, επιπέδου επιστημονικού ερευνητή. Για παράδειγμα, προκειμένου να αντλήσει ιδέες στον σχεδιασμό των χαρακτήρων σε ταινία, αφιέρωσε ένα Σαββατοκύριακο στο ιατρικό κέντρο του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας για τη μελέτη ιατρικής βιβλιογραφίας και την παρατήρηση βιολογικών δειγμάτων. «Για να κάνω ρεαλιστική σχεδίαση χαρακτήρων και σκηνών όπου υπάρχει αναμέτρηση σώμα με σώμα, απαιτούνται καλές γνώσεις ανατομίας όχι μόνο του ανθρώπου αλλά και κάθε είδους ζώων» εξηγεί.
Στην Ελλάδα. Πίσω στα 70s, οι γονείς του (ο πατέρας από το Περιστέρι με ρίζες από την Κωνσταντινούπολη και η μητέρα από τα Καλάβρυτα) μετανάστευσαν στη Λουιζιάνα των ΗΠΑ. Στα πέντε του, οι γονείς του τον στέλνουν στην Ελλάδα μαζί με την αδελφή του Χριστίνα για να μάθουν –και να μην ξεχάσουν –την ελληνική γλώσσα. «Μείναμε κάτι παραπάνω από ένα χρόνο με τον παππού και τη γιαγιά» λέει. Η οικογένεια στο μεταξύ έχει μετακομίσει στο Λος Αντζελες και επιστρέφοντας στις ΗΠΑ τα παιδιά συνεχίζουν σε αμερικανικό σχολείο για να μάθουν και την αγγλική γλώσσα. Ο Σέκερης πάντως θυμάται τον εαυτό του να ζωγραφίζει καιρό πριν πάει σχολείο. «Μου άρεσαν τα κόμικς από πιτσιρικάς. Στο γυμνάσιο πια σχεδίαζα αδιάκοπα. Ακόμα και την ώρα των παραδόσεων».
Σε ένα μάθημα ένας καθηγητής του παρατηρεί ότι ο Σέκερης, αντί να προσέχει τη διδασκαλία, ζωγράφιζε. Κόντρα στα στερεότυπα, τον πηγαίνει στον καθηγητή των Εικαστικών και τον ενημερώνει ότι ο νεαρός έχει ταλέντο. «Χάρη στον κύριο Μπομπ Γουίτνι έμαθα την τεχνική όλων των μεγάλων ζωγράφων. Εγώ ήθελα να φτιάχνω υπερήρωες και άλλες φιγούρες των κόμικς, αλλά εκείνος επέμενε: “Πρέπει να μάθεις να αντιγράφεις καλά τα έργα τους” μου έλεγε “για να καταλάβεις τον τρόπο σκέψης, τη νοοτροπία τους, για να εμπεδώσεις την τεχνική τους, τον τρόπο που κρατούν το πινέλο και μόνο έτσι θα μάθεις να ζωγραφίζεις και να δημιουργείς”. Αυτά που μου δίδαξε ο κύριος Γουίτνι τότε στο γυμνάσιο, είδα να τα διδάσκουν στο πανεπιστήμιο».
Η ουσία όλης αυτής της διαδικασίας είναι, λέει ο Κωνσταντίνος Σέκερης, πως κάποιος μπορεί να παίζει την τεχνολογία στα δάχτυλα, αλλά είναι απολύτως απαραίτητα τα θεμελιώδη. «Πρέπει πρώτα να μάθεις να ζωγραφίζεις με το χέρι. Διαφορετικά δεν μπορεί να θεωρείσαι καλλιτέχνης αλλά τεχνικός».
Στα 17 του πηγαίνει συνοδευόμενος από την αδελφή του στο Art Center College of Design, το κορυφαίο εκπαιδευτικό ίδρυμα σχεδίου στις ΗΠΑ για να τον δεχθούν ως σπουδαστή. Περνά από συνέντευξη, αλλά λόγω του νεαρού της ηλικίας του του συστήνουν να πάει πρώτα στο κολέγιο. «Πείσμωσα. Δύο εβδομάδες αργότερα ξαναπήγαμε, αυτή τη φορά με πορτφόλιο. Με δέχθηκαν αμέσως και έγινα ο νεότερος σπουδαστής στα χρονικά του ιδρύματος αυτού» λέει.
Οι σπουδές του ήταν στον τομέα του illustration (εικονογράφηση – απεικόνιση). «Ομως μόλις είχε δημιουργηθεί και Entertainment department οπότε τελειώνοντας τα μαθήματά μου, τρύπωνα και παρακολουθούσα εκείνα της νέας σχολής. Τελειώνοντας το κολέγιο (σ.σ. στα 21) είχα νέα βουνά να ανέβω. Ηθελα να κάνω creative design, ειδικότητα για τον σχεδιασμό φιγουρών».
«Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ευκαιρίες»
Ο Κωνσταντίνος Σέκερης έχει ροπή στον σχεδιασμό ανθρωποειδών, τεράτων, περίεργων έως άσχημων πλασμάτων.
Διασκεδάζεις σχεδιάζοντας τέρατα. Δεν είναι παράδοξο;
Είναι όντως διασκεδαστικό διότι διαστρεβλώνω την πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα πρέπει να είναι εικαστικά καλαίσθητο για να αναπτυχθεί σχέση μεταξύ θεατή και χαρακτήρα ταινίας.
Και πώς τα κάνεις «ανθρώπινα»;
Τους δίνω προσωπικότητα. Μέσα από το βλέμμα τους, τον τρόπο που κοιτάζουν, τις εκφράσεις και τους μορφασμούς.
Βρέθηκε στην Ελλάδα συνδυάζοντας διακοπές και επαγγελματικά σχέδια. Γνωρίζει ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια γενιά νέων με πολύ ταλέντο στο σχέδιο, στα κόμικς, στο animation. «Το έμψυχο δυναμικό στο κομμάτι του post production είναι υψηλού επιπέδου» επισημαίνει. «Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ευκαιρίες. Για παράδειγμα, αν δεν ήμουν στην Αμερική δεν θα γινόμουν αυτός που είμαι σήμερα. Θέλω με την αδελφή μου που είναι καλή στο σενάριο να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις για ευκαιρίες ώστε να μη φεύγουν στο εξωτερικό οι νέοι. Το αστείο είναι ότι στη χώρα που γεννήθηκαν οι τέχνες δεν παρουσιάζονται ευκαιρίες. Θέλουμε να φέρουμε κινηματογραφικά πρότζεκτ που να μπορούν καταρχήν από ένα στάδιο και έπειτα να υλοποιηθούν εδώ για να διαμορφωθούν σιγά σιγά υποδομές. Παράλληλα θέλω να συγκεντρώσω κι άλλους έλληνες του εξωτερικού που δραστηριοποιούνται στη βιομηχανία του θεάματος και να διαμορφώσουμε ένα δίκτυο καταρτισμένων επαγγελματιών που θα εκπαιδεύσουν και θα συνδημιουργήσουν με νεότερους και γιατί όχι να φθάσουμε στο σημείο να πραγματοποιούνται κινηματογραφικές παραγωγές εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα. Εχω φίλους στο Χόλιγουντ που θέλουν να γυρίσουν ταινίες εδώ, τώρα, μέσα στην κρίση. Ομως ο κρατικός μηχανισμός είναι αναχρονιστικός και δεν βοηθά, δεν δίνει κίνητρα. Θα το παλέψω όμως…».
