Ο Ισέι Μιγιάκε είναι ένα θρυλικό όνομα. Πέρα από την απλή κατασκευή και δημιουργία εποχικών συλλογών, την έκδοση βιβλίων, τη δημιουργία εκθέσεων, την ίδρυση ενός οργανισμού έρευνας, του Miyake Issey Foundation, και του μουσείου 21-21 Design Sight. Τα έργα του ιάπωνα σχεδιαστή αντανακλούν κάτι περισσότερο από την εποχή που δημιουργήθηκαν. Το τεκμηριώνει η έκδοση του οίκου Taschen που συγκέντρωσε φωτογραφίες από το αρχείο του σχεδιαστή. Αυτά τα σύντομα οπτικά ποιητικά δοκίμια, σαν χαϊκού τού βλέμματος για τη γη και τον αέρα, το νερό και την αναγέννηση, το φως και τη δροσιά, τον παλμό των χρωμάτων.
Στη δουλειά του έδινε σημασία στα υλικά, στην έκπληξη, στις ικανότητες κατασκευής, στην απόλαυση, στην Ιστορία, αλλά και στο μέλλον. Γι’ αυτό και οι δημιουργίες του αποτελούν ένα άθροισμα απτικών εμπειριών και αισθαντικής διαδικασίας. Στην ομιλία του το 2006 με αφορμή τη βράβευσή του με το Kyotoprize των Τεχνών και της Φιλοσοφίας, ο Ισέι Μιγιάκε ανέφερε πως στο Παρίσι, όταν συστηνόταν ως «σχεδιαστής μόδας», του ανταπαντούσαν ότι τον θεωρούσαν «δημιουργό ραπτικής». Αναγνώριζαν δηλαδή τον υπέρτατο δημιουργικό ρόλο του και όχι απλώς αυτόν ενός ακόμη στυλίστα έτοιμων ενδυμάτων. «Ηταν η καταξίωσή μας να δούμε τα πλισαρισμένα υφάσματα που δημιουργούσαμε μέσα από μια διαδικασία παραγωγής σχεδιασμού βιομηχανικών προϊόντων να θεωρούνται δημιουργίες».
Το πρώτο ταξίδι στο Παρίσι το κάνει το 1965, εξαιρετικά επηρεασμένος από τις απλές γραμμές των ρούχων του και το φουτουριστικό του όραμα. Τα γεγονότα του γαλλικού Μάη του 1968 τον βρίσκουν να εκπαιδεύεται στο ατελιέ υψηλής ραπτικής του Γκι Λαρός. Εκεί, ο γεννημένος στη Χιροσίμα το 1938 συνειδητοποιεί μέσα στον περίγυρο της υψηλής πελατείας την ασυμβατότητα της πολιτισμικής του καταγωγής με τους κανόνες της υψηλής ραπτικής: «Περιπλανώμενος γύρω από το Οντεόν και το Σεν Ζερμέν, τότε που συνέβαιναν οι εξεγέρσεις των φοιτητών και οι οδομαχίες των εργατών, υπήρξα αυτόπτης μάρτυς μιας νέας εποχής: της εποχής του απλού ανθρώπου». Και στρέφει το βλέμμα του στην παράδοση της Ιαπωνίας, στις εργατικές στολές των πυροσβεστών και των αγροτών, στις συνήθειες ανακύκλωσης και βαφής ευτελών υφαντών, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθεί την ταχύτητα με την οποία αλλάζει ο ρυθμός της μόδας στη Νέα Υόρκη των 70s. Επιλέγει να επιστρέψει στο Τόκιο, όπου ξεκινά το στούντιό του και την έρευνά του για το ρούχο σαν δεύτερο δέρμα. Για να το πετύχει, πιστεύει ότι η ιδέα ξεκινά από το είδος του νήματος που θα γίνει το υλικό πάνω στο οποίο θα σχεδιαστεί το ρούχο. Και το 1982 το σύνολο από ψάθα ρατάν και μπαμπού που θυμίζει την πανοπλία πολεμιστή σαμουράι γίνεται εξώφυλλο στο επιδραστικό έντυπο τέχνης «Artforum». Ηταν η πρώτη φορά που ένα έντυπο τέχνης έκανε κεντρικό άρθρο του τη μόδα. Από τότε, εκείνο το εξώφυλλο και η παρατήρηση της κριτικού τέχνης και συγγραφέως του άρθρου Ινγκριντ Σίσκι ότι «η δημιουργία του Ισέι Μιγιάκε μεταμορφώνει τη γυναίκα σε πρωτοποριακή εισβολέα από το Διάστημα» άλλαξαν τον τρόπο που ο κόσμος της τέχνης έβλεπε τα νέα σήματα της μόδας.
