Κωστής Μαραβέγιας

Οπως πολύ ορθά υποστηρίζει ο Σερζ Λεμποβισί, «μια ταινία είναι ένα όνειρο που σε κάνει να ονειρεύεσαι με τις αρετές του ονείρου: διάχυση σκέψεων, συλλογική ανάκαμψη, απελευθέρωση φαντασιώσεων, εμπλουτισμός των αισθήσεων».

Κάπως έτσι και τα δικά μου όνειρα. Μικρές ή μεγάλες ταινίες, σίκουελ ή ατελείωτες σειρές που επαναλαμβάνονται κάθε βράδυ με τους ίδιους περίπου ήρωες. Ενας συναρπαστικός κόσμος που λαχταρώ με προσμονή στο τέλος της ημέρας. Τα όνειρα που γίνονται εφιάλτης όταν όλα πηγαίνουν καλά, απλά για να σου υπενθυμίζουν τη ρευστότητα των πραγμάτων, ή τα όνειρα που γίνονται αφύπνιση μιας πεζής και άνευρης ζωής ή και βάλσαμο σε μια δύσκολη καθημερινότητα.

Τα όνειρα, τουλάχιστον σε μένα, συμπληρώνουν το ανεκπλήρωτο της ζωής. Είναι το τελευταίο κομμάτι του παζλ που λείπει κατά τη διάρκεια της μέρας και εμφανίζεται όταν όλοι κοιμούνται. Κάτι σαν το αναβληθέν πάρτι του υποσυνειδήτου.

Επίσης τα όνειρα ενίοτε μου κλείνουν το μάτι, όπως προσφάτως, που είδα στον ύπνο μου πως περπατούσα δίπλα της στο Παρίσι. Την ονειρεύτηκα ύστερα από πολύ καιρό, δεν είναι πως την ονειρεύομαι συχνά. Τουλάχιστον όχι πια. Ξύπνησα με μια τόσο γλυκιά κι ερωτική αίσθηση που σκέφτηκα να της στείλω μήνυμα.

«Καλημέρα. Είδα ένα όμορφο όνειρο μαζί σου και είπα να σου στείλω να δω αν είσαι καλά. Ολα καλά;». Ξέρω, θα μπορούσα να της έχω γράψει και καλύτερο μήνυμα, αλλά ήθελα να μη δείχνει καμία συναισθηματική φόρτιση, εξάλλου έχει περάσει καιρός και δεν συντρέχει λόγος για συναισθηματικά ολισθήματα. «Καλημέρα, Κωστή. Απίστευτο. Κι εγώ σε έβλεπα στον ύπνο μου, ήμασταν, λέει, στο Παρίσι, στο καφέ Ντε Φλορ. Ολα καλά. Εσύ;».

Εμεινα άφωνος. Οσο γλυκερό ή χαζομελό σας φαίνεται, συνέβη στ’ αλήθεια και ίσως ήταν η πρώτη φορά που μοιραστήκαμε μια τόσο όμορφη κοινή εμπειρία. Εστω και διά της “μορφεακής” οδού. Προφανώς υπάρχει μια μικρή πιθανότητα, βάσει κοινών παρελθοντικών εμπειριών, να συναντηθούν τα όνειρα και να γίνουν ένα, που το μοιράζονται δύο ή και περισσότεροι. Η πιθανότητα όμως είναι τόσο μικρή, που αυτό που συνέβη σε μένα και σ’ εκείνη το εκλαμβάνουμε ως ένα μικρό θαύμα της ζωής. Ενα ονειρικό θαύμα που μπορεί να σκορπίσει τις βεβαιότητες και τη σιγουριά της συνειδητής βούλησής μας, επανακκινώντας μέσα μας ό,τι δεν έχει καταφέρει η πραγματική εκδοχή του βίου μας. Οταν το όνειρο σε γνωρίζει καλύτερα απ’ ό,τι ο ίδιος σου ο εαυτός. Και τελικά, όπως λέει ο Πεσόα, «είμαστε τ’ όνειρο του εαυτού μας, ψυχές που αντιφεγγίζουν».