Αναζήτηση
Δεν είχε επαφή με το θέατρο ως παιδί ούτε ήταν κάτι που τον γοήτευε. Τις ελάχιστες φορές που είχε δει θέατρο, θυμάται ότι του προκαλούσε πανικό. «Οσες φορές επιχείρησα στο σχολείο να συμμετάσχω σε κάποια ομάδα, μετά την πρώτη μέρα έφευγα τρέχοντας. Η ιδέα ότι αυτό θα γίνει παράσταση και θα εκτεθώ με πανικόβαλλε» λέει ο Αντώνης Αντωνόπουλος.
Στην πορεία όμως και κατά τη διάρκεια άλλων σπουδών που έκανε, συναντήθηκε με μια ομάδα πειραματικού θεάτρου και τότε για κάποιο λόγο συνειδητοποίησε ότι κάπου ανήκει. «Το να διαβάζω και να μιλώ για θεατρικά κείμενα μου δημιούργησε κάπως μια οικειότητα με το θέατρο. Την ίδια χρονιά έδωσα εξετάσεις, αλλά δεν πέρασα. Εδωσα πάλι την επόμενη χρόνια και πέρασα στη σχολή του Εμπρός. Ηταν την εποχή που ο Τάσος Μπαντής προσπαθούσε να φτιάξει μια τρίτη φουρνιά του Εμπρός και δυστυχώς δεν κατάφερε να το ολοκληρώσει».
Στη σχολή γνώρισε τον Δημήτρη Καραντζά και έναν χρόνο μετά την αποφοίτησή τους, το 2010, συνεργάστηκαν στην πρώτη τους παράσταση, τον «Ιβάνοφ» του Τσέχοφ που ανέβηκε στο Θέατρο Αρτι και μετά στο Θέατρο Χώρα (σκηνοθεσία Καραντζάς και ερμηνεία Αντωνόπουλος).
«Στη συνέχεια το ένα έφερε το άλλο, γνώρισα ανθρώπους όπως η Σοφία Βγενοπούλου, η Αργυρώ Χιώτη κ.ά., τους οποίους εκτιμώ βαθιά, σέβομαι και ταυτόχρονα είμαστε και φίλοι. Από το 2012 είμαι μέλος της ομάδας Vasistas, της οποίας η Αργυρώ είναι σκηνοθέτις και ιδρυτικό μέλος. Η πρώτη παράσταση που κάναμε μαζί ήταν το “Domino”, μετά τα “Αίματα” του Ευθύμη Φιλίππου και πρόσφατα ανεβάσαμε (σ.σ. βοηθός σκηνοθέτη) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών τις “Απολογίες 4 και 5” επίσης του Φιλίππου».
Τον Μάρτιο που μας πέρασε, συνεργάστηκε πάλι με τον Δημήτρη Καραντζά στη μετάφραση του έργου «Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ» του Σάμιουελ Μπέκετ που ανέβηκε στο Bios. Ο Αντωνόπουλος έκανε τη σκηνοθεσία και ερμήνευσε τον μονόλογο. Η παράσταση είχε μεγάλη επιτυχία και πήρε δεύτερη παράταση.
«Το κείμενο το γνώριζα από παλιά, το είχα διαβάσει και μου άρεσε πολύ. Ηταν μια περίοδος που δεν έψαχνα να σκηνοθετήσω κάτι, αλλά μια μέρα ξαφνικά μου καρφώθηκε η ιδέα να προσεγγίσω αυτό το έργο με τον συγκεκριμένο τρόπο. Και ήταν πολύ ισχυρή αυτή η ιδέα και η πρώτη φορά που μου συνέβη κάτι τέτοιο. Είναι η πρώτη δουλειά για την οποία αναλάμβανα όλο το βάρος της ευθύνης». Τώρα παίζει πάλι Μπέκετ στην παράσταση του έργου «Περιμένοντας τον Γκοντό» υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Νατάσας Τριανταφύλλη.
Με τους Vasistas ξεκινούν τον Σεπτέμβριο μια ευρωπαϊκή περιοδεία, θα πάνε με τις παραστάσεις «Αίματα», «Domino», «Απολογίες 4 και 5» σε Πολωνία, Πορτογαλία, Γαλλία. «Τα ταξίδια και η περιοδεία έξω είναι ο τρόπος για να καταφέρουμε να κάνουμε κάποια πράγματα στην Ελλάδα. Ο πολιτισμός σε κάποιες χώρες όπου ταξιδεύουμε, κυρίως στη Γαλλία, υποστηρίζεται ακόμα πάρα πολύ, γιατί εκεί επικρατεί η άποψη ότι αποτελεί μέρος της ζωής μας, δεν μπορεί να αποκοπεί από αυτή ούτε να πεις ότι πρόκειται για περιττό. Οπως δυστυχώς υπάρχει ως αντίληψη στη χώρα μας, κυρίως στον χώρο της πολιτικής. Διανύουμε πολύ δύσκολη περίοδο σε πολλούς τομείς, παρ’ όλα αυτά υπάρχει τεράστια άνθηση στο θέατρο. Γίνονται ενδιαφέρουσες δουλειές και υπάρχει μεγάλο ρεύμα νέων ανθρώπων που προτείνουν ενδιαφέροντα πράγματα. Είναι δεδομένο και ουσιαστικά είναι πλέον ο κανόνας ότι εκτός από τρεις φορείς, το Εθνικό Θέατρο, τη Στέγη και το Φεστιβάλ Αθηνών που μπορούν να χρηματοδοτούν παραστάσεις, δεν δίνονται επιχορηγήσεις. Οπότε ο καθένας προσπαθεί μόνος του, όσο μπορεί και όσο αντέχει. Δεν ξέρω αν το στρίμωγμα σπρώχνει τη δημιουργία, δεν θα έπρεπε πάντως να γίνονται τα πράγματα έτσι».
