Απόγευμα στο Κολωνάκι. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ του Δήμου Αθηναίων «Στις γειτονιές της Αθήνας», να σου η δημοτική μπάντα να παιανίζει το «Εχω ένα μυστικό». Μέσα σε ένα σκηνικό με κακοτράχαλα πεζοδρόμια και εγκαταλειμμένα μαγαζιά, η ανάκρουση του ύμνου της στερεοτυπικής αθωότητας ανέδιδε τη μελαγχολία της ορχήστρας του Τιτανικού». Μόνο οι κάμερες των κινέζων τουριστών το διασκέδασαν. Την περασμένη εβδομάδα οι αλλοδαποί επιβάτες κρουαζιερόπλοιου που επέστρεφαν σε αυτό ύστερα από επιδρομή στα μαγαζιά της περιοχής έρχονταν αντιμέτωποι με «θραύσματα τραγωδίας», όπως λέει το δελτίο Τύπου, και άλλα δρώμενα. Μια πρωτοβουλία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά ώστε να αναδειχθεί ο ελληνικός πολιτισμός. Οι ελάχιστοι που δεν αδιαφόρησαν ανέδειξαν κυρίως τα τυροπιτάκια του μπουφέ που είχε στρωθεί καταμεσής του λιμανιού. Τις ίδιες ημέρες θίασος του Εθνικού που θα παρουσίαζε την «Αντιγόνη» έπαιζε αποσπάσματα σε σταθμό του μετρό. Στα τηλεοπτικά πλάνα είδα ένα έντρομο πιτσιρίκι να έχει κολλήσει στη μάνα του. Σου έρχεται απότομο με το που βγαίνεις από το βαγόνι να πέφτεις πάνω στον Κρέοντα. Και χθες ο ηθοποιός Αιμίλιος Χειλάκης κυκλοφορούσε, επίσης στο μετρό, με έναν φαλλό στο ένα χέρι και μία ασπίδα στο άλλο, ως πρόμο της Λυσιστράτης.
Για να σοβαρευτούμε… Κάθε τέχνη έχει το φυσικό της περιβάλλον. Εκεί όπου πας εσύ να τη βρεις. Είναι ρίσκο να έρθει εκείνη απροειδοποίητα να σε τραβήξει από το μανίκι ενώ περπατάς στο πεζοδρόμιο. Γιατί όταν η τέχνη παρακατεβαίνει στον δρόμο ανοίγει δίοδο για το κιτς. Και εύκολα εκμηδενίζει την απόσταση ανάμεσα στον Ελύτη και στον ποιητή Φανφάρα.
