Ηταν Οκτώβριος του 2008, ένας μήνας πριν κλείσω τα 40, όταν έσβησα το τελευταίο μου τσιγάρο και είπα στον εαυτό μου αυτό ήταν, δεν έχει επόμενο πακέτο. Ζορίστηκα λίγο, αλλά τα κατάφερα. Λίγες μέρες μετά, εντελώς συμπτωματικά, κάποιες φίλες με παρακίνησαν να πάμε για περπάτημα το πρωί, αφού πρώτα θα αφήναμε τα παιδιά στο σχολείο. Αφετηρία το γήπεδο και περπάτημα έξω μία ώρα κάθε μέρα. Πρωτόγνωρο για μένα που δεν αθλούμουν καθόλου, ούτε καν αθλητικά παπούτσια δεν είχα, αλλά είπα να το τολμήσω και ξεκίνησα.
Μια μέρα φύσαγε πολύ κι έκανε κρύο και φτάνοντας στο γήπεδο διαπιστώνω ότι δεν είχε έρθει καμιά τους. Τι να κάνω σκέφτηκα, να περπατάω μόνη μου είναι βαρετό. Δεν ρίχνω κάνα τρεξιματάκι στο γήπεδο; Ας κάνω 10 γύρους (είχα και στόχους η αγύμναστη), τελικά έτρεξα 7 (περίπου 2,5 χλμ.) και πολύ ήταν. Μου άρεσε όμως. Θυμήθηκα τα νιάτα μου όπου έτρεχα σε σχολικούς αγώνες του γυμνασίου. Βρε αυτό είναι πιο ωραίο από το περπάτημα, σκέφτηκα. Βίωνα το λεγόμενο runner’s high (ευφορία του δρομέα) χωρίς βέβαια να ξέρω τότε ούτε τι είναι ούτε πώς λέγεται. Και έτρεξα και την επόμενη μέρα και τη μεθεπόμενη. Σιγά σιγά οι 7 γύροι έγιναν 10, οι 10 έγιναν 15 κι έτσι έφτασα να τρέχω 5 χλμ. σχεδόν καθημερινά.
Δυστυχώς στη συνέχεια μεσολάβησαν διάφορα γεγονότα που επηρέασαν την ψυχολογία μου και μου στέρησαν τη διάθεση να βγω να τρέξω. Τα αθλητικά κρύφτηκαν στην ντουλάπα και το τσιγάρο ξανάκανε την εμφάνισή του. Τον Σεπτέμβρη του 2011 πήρα τη μεγάλη απόφαση, με την έναρξη του σχολικού έτους να κόψω οριστικά το τσιγάρο και να ξαναρχίσω το τρέξιμο. Δυο μήνες αργότερα έτρεξα τον πρώτο μου αγώνα, τα 10 χλμ. του ΣΔΥΑ. Η συμμετοχή μου σε αγώνες μού έδινε κίνητρο να συνεχίζω να τρέχω ακόμα και σε στιγμές που η ψυχολογία δεν ήταν η καλύτερη. Ηξερα καλά πλέον πως ύστερα από κάθε τρέξιμο θα ήμουν καλύτερα απ’ ό,τι πριν.
Μερικούς μήνες αργότερα και έχοντας ήδη λάβει μέρος σε 3 Ημιμαραθωνίους, ο Μαραθώνιος ήταν πλέον μονόδρομος για μένα. Οταν τον Νόεμβρη του 2012 τερμάτισα τον πρώτο μου μέσα στο Καλλιμάρμαρο, ένιωσα ότι ήταν κάτι που ήθελα να κάνω όλη μου τη ζωή και απλά δεν το ήξερα μέχρι τότε. Οσες αποστάσεις κι αν έτρεξα στη συνέχεια ο Μαραθώνιος παραμένει το αγαπημένο μου αγώνισμα και ειδικά τα Long Runs της προετοιμασίας είναι οι προπονήσεις που αγαπώ περισσότερο, οι προπονήσεις που όσο και να κουράζομαι σωματικά άλλο τόσο ξεκουράζομαι ψυχικά, που χαλαρώνω, που αντλώ την ενέργειά μου, που είμαι μόνο εγώ και οι σκέψεις μου.
Το τρέξιμο με έχει βοηθήσει σε πολλούς τομείς της ζωής μου, με έχει κάνει πιο ήρεμο άνθρωπο και τρέχοντας έχω βρει πολλές φορές λύσεις σε διάφορα προβλήματα της καθημερινότητάς μου. Σε λίγους μήνες κλείνω 5 χρόνια συστηματικής προπόνησης έχοντας ήδη πίσω μου πολλούς αγώνες και ελπίζω ακόμα πιο πολλοί να με περιμένουν στο μέλλον.
Η Μαρία Γκότση είναι 48 χρονών, παντρεμένη, μητέρα δύο εφήβων, και της αρέσουν τα πολύωρα μοναχικά τρεξίματα δίπλα στη θάλασσα. Εχει τρέξει 7 Μαραθωνίους με καλύτερη επίδοση 3:56:10 στις 3/4/2016 στη Θεσσαλονίκη.
