Κάτι καλό θέλω να γράψω –διότι είμαι καλοπροαίρετος –για την πρώτη φορά Αριστερά αλλά δεν μ’ αφήνουν ν’ αγιάσω.
Ερχεται Ελληνας του εξωτερικού που «πονάει» την πατρίδα, σημαίνον πρόσωπο, αλλά δεν το διατυμπανίζει –για να καταλάβεις είναι μέλος και δη ο μόνος (διαβεβαιώνουν) Ελληνας στο National Prayer Breakfast των ΗΠΑ που έχει μετασχηματιστεί σε ένα φόρουμ της πολιτικής, κοινωνικής και επιχειρηματικής ελίτ της Αμερικής με σκοπό την καλλιέργεια και την ανάπτυξη σχέσεων -, ο οποίος θέλει να προσφέρει από το πόστο του με όποιον τρόπο μπορεί για την προβολή της χώρας στο εξωτερικό μπας και γίνει καμιά επένδυση. Το μαθαίνουν κυβερνητικοί παράγοντες, μεταξύ αυτών και η δραστήρια Ελενα Κουντουρά. Ορίζεται ραντεβού, πηγαίνει ο άνθρωπος στην ώρα του, και «τα είδε όλα». Επί της υποδοχής, μου περιέγραφαν κάτι κοριτσάκια με ενδυμασία vamos a la playa (δηλαδή σορτσάκι, νυχάκι, σανδαλάκι). Εκείνος με σετ κοστούμι – γραβάτα, βιώνει το πρώτο σοκ. Δεν μιλάει. Τον βάζουν να καθήσει σε έναν ξεφτισμένο καναπέ άσπρης δερματίνης (θα πεις, για έξοδα σε τσέστερφιλντ είμαστε τέτοιες εποχές;). Τριγύρω μια ακαταστασία, ενώ μια από τις vamos a la playa μιλούσε στο κινητό με φίλη της που τω όντι ήταν σε παραλία. Η εντός γραφείου έδινε συμβουλές για αντηλιακά, δείκτες προστασίας, aftersun στην ταλαίπωρη που ξερόψηνε ο ήλιος κάπου στο Αιγαίο, και σκασμένη που δεν της έκανε συμπαράσταση στο γκαργκάνιασμα της εκστομίζει με πίκρα «… κι εγώ, να εδώ, παίζω το βιολί μου». Που δεν το είπε έτσι ακριβώς αλλά έχουμε κι ένα επίπεδο. Σοκ δεύτερο για τον επισκέπτη (πού να φανταστεί ότι ο προθάλαμος του υπουργικού γραφείου είναι ατύπως και ωδείο).
Να μη σας τα πολυλέω, είχε περάσει κάνα εικοσάλεπτο, από την υπουργό μας ούτε φωνή ούτε ακρόαση, οπότε ο ομογενής αποχαιρέτησε και βγήκε να ξεσκάσει στην Πλατεία Συντάγματος. Συνάντησε κάτι Πόκεμον. Του έδειξαν κατανόηση.
