Μόνος στην ορχήστρα του μικρού θεάτρου της Επιδαύρου –έχοντας απέναντί του 300 θεατές την Παρασκευή και 400 το Σάββατο –ο Μανώλης Μαυροματάκης με το φράκο του, το ημίψηλο καπέλο του και την ομπρέλα του έγινε τουλάχιστον… δύο. Ο ίδιος αφηγητής –σαν να έχει ξεπηδήσει από τη σκηνή ενός καμπαρέ –και παθών να διηγείται σε έναν καταιγιστικό μονόλογο θραύσματα μιας ζωής όπως την κατέγραψε σε ένα δύσκολο και με ομοιοκαταληξία κείμενο ο Γιώργος Κοροπούλης ως «Η ριμάδα η ζωή». Σε ένα λιτό σκηνικό –δύο καρέκλες, ένα τραπέζι, μια πλατφόρμα –επιστρατεύοντας λόγια άλλων όπως μας είπε (κυρίως στίχους του κρητικού ποιητή του 14ου αι. Στέφανου Σαχλίκη) και παντρεύοντας τη δημοτική με την καθαρεύουσα, την τρέχουσα γλώσσα με τοπικά ιδιώματα και τον λόγο με τη μουσική του Τάσου Ρωσόπουλου, που ερμήνευσαν ζωντανά ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος (τσέμπαλο) και η Κορίνα Βουγιούκα (κιθάρα), διακωμωδεί συμβάσεις όπως ο γάμος, τελματωμένες ζωές όπως εκείνη του δημοσίου υπαλλήλου, επιχειρεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην πραγματικότητα και στον σουρεαλισμό που γεννά ο φόβος να απομακρυνθεί κάποιος από τις συνήθειές του. Ο ραγισμένος τούτος κόσμος που με μαεστρία ο Μανώλης Μαυροματάκης ερμήνευσε για μία ώρα συνδυάζοντας λόγο, κίνηση και τραγούδι δεν κατάφερε ωστόσο να φτάσει ενιαίος στο κοινό, που χειροκρότησε γενναιόδωρα χωρίς όμως να έχει πάρει μαζί του όλα όσα πιθανόν να ήλπιζε.

Τελευταία Νέα