Ωτοβλεψίες

Μπουλούκι, εσύ, αγαπημένο. «Ψάξαμε ξεχωριστά όλα τα έργα του Αριστοφάνη» μου λέει ο Κώστας Γάκης, που πρόσφατα παρέδωσε στο Θησείον και το θεατρικό σχεδίασμα «Το δέντρο του Οιδίποδα». «Κωμωδίες που συνδυάζουν το χιούμορ, τη συγκίνηση, τις πολιτικές αναρωτήσεις». Εδώ, έχουμε «μια πρώτη, ανιχνευτική προσπάθεια πάνω στο αριστοφανικό έργο, με αγάπη και σεβασμό». Αλλά και την αφορμή «να κοιτάξουμε την τέχνη των μπουλουκιών, των θεατρίνων του δρόμου, των λαϊκών ηθοποιών». Εξού και το «κάρο των μικρών ρόλων». Του Αριστοφάνη πάντα. «Κοιτάξαμε τη νέα ουτοπία που υπάρχει σε κάθε κωμωδία του. Την ανελέητη ματιά πάνω στους διανοουμένους, στους θεούς. Πάνω στην εξίσωση θεών και δούλων –αδιανόητο πράγμα. Κοιτάξαμε τον αριστοφανικό ουρανό που είναι άδειος από θεούς. Τον αιχμηρό –φαλλικό –κόσμο των ανδρών…». Στην ουσία του έργου «του ποιητή του κάτω σώματος, που εμφορεί με τόσο έντονα συγκινησιακά στοιχεία τις κωμωδίες του». Ο Αριστοφάνης είναι ο τσαρλατάνος θεατρίνος, που στη νέα δραματουργία (από την ομάδα Ιδέα και τον θεατρικό συγγραφέα Δημήτρη Ζουγκό) της «Αριστοφανιάδας» έχει φτάσει σε τέτοια απελπισία που φτιάχνει έργο ακατανόητο ακόμη και στους ηθοποιούς του. Κατεβαίνει πια στον Κάτω Κόσμο και εκεί ο Αδης, δείχνοντας στην πλατεία, τον προκαλεί να γητεύσει τους νεκρούς με έργα του. «Μας ενδιαφέρει ο αντιήρωας και ως έννοια» παρατηρεί ο Κώστας Γάκης. «Εδώ οι ήρωες δεν είναι Αχιλλείς, αδιάτρητοι, αδιαπέραστοι, αλλά Οδυσσείς». Που, κλείνοντας τον κύκλο μεταξύ σκηνής και πλατείας, φτάνουν να παίρνουν προσφορές π.χ. για το κρανίο του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη. Ας μην αποκαλύψουμε περισσότερα για τα κλου της παράστασης που περιοδεύει. Και που δεν πιστεύει, κατά την ομάδα Ιδέα, στον εστετισμό και τον μεταμοντερνισμό που έχει χάσει την επαφή με το κοινό. Κι αναζητά, όπως ο Αριστοφάνης, «έναν κόσμο μοιρασιάς». Ας πούμε μόνον ότι η ομάδα βρήκε μόνιμο θεατρικό χώρο «με μνήμη» (δεν θα προτρέξω να τον ανακοινώσω, προτού πέσουν οι υπογραφές) κοντά στα Εξάρχεια και θα στεγάσει τον χειμώνα τον «Ρωμαίο», τον «Οιδίποδα», την «Τελευταία μαύρη γάτα» του Ευγένιου Τριβιζά, ίσως και την «Αριστοφανιάδα». Ο ήδη ταξιδεμένος «Ρωμαίος» θα φτάσει το φθινόπωρο στο Μεξικό (για παραστάσεις και σεμινάρια), αλλά και στην Ελβετία, ανεβάζοντας σε έξι τις χώρες στις οποίες παραστάθηκε. Λίγα είναι αυτά;

Η Στέλλα και το Φως. Εγραφα στην προηγούμενη στήλη ότι το Εθνικό διεκδικεί τη διασκευή της «Στέλλας Βιολάντη» του Γρηγορίου Ξενόπουλου, της οποίας τα δικαιώματα έχει πάρει ο νέος σκηνοθέτης Γιώργος Λύρας, με το έργο «Στέλλα, κοιμήσου». Ανέφερα, λανθασμένα, το όνομα του σερραίου θεατρικού συγγραφέα (γνωστού και από το εύοσμο «Κέικ» του, στο Εθνικό) Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη (φωτογραφία), ενώ με τη «Βιολάντη», σε έργο υπό τον τίτλο «Στέλλα, κοιμήσου», φαίνεται ότι ασχολείται ο –κινηματογραφικός –Γιάννης Οικονομίδης («Σπιρτόκουτο», «Ψυχή στο στόμα», «Μαχαιροβγάλτης» –που ενσωματώνει και την «Γκόλφω» του Περεσιάδη) μαζί με τον πρωταγωνιστή του στο «Μικρό ψάρι» Βαγγέλη Μουρίκη. Στην πραγματικότητα, ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης έχει στα πλάνα του την παράσταση του έργου του για εφήβους«Στην οθόνη φως» (είχε ανεβαστεί στη Στέγη τη σεζόν 2011-12),σε ένα από τα ιστορικά θέατρα του Βερολίνου, το Schlosspark Theater, από 19 Φεβρουαρίου 2017. Το έργο είχε μεταφραστεί στα γερμανικά από τον Μάρτιν Σαμχόρστ («Am Bildschirm Licht») και είχε κερδίσει το βραβείο κοινού στο θεατρικό φεστιβάλ της Χαϊδελβέργης, το 2013, ενώ εκδόθηκε από Το Ροδακιό.