Αναζήτηση
«Mην εμπιστεύεστε τις γυναίκες όταν παραδέχονται ένα λάθος» έγραφε ο Παβέζε. Είχε στον νου του και τη Λαγκάρντ; Πιθανώς.
Εξάλλου, όταν είσαι σε ένα τόσο κορυφαίο πόστο σαν αυτό της γενικής διεύθυνσης του ΔΝΤ, η όποια παραδοχή λαθών του Ταμείου σου, ξεδιπλώνει την άμεση στρατηγική σου.
Πάμε λοιπόν: Τι παραδέχεται η έκθεση του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης του ΔΝΤ; Αποτυχία του πρώτου Μνημονίου.
Αυτό που τώρα ομολογούν οι ίδιοι, το ξέρει στο πετσί του καλά ο ελληνικός λαός. Το μείγμα «λιτότητα – λιτότητα – λιτότητα» αναπαράγει την ύφεση και φτιάχνει όρους στατικών υδάτων για την οικονομία. Στοιχειώδες για πρωτοετείς φοιτητές Οικονομικών, όχι για τον Τόμσεν.
Το ζουμί όμως της παραπάνω ομολογίας που υιοθέτησε ως θέση η Κριστίν –και στην οποία υπερθεμάτισαν λίγο επιπόλαια οι Προκόπης Παυλόπουλος και Μέγαρο Μαξίμου –ήταν λίγο παρακάτω στην ομολογία της σιδηράς κυρίας: «Η Ελλάδα με διεθνή στήριξη προχώρησε σε αξιοσημείωτη δημοσιονομική προσαρμογή αλλά επλήγη σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι οι άλλες χώρες εξαιτίας των αντιδράσεων που εκδηλώθηκαν από οργανωμένα συμφέροντα, από σοβαρά προβλήματα εφαρμογής του προγράμματος, καθώς και από τις επαναλαμβανόμενες πολιτικές κρίσεις».
Δεν ξέρω αν το διαπιστώνετε κι εσείς, αλλά πάλι το λάθος έχει εμάς ως συμβαλλομένους. Το θέμα είναι να διευκρινιστεί αν όπου «οργανωμένα συμφέροντα», η Κριστίν εννοεί τους επαγγελματικούς κλάδους και τις «συντεχνίες» που στασίασαν αντιμνημονιακά.
Και κάτι ακόμη: αν τα «σοβαρά προβλήματα εφαρμογής του προγράμματος» αφορούν μόνο τον Τόμσεν ή και όλο το ελληνικό προσωπικό. Και αν οι «επαναλαμβανόμενες πολιτικές κρίσεις» σημειώνονται απλώς για να αποφευχθούν στο εγγύς μέλλον (βλέπε οριζόντιες πολιτικές συναινέσεις).
Στο βάθος κήπος ή η συζήτηση για το χρέος λοιπόν ξανά. Το άγιο δισκοπότηρο –για Αριστερά και ΔΝΤ –επανήλθε στη στρογγυλή τράπεζα των δανειστών, όπως καταλάβατε με τα παραπάνω.
Πιο λιανά: το ΔΝΤ μπαίνει στο ελληνικό πρόγραμμα μόνο με διευθέτηση του ελληνικού χρέους (που δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην απομείωση).
Η ανάγνωση όμως δεν είναι τόσο ευχάριστη όπως θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ αφού το ΔΝΤ διατηρεί και τις πάγιες θέσεις του για την οποιαδήποτε συμμετοχή του.
Η συμπίεση του εργατικού κόστους, για παράδειγμα, δεν είναι μια ευχάριστη προϋπόθεση για το Μαξίμου. Είναι όμως αυτονόητο για τη στρατηγική του ΔΝΤ. Εδώ σημειώστε την αναπροσαρμογή του πλαισίου για τις απεργίες, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις ομαδικές απολύσεις που θα μπουν άμεσα στην κρεατομηχανή του προγράμματος.
Τα «οργανωμένα συμφέροντα» που έβλεπε ως εμπόδιο η Κριστίν στην αρχή τούτου του σημειώματος θα ξεδοντιαστούν –σύμφωνα με τη λογική του Ταμείου.
Το λάθος ομολογείται για να επαναληφθεί. Σε μια φαντασιακή Ελλάδα χωρίς διαιρετικές τομές, με πλήρη πολιτική συναίνεση, χωρίς δικαίωμα απεργίας, με μισθούς πείνας και με τα πάντα εκποιημένα, η συζήτηση για το χρέος δεν ξέρω ποιον θα αφορά.
