Περιττά λόγια

Τo «Dark Manifesto» θα αρχίσει σε τέσσερα λεπτά. Το «Dark Manifesto» θα αρχίσει σε δύο λεπτά. Με αυτές τις δύο φράσεις, λίγο πριν από την έναρξη της παράστασης, οι συντελεστές άρχισαν να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αναμονής. Ηδη επί σκηνής Η της Πειραιώς 260, ένα μακρύ τραπέζι είχε στηθεί απέναντι από το κοινό. Στις τέσσερις καρέκλες ήρθαν και κάθησαν τρεις άνδρες και μία γυναίκα. Ενώπιόν τους από ένα laptop –η γυναίκα είχε αναλάβει να παίζει και ζωντανή μουσική (πνευστά). Πίσω τους μια γιγαντοοθόνη. Δεξιά και αριστερά, μηχανήματα τυλιγμένα με πλαστικό.

Ενας έντονος ήχος, μια λευκή γραμμή στην οθόνη και φωσφορίζον πράσινο φως, όλα στοιχεία της έναρξης και… «welcome to the Dark Manifesto».

Οι δύο άνδρες σηκώθηκαν και έσκισαν τα πλαστικά. Ο ήχος δυνατός, εκκωφαντικός ίσως, απειλητικός. Το σκηνικό παρέμεινε ακριβώς το ίδιο καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.

ΤΟ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΣΗΜΕΡΑ. Επί μία ώρα και πέντε λεπτά, μια οπτικοακουστική «lecture performance», όπως τη βάφτισαν οι δημιουργοί της, δηλαδή η τετραμελής ομάδα που παίζει, σκηνοθετεί κι έχει γράψει το κείμενο, προσπάθησε να μεταφέρει στο κοινό το εφιαλτικό σήμερα που ζούμε. Με μουσική και εικόνες συνέθεσαν αυτό το «μανιφέστο» για τη σύγχρονη πραγματικότητα προβλέποντας ένα ακόμα πιο σκοτεινό μέλλον.

Τι είναι μια lecture performance; Μια μορφή δημόσιας έκφρασης που αναπτύσσεται ανάμεσα στην τέχνη και τη γνώση και έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του ’60. Επέστρεψε στη «μόδα» τον 21ο αιώνα και συνεχίζει να βρίσκει ανταπόκριση. Μόνο που δεν μπορούν όλοι να είναι Μαρίνα Αμπράμοβιτς…

Στο «Dark Manifesto», ο ήχος, πάντα δυνατός, παραμορφωτικός, συνοδευόταν από έναν καταιγισμό φωτογραφιών και εικόνων στη γιγαντοοθόνη. Με αρωγό την τεχνολογία και την ψηφιακή της διάσταση εναλλάσσονταν, με μεγάλη ταχύτητα, αεροφωτογραφίες από data center, δρόμοι και αεροδρόμια, μανιφέστα άλλων εποχών, παλιές και νέες μορφές εργασίας, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προσωπικές φωτογραφίες ανωνύμων και επωνύμων, σελίδες από τη Wikipedia, ο βυθός, η έρημος και ο έναστρος ουρανός. Συγχρόνως οι τέσσερις performers – ηθοποιοί μιλούσαν, μιλούσαν, μιλούσαν, συνεχώς, με τη διάθεση να αποκρυπτογραφήσουν με φράσεις και φιλοσοφικά νοήματα το όποιο παρόν. Μόνο που εξαντλήθηκαν σε κοινοτοπίες.

«Να γράψουμε εμείς οι ίδιοι την ιστορία μας», «η κόλαση του πραγματικού», «να καταργήσουμε τη στιγμή», «η νέα γενιά να τα σαρώσει όλα», «πιστεύουμε ότι δεν πιστεύουμε σε τίποτα», «όχι το χθες, όχι το αύριο, μόνο το σήμερα», «τι σημαίνει κάτι να είναι αληθινό», «στο σκοτεινό μανιφέστο μπορείς να κάνεις προβολή του μέλλοντος», «θυμάμαι εταιρείες να κατασκοπεύουν τα όνειρά μας», «πολλές εικόνες για τον εαυτό μας, και τι βλέπουμε;», «η παλίρροια της πληροφορίας είναι η μνήμη», «η ποίηση είναι η κρυπτογράφηση και ο κώδικάς μας», «ήρωες αυτόχειρες»… Μια μικρή σταχυολόγηση από τις ατάκες που ακούστηκαν. Και ήταν πολλές.