Αναζήτηση
Μερικές σχέσεις δεν στρώνουν ποτέ. Δεν προλαβαίνουν να μπουν σε ρουτίνα και παίρνουν πάλι τον δρόμο της υποτροπής.
Τέτοια ανοιχτή πληγή είναι η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Γιάννη Στουρνάρα. Ως νεαρή εξουσία, η ομάδα Τσίπρα είχε την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να απαλλαγεί από τον κεντρικό τραπεζίτη, αν του ασκούσε πολιτική πίεση –χτυπώντας πάνω και κάτω από τη ζώνη.
Φαινόταν ότι η αυταπάτη περί της ευπάθειας του Στουρνάρα είχε καταλήξει μαζί με τις υπόλοιπες αυταπάτες στη μεγάλη χωματερή των συριζαϊκών ψευδαισθήσεων. Ομως, ο Στουρνάρας στοχοποιείται και πάλι. Γίνεται ξανά «ο αποτυχημένος υπουργός του Σαμαρά» που αγαπούν να μισούν οι υπουργοί και οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες.
Η εύκολη εξήγηση είναι ότι το Μαξίμου αντιδρά στις εικαζόμενες πολιτικές φιλοδοξίες του κεντρικού τραπεζίτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ σπεύδει έτσι να κουρέψει προληπτικά έναν δυνητικό πολιτικό αντίπαλο. Κι όμως. Οι επιθέσεις κατά του Στουρνάρα είχαν ξεκινήσει πριν από τη δημοσιοποίηση του περιλάλητου δείπνου με τον Σημίτη. Ο Δραγασάκης και ο Παππάς είχαν πυροβολήσει πριν ξεσπάσει η σεναριολογία. Ο θόρυβος περί κεντροαριστερής κουζίνας απλώς χρησιμοποιήθηκε σε δεύτερο χρόνο για να ψωμώσει την αντιστουρναρική καμπάνια που βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη.
Μα, αλήθεια; Πιστεύει κανείς στο Μαξίμου ότι ο Στουρνάρας ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την Τράπεζα της Ελλάδος για να κονταροχτυπηθεί, ας πούμε, με τον Θεοχαρόπουλο για την ηγεσία του κυοφορούμενου κεντροαριστερού σχήματος; Τα προβλήματα της κυβέρνησης είναι άλλα. Ενα μικρό κι ένα μεγάλο.
Το μικρό είναι η επιμονή του Στουρνάρα να μην αφήνει αναπάντητες τις προσπάθειες αφηγηματικού σιδερώματος της εξάμηνης διαπραγμάτευσης του 2015. Το έκανε δύο φορές πρόσφατα. Μία για να απαντήσει στον Δραγασάκη για τον δήθεν «κρυφό λογαριασμό» του Δημοσίου. Και μία για να διαψεύσει τον ισχυρισμό του Πρωθυπουργού ότι η ΤτΕ είχε ζητήσει capital controls από τον Φεβρουάριο.
Ομως, το μεγάλο ανομολόγητο πρόβλημα του κυβερνητικού πυρήνα με τον Διοικητή είναι η αναχάραξη του τραπεζικού χάρτη. Εκεί ορισμένοι κυβερνητικοί παράγοντες φαίνεται ότι δυσκολεύονται (ξανά) να συμφιλιωθούν με την πραγματικότητα ότι το παιχνίδι ορίζεται από τη Φρανκφούρτη.
Η αλήθεια είναι ότι οι καρδινάλιοι του ΣΥΡΙΖΑ αλλιώς το είχαν φανταστεί. Είχαν φανταστεί ότι θα μπορούσαν να διευθύνουν οι ίδιοι μικρά τραπεζικά μαγαζιά που τάχα δεν θα υπάκουαν στους περιορισμούς των συστημικών τραπεζών. Που θα μπορούσαν να μετατραπούν σε εργαλεία «κοινωνικής οικονομίας». Δηλαδή αναδιανομής οικονομικής και πολιτικής ισχύος με κυβερνητικά κριτήρια.
Δυστυχώς για τους καρδιναλίους, οι τράπεζες δεν είναι κανάλια. Η Τράπεζα της Ελλάδος δεν είναι ΕΣΡ, να την ξυρίσεις και να τη σφετεριστείς μέσα σε μια νύχτα. Η προσπάθεια έγινε. Αλλά τίποτε πια δεν ξεφεύγει από το ραντάρ της Φρανκφούρτης. Οποιος δεν το καταλαβαίνει, βαράει το σαμάρι γιατί δεν μπορεί να βαρέσει το γαϊδούρι.
