Εχουμε την κυβέρνηση, αλλά όχι το κράτος. Να η μόνιμη επωδός των σημερινών ενοίκων του Μαξίμου, όχι απόλυτα εσφαλμένη, αλλά και με αρκετά προβλήματα, όπως θα δούμε με το σημερινό σημείωμα.
Η παραπάνω φράση – διαπίστωση αλιεντικής χροιάς –εκ του χιλιανού προέδρου Αλιέντε δηλαδή –χρησιμοποιείται ως ελατήριο από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ.
Μόλις κερδηθεί κάτι επιμέρους κάτω απ’ το νερό του Μνημονίου, οι κυβερνώντες σπεύδουν να περιγράψουν με όρους νίκης τη στρατηγική τους.
Μόλις απλώς επαναλάβουν δυσάρεστες τεχνικές προηγούμενων διακυβερνήσεων, υπενθυμίζουν λυρικά τον συσχετισμό δύναμης, το ναρκοθετημένο περιβάλλον.
Εξέχουσα περίπτωση στον χειρισμό του ελατηρίου έχει ο Παύλος Πολάκης. Για την ακρίβεια αποτελεί από την πρώτη στιγμή, την πιο ακατέργαστη φωνή του πλήθους και ίσως την εναπομείνασα σύνδεση με τις άλλοτε πλατείες του θυμού των Aγανακτισμένων. «Πνεύμα και ηθική» φώναζε ο Αυλωνίτης στην ταινία «Ωραία των Αθηνών». Ε, κάτι αντίστοιχο.
Σε πολλά έχει δίκιο ο κρητικός αναπληρωτής υπουργός Υγείας. Χτες όμως, όπως διαβάσατε εδώ στα «ΝΕΑ», απασφάλισε πάλι κατά της Δικαιοσύνης. Και μάλιστα με αφορμή τη μήνυση που έκανε εργολάβος καθαριότητας κατά των διοικητικών διευθυντών του Γενικού Νοσοκομείου Τρικάλων και τη σύλληψή τους.
Ο εργολάβος μήνυσε το νοσοκομείο γιατί ενώ «έτρεχε» σύμβαση ιδιωτικού συνεργείου με αυτό, οι διοικούντες εκεί είχαν συνάψει ατομικές συμβάσεις έργου με καθαρίστριες. Η Αστυνομία έκανε τη δουλειά της. Και ο Πολάκης τα έβαλε με όλους και όλα. Αποκάλεσε την Αστυνομία «τοποτηρητή ατομικών και επιχειρηματικών συμφερόντων», ενώ εκείνη απλώς εκτέλεσε τη δουλειά της.
Το καθεστώς φύλαξης και καθαριότητας δημόσιων οργανισμών αποκαλύφθηκε καλύτερα αν και με τραγικό τρόπο το 2008, με την απόπειρα δολοφονίας με βιτριόλι της συνδικαλίστριας και σημερινής ευρωβουλευτού Κωνσταντίνας Κούνεβα. Το βιτριόλι εκείνο ήταν υπενθύμιση πως ό,τι συχνά δεν βλέπουμε, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.
Η Κούνεβα και οι συναδέλφισσές της ήταν (είναι) οι αόρατοι ενός συστήματος που έχει ως καθεστώς την επισφάλεια και την ελαστικότητα στις εργασιακές σχέσεις.
Αλήθεια, για όλο αυτό τι ακριβώς έχει κάνει η σημερινή κυβέρνηση; Είδατε πουθενά να εμφανίζει, να δρομολογεί ένα πλήρες σχέδιο μονιμοποίησης υπαλλήλων σε δημόσιους οργανισμούς; Είδατε πουθενά να καταργεί τις εργολαβίες ή να προστατεύει εργασιακά αυτόν τον κόσμο;
Μνημόνιο θα μου πείτε. Δεσμεύσεις. Ναι, αλλά και στο δάσος των μη μνημονιακών δεσμεύσεων, ελάχιστες είναι οι ρυθμίσεις που ανακουφίζουν τον κόσμο. Υπαρκτές, αλλά ελάχιστες.
Περισσότερο, σήμερα δίνεται η εντύπωση της συνέχειας του κράτους. Και η αμφίσημη ανάγνωση της αστικής Δικαιοσύνης. Κάτι ακόμη: σήμερα δίνεται η εντύπωση μιας κυβέρνησης που τις μονές μέρες σφυρίζει αστικά και τις ζυγές θυμάται την αριστερή αναφορά και πυρήνα της. Δεν είναι όμως εύκολες εποχές για ακροβάτες. Ακόμη κι αν έχουν κρητική αυτοπεποίθηση.
