ΔΙΧΑΣΜΟΙ

Εξω Ρέντσι, μέσα Καμμένος. Αυτή θα μπορούσε να είναι η σύντομη διάγνωση της παράδοξης κατάστασης στην οποία βρίσκεται η κυβέρνηση Τσίπρα.

Στο Μαξίμου ονειρεύονται μια μεγάλη συνάντηση των Νοτίων της Ευρώπης στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο. Η συλλογιστική είναι προφανής. Ισπανοί και Πορτογάλοι πήραν συγχωροχάρτι για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Οι Ιταλοί ψάχνουν έναν τρόπο να αποφύγουν κουρέματα ομολογιούχων και ίσως ακόμη και καταθετών των τραπεζών τους. Ο Ολάντ είναι αποδυναμωμένος και ψάχνει από κάπου να πιαστεί για να πάρει νέα ορμή. Γιατί λοιπόν να μη στηθεί ένα μέτωπο του Νότου, που να ζητεί δημοσιονομική χαλάρωση από την ΕΕ; Με την Ευρώπη στη μέγγενη της τρομοκρατίας, ένας συμβιβασμός στα οικονομικά θα μπορούσε να είναι κάτι που θα το συζητήσουν οι Γερμανοί.

Αυτοί είναι οι σύμμαχοι που θα ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας στο εξωτερικό –και αυτή είναι η κατεύθυνση που θα ήθελε να πάρει. Στο εσωτερικό όμως συνεχίζει να συγκυβερνά με τον Καμμένο –κάτι που οδηγεί συχνά σε αδιέξοδο. Το ύφος πολιτικής και το ήθος δημόσιας παρουσίας των ΑΝΕΛ –και αυτών που μπήκαν στη Βουλή μαζί τους αλλά εμφανίζονται ως ανεξάρτητοι –πιστοποιείται καθημερινά. Αναλλοίωτος παραμένει και ο βασικός –ακραίος δεξιός –πυρήνας της πολιτικής τους. Οπως έχει συμβεί και σε άλλες περιπτώσεις, τη ρύθμιση για το τέμενος των μουσουλμάνων την πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ όχι με τους ΑΝΕΛ, αλλά με τις ψήφους της μείζονος αντιπολίτευσης, την οποία απαξιώνει, υπονομεύει και συκοφαντεί σε κάθε άλλη ευκαιρία.

Το «δείξε μου τους [πολιτικούς] φίλους σου να σου πω ποιος είσαι» θα ήταν περίληψη της κατάστασης αυτής. Το γεγονός όμως ότι η κυβέρνηση έχει μόνιμες φιλίες με τους μεν, αλλά εμφανίζεται διατεθειμένη να προσεταιριστεί και τους δε δημιουργεί κάποιες ελπίδες για το μέλλον. Και επιτρέπει και μια άλλη, πιο αισιόδοξη, εκδοχή του στυλ «δείξε μου τους εν δυνάμει φίλους σου να σου πω ποιος θα μπορούσες να γίνεις».