Με το που θα πατήσει κανείς το πόδι του στο Ρίο, από το αεροδρόμιο κιόλας νιώθει ότι έχει βρεθεί σε στρατοκρατούμενη περιοχή. Και όμως τόσο η Βραζιλία όσο και το Ρίο, που φιλοξενεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν βρίσκονται υπό στρατιωτικό καθεστώς όπως για παράδειγμα ήταν η Αργεντινή (υπό τον στρατηγό Βιντέλα) όταν φιλοξένησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 ή η Χιλή του Πινοτσέτ.
Απλώς το Ρίο εκ των πραγμάτων είναι η πρώτη πόλη στην Ιστορία που φιλοξενεί το κορυφαίο αθλητικό ραντεβού του πλανήτη υπό τον φόβο του ISIS αλλά και γενικότερα τρομοκρατικού χτυπήματος. Την τελευταία διετία, ανάλογες τρομοκρατικές ενέργειες έχουν πλήξει έντονα και το ευρωπαϊκό έδαφος και είναι λογικό οι Βραζιλιάνοι να φοβούνται και τη σκιά τους.
Στην αίθουσα αφίξεων του αεροδρόμιου του Σάο Πάολο, που είναι και το μεγαλύτερο της χώρας (και από εκεί διοχετεύει τον μεγαλύτερο όγκο των διαπιστευμένων στο Ρίο), υπάρχουν αστυνομικοί που περιμένουν τους ταξιδιώτες με σκάνερ το οποίο ανιχνεύει τα δακτυλικά αποτυπώματα και είναι συνδεδεμένο με τη βάση δεδομένων των τοπικών και διεθνών Αρχών, ώστε να εμφανίζεται άμεσα το αποτέλεσμα για άτομα με ύποπτο προφίλ.
Ετσι, πριν φτάσει κανείς στον έλεγχο διαβατηρίων, πρώτα πρέπει να έχει «καταθέσει» τον δείκτη του στο μηχάνημα. Στο αεροδρόμιο του Ρίο τώρα, ανάμεσα στον κόσμο, στους αθλητές και σε όσους δουλεύουν στον χώρο, περιπολεί συνέχεια στρατιωτική αστυνομία, με τους στρατιώτες να έχουν το δάχτυλο στη σκανδάλη και τα όπλα τους απασφαλισμένα!
Στις δε ειδικές λωρίδες οδικής κυκλοφορίας, στις οποίες και κυκλοφορούν μόνο τα διαπιστευμένα οχήματα, βλέπεις εκτός από τα λεωφορεία και τα αυτοκίνητα της διοργάνωσης και φορτηγά γεμάτα με στρατιώτες. Αλλωστε οι Βραζιλιάνοι ζήτησαν τη βοήθεια ακόμα και των ισραηλινών ειδικών δυνάμεων για να είναι καλύτερα προετοιμασμένοι απέναντι σε οποιαδήποτε τρομοκρατική απειλή, ενώ έχουν εκπαιδευτεί ακόμα και για χημική επίθεση!
Πάνω από 88.000 στρατιώτες και αστυνομικοί (διπλάσιοι δηλαδή από την αντίστοιχη διοργάνωση του Λονδίνου) συμμετέχουν σε αυτό το πρόγραμμα ασφάλειας, που θα κοστίσει στους διοργανωτές κοντά στο 1 δισεκατομμύριο δολάρια.
Στο οποίο συμμετέχουν φυσικά το ναυτικό με φρεγάτες που κάνουν περιπολίες καθημερινά ακόμα και στη θάλασσα της Κοπακαμπάνα και τα ελικόπτερα του στρατού και της αστυνομίας, τα οποία πετούν καθημερινά και συνεχώς πάνω από τις εγκαταστάσεις αλλά και κάποια σημεία όπου συγκεντρώνεται πολύς κόσμος. Την ίδια στιγμή στο αεροδρόμιο ισχύει το «Χαμένοι στη μετάφραση» αφού, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια και το χαμόγελο των εθελοντών, αυτοί που μιλάνε αγγλικά είναι πολύ λίγοι ανάλογα με αυτούς που μιλούν βραζιλιάνικα και πορτογαλικά, με αποτέλεσμα για να συννενοηθεί κανείς να χρειάζεται ακόμα και μια συνεργασία (πηγαδάκι) 4-5 εθελοντών και του ενδιαφερομένου.
