Προ ολίγων ημερών, ένας κύριος με μούσια, γκριζομάλλης, κοντά στα 55 ας πούμε, με περιβολή θαλάσσης, φτάνει σε πολυσύχναστη παραλία της Αίγινας. Είναι γύρω στις επτά το απόγευμα, ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει, αλλά ο κύριος συνεχίζει να φορά τα γυαλιά ηλίου. Ισως γι’ αυτό, μπορεί να υποθέσει κανείς, δεν έπεσε απευθείας το σύρμα.
Κάθεται στην ξαπλώστρα, παραγγέλνει δύο καφέδες και ετοιμάζεται για την απογευματινή του βουτιά. Οι καφέδες έρχονται, η απόδειξη πουθενά.
Σφυρίζει ο κύριος. Βγάζει τα γυαλιά. «Ρε παλικάρι, έρχεται ο υπουργός εδώ και δεν κόβετε απόδειξη;».
Σοκ το γκαρσόνι, «συγγνώμη, κύριε υπουργέ», τρέχει μέσα φέρνει την απόδειξη. Ο Τρύφωνας όμως είναι παλιός εφοριακός. Κοιτάζει τον αριθμό της απόδειξης: 42. Επτά η ώρα το απόγευμα σε μια παραλία που μοιάζει να κόβει ευρώ με τους καφέδες.
–«Ρε παιδιά, κοροϊδευόμαστε; Από το πρωί 42 αποδείξεις;».
–Μα ξέρετε, κύριε υπουργέ, είχε πολλή δουλειά και δεν προλάβαμε… Φανταστείτε πόσες αποδείξεις δεν είχε κόψει.
Εφυγε ο Αλεξιάδης και την άλλη μέρα είπε δυο κουβέντες στην υπηρεσία και πήγε κλιμάκιο ελεγκτών στην παραλία της Αίγινας. Δεν θα σας προκαλέσει έκπληξη καμία. Και πάλι αποδείξεις δεν κόβανε.
Αγαπητέ Πρωθυπουργέ: Το νομοσχέδιο με τα κίνητρα για το πλαστικό χρήμα, που μας είχες τάξει πριν από τον Δεκαπενταύγουστο για να σταματήσει το πανηγύρι με τις αποδείξεις, πού είναι;
