Η μυθοπλασία ανέκαθεν αποτελούσε τον θεμέλιο λίθο της απάτης. Από το πώς αυτοαποκαλούνται τα μέλη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής –Αθάνατοι –γίνεται προφανές πως οι τύποι μπήκαν γρήγορα στο νόημα.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι τίποτε άλλο από ένα αλισβερίσι μιας οργάνωσης που εκμεταλλεύεται μια ιδέα κλεμμένη από τους αρχαίους Ελληνες με κατασκευαστικές εταιρείες.
Η οργάνωση δίνει αντιπαροχή οικόπεδο που δεν είναι καν δικό της και μοιράζεται τα κέρδη με τα κοράκια.
Ενας από τους ανθρώπους που έχουν ασχοληθεί με το θέμα για δεκαετίες είναι ο Αμερικανός Στάνλι Ενγκερμαν, καθηγητής Οικονομικών και Ιστορίας του Πανεπιστημίου Ρότσεστερ, στη Νέα Υόρκη.
Το συμπέρασμα του 80χρονου ακαδημαϊκού δεν απέχει χιλιοστό από τις υποψίες μας για το ποιος τσεπώνει τα εκατομμύρια. «Αυτοί που κερδίζουν τα περισσότερα είναι η ΔΟΕ και οι κατασκευαστές» λέει στο BBC.
Από τους 17 Ολυμπιακούς Αγώνες που διοργανώθηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι το 2012, μόνο μία διοργάνωση, του Λος Αντζελες το 1984 κατάφερε να βγάλει κέρδος.
Στον αέρα που πουλάει η οργάνωση για να σαγηνεύσει ολόκληρες κοινωνίες και να τις μετατρέψει σε αθύρματά της, περιλαμβάνονται επιχειρήματα όπως ότι οι πόλεις γίνονται γνωστές, ότι τα έργα μένουν κληρονομιά για τις επόμενες γενεές και ότι αυξάνονται οι ροές των τουριστών.
Η Αθήνα, η Ρώμη, το Λος Αντζελες, ακόμα και το Ρίο ντε Ζανέιρο δεν περίμεναν καμιά αθλητική διοργάνωση για να διαφημιστούν. Ο τουρισμός την περίοδο των Αγώνων σχεδόν πάντα μειώνεται, ενώ τα φαραωνικά στάδια μετατρέπονται σε λευκούς ελέφαντες. Στα έργα υποδομής η υπερτιμολόγηση είναι τόσο υψηλή λόγω της πίεσης του χρόνου ώστε οι κατασκευαστές ανοίγουν σαμπάνιες στην υγειά των κορόιδων. Η Διεθνής Οργάνωση Επενδύσεων (ΔΟΕ) αποτελεί τη σπουδαιότερη ιδέα πώλησης αέρα. Για τους Βραζιλιάνους που εξαπατήθηκαν –όχι μόνο από τη ΔΟΕ –όπως και τόσοι άλλοι λαοί, ισχύει η αραβική παροιμία που λέει: το μόνο κόλπο που ξέρει ο φτωχός είναι τα δάκρυα.
