Παραφράζοντας τη φράση του Νίκου Ζαχαριάδη, το ΚΚΕ αυτή την περίοδο έχει το όπλο –της Ιστορίας –παρά πόδα. Μα θα πει κάποιος: πάντα ο Περισσός είχε ως κεντρικό του μέλημα τη μάχη στα χαρακώματα της Ιστορίας. Σήμερα, όμως, με μια πολυεπίπεδη αντεπίθεση «πρεσάρει» τον «ταξικό εχθρό» και τους ιμάντες του σε ένα νέο πεδίο, εκπέμποντας και πολιτικά μηνύματα: το πεδίο είναι ο Εμφύλιος Πόλεμος και ειδικότερα η «τρίχρονη εποποιία» του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος.
Μια σειρά πρωτοβουλιών εκ μέρους του ΚΚΕ κλιμακώνει τη νέα τακτική. Οχι ασύνδετα με το ευρύτερο κάδρο της ιστοριογραφικής αντιπαράθεσης που εκδηλώνεται στην επιστημονική κοινότητα.
Πάμε λοιπόν στα νέα: το ΚΚΕ εστιάζει στα του Δημοκρατικού Στρατού την περίοδο 1946-1949. Μάλιστα, με αφορμή την επέτειο των 70 χρόνων από την ίδρυση του ΔΣΕ, ταξιδεύει ήδη στο Ιντερνετ η ιστοσελίδα dse.kke.gr με υλικό. «Οι πολιτικές – ιστορικές εκδηλώσεις που ήδη πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα είναι ενταγμένες στον εορτασμό για τη συμπλήρωση των 100 χρόνων του ΚΚΕ. Η δημιουργία του site έρχεται να συμβάλει σε όλη αυτήν τη μεγάλη δραστηριότητα. Επιδιώκει να φωτίσει πτυχές της ηρωικής πάλης του ΔΣΕ. Να συμβάλει στη διάδοση της ιστορικής αλήθειας, των πολιτικών διδαγμάτων. Οι νεότερες γενιές να γνωρίσουν τον τιτάνιο αγώνα του» διαβάζουμε από τη διακήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για την επέτειο.
Μάχη όμως χωρίς εχθρό δεν υφίσταται για την Αριστερά. Η όλη στρατηγική δεν διαρθρώνεται σήμερα από τον Περισσό μόνο πάνω στην κλασική του αντιπαράθεση με τον αστισμό. Πράγμα αυτονόητο. Το ΚΚΕ βάζει στο στόχαστρο το σύγχρονο ρεύμα (δεξιάς) αναθεώρησης της Ιστορίας που έχει ως κεντρικά πρόσωπα δύο μη ιστορικούς αλλά δημοφιλείς και ικανούς επιστήμονες: τον Στάθη Καλύβα και τον Νίκο Μαραντζίδη. Οι δύο τελευταίοι δεν έχουν απλώς φρεσκάρει τον διάλογο πάνω σε θέματα-ταμπού. Είναι ουσιαστικά οι υπεύθυνοι για τη νέα διαιρετική τομή στη σημερινή ελληνική ιστοριογραφία. Πού υπερέχουν; Το πρόσφατο βιβλίο τους «Εμφύλια πάθη, 23 ερωτήσεις και απαντήσεις για τον Εμφύλιο» (εκδ. Μεταίχμιο) είναι εξόχως ευπώλητο, έχει γνωρίσει μεγάλη μιντιακή προβολή και λόγω του εύληπτου περιεχομένου του και λόγω της ποπ γραφής των συγγραφέων.
Οργανωμένη απάντησημε μαζική παρέμβαση
Ετσι η απάντηση του ΚΚΕ ήταν επίσης οργανωμένη και επιχείρησε να λάβει μαζική παρέμβαση. Η μπροσούρα «23+ παθιασμένα ψέματα για τον ένοπλο λαϊκό αγώνα 1941-1949» του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του Κόμματος κυκλοφόρησε με τον «Ριζοσπάστη» στις 17 Ιουλίου αλλά διακινείται από τις κομματικές οργανώσεις και το βιβλιοπωλείο Σύγχρονη Εποχή. Στις 43 σελίδες της μπροσούρας οι ιστορικοί του ΚΚΕ ξεδιπλώνουν την επίθεσή τους σε Καλύβα – Μαραντζίδη εφ’ όλης της ύλης για τον Εμφύλιο και βέβαια για την περίοδο που έδρασε ο ΔΣΕ. «Οι 100άδες σελίδες του βιβλίου περιέχουν σωρεία από ψέματα, που για να τους προσδώσουν αντικειμενικότητα, τα ανακατεύουν με ορισμένα πραγματικά γεγονότα και κάποιες ορθές παραδοχές» γράφει στην αρχή του το κομματικό κείμενο που, σύμφωνα με πηγές, γνώρισε ήδη μεγάλη επιτυχία, αφού την ημέρα που κυκλοφόρησε με τον «Ριζοσπάστη» συνέβαλε στην αύξηση της κυκλοφορίας του εντύπου (12.330 φύλλα, όταν η μέση κυκλοφορία φτάνει τα 8.800).
«Με αυτήν τη λογική φτάνεις μαζικότερα σε έναν κόσμο. Βέβαια οι Καλύβας – Μαραντζίδης δεν αποτελούν πια ένα μικρό δίκτυο επιστημόνων αλλά ένα ρεύμα ολόκληρο. Επρεπε να απαντηθεί πρώτα σε πολιτικό επίπεδο και να διαδοθούν οι θέσεις του Κόμματος σε ευρύτερους κύκλους και όχι μόνο σε ακαδημαϊκούς. Η άποψη Καλύβα – Μαραντζίδη εξάλλου έλαβε μεγάλη δημοσιότητα από τον Σκάι αλλά και την οικειοποιήθηκε μέρος του αστικού κόσμου όπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος που το επιβεβαίωσε με την ομιλία του στην παρουσίαση του βιβλίου “Το κόκκινο τανγκό: Νίκος Ζαχαριάδης, η άνοδος και η πτώση ενός ηγέτη” των Κώστα Κουτσομύτη – Ευάγγελου Μαυρουδή» μου λέει άνθρωπος που ξέρει πολλά για την αντιπαράθεση και τις στοχεύσεις του Περισσού.
Επιστρατεύθηκε καιη Αλέκα Παπαρήγα
Βέβαια, πέραν της μάχης των ιδεών και των κειμένων, πάντα σημασία για τον Περισσό έχει η μάχη της εκλαΐκευσης των θέσεων και της σύνδεσης με το σήμερα. Οχι τυχαία, επιστρατεύθηκε τον Ιούλιο για την όλη υπόθεση ένα «βαρύ πυροβολικό» του Κόμματος: η Αλέκα Παπαρήγα. «Απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας όλη αυτή την προπαγάνδα που γίνεται και λέει ότι ο ένοπλος Εμφύλιοςείναι ένας “αδελφοκτόνος πόλεμος”. Ετσι αναφέρουν τον αγώνα του ΔΣΕ, “ένας πόλεμος που δεν πρέπει να ξαναγίνει γιατί αδελφός σκοτώνει αδελφό”. Δεν ήταν τέτοιος, ήταν ένοπλη ταξική πάλη και τα στρατόπεδα σε αυτή την πάλη ήταν καθαρά, ανεξάρτητα από τη σύνθεση του ΔΣΕ και ανεξάρτητα από τον σκοπό που έγιναν ο ΔΣΕ και η ένοπλη πάλη, ανεξάρτητα από τον πολιτικό στόχο που έθετε ο ΔΣΕ με την ευθύνη βέβαια της καθοδήγησης του ΚΚΕ. Τα στρατόπεδα ήταν δύο, όπως δύο είναι τα στρατόπεδα και στην καθημερινή μας ζωή σε μη επαναστατικές συνθήκες. Από τη μια μεριά, ήταν ο λαϊκός στρατός που εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και, από την άλλη μεριά, ήταν ο εθνικός αστικός στρατός της αστικής τάξης και οι βρετανοί και κυρίως οι αμερικανοί σύμμαχοί τους» είπε με έμφαση μεταξύ άλλων η τέως γ.γ. του ΚΚΕ στην αίθουσα του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας και σε συζήτηση που οργάνωσε η ΤΟ Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής του Κόμματος και συμπλήρωσε: «Αυτά τα περί αδελφοκτόνων πολέμων είναι ανοησίες. Είναι η ταξική πάλη, και σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης η ταξική πάλη θα είναι ένοπλη αναπόφευκτα και υποχρεωτικά». Kαι το ΚΚΕ κάνει ιδεολογική χρήση της Ιστορίας, όπως όλοι. Και καλά κάνει. Η όλη ματιά του για τον ΔΣΕ κουμπώνει και με τη σημερινή στρατηγική του. Περισσότερο ίσως από τη λογική ΕΑΜ που χώραγε και προϋπέθετε και συμμαχίες. «Η φάση σήμερα του ΚΚΕ είναι μόνο εναντίον όλων» μου λέει insider της ιστορικής κοινότητας. Μπορεί απλώς, πάλι, η αναμόχλευση του ΔΣΕ και του Εμφυλίου να βρίσκει τον κόσμο και το ίδιο το ΚΚΕ πιο ώριμα να επεξεργαστούν τα παραπάνω θέματα. Αν και το ΚΚΕ ποτέ δεν λειτουργεί τυχαία και η ανάγνωση της Ιστορίας γίνεται πάντα βάσει της «γραμμής» του παρόντος.
