Καυτό, ασθμαίνον, θερινό κουίζ: Ποια φίλη υπουργού – γκουρού έβαλε κοτζάμ κυβέρνηση να ψηφίσει τροπολογία (και δη σε νομοσχέδιο για το έγκλημα στον κυβερνοχώρο και τον ρατσισμό) για να διατηρήσει, ανενόχλητη, την τριπλοθεσία της σε διοικητικό συμβούλιο μεγάλου πολιτιστικού οργανισμού, σε ανεξάρτητη Αρχή και σε Ανοικτό Πανεπιστήμιο; Μπόνους σε όποιον βρει και το –τετραπέρατο –πώς…
Πάνω από 300.000 θεατές! Το λες και ρεκόρ. Για το έργο που έγραψε, σκηνοθέτησε και έπαιξε (για την ακρίβεια, αφηγήθηκε) η Μιμή Ντενίση. «Σμύρνη μου, αγαπημένη». Το –ανείπωτο, από πολλούς –θεατρικό ρεκόρ που τη δεύτερη χρονιά έκανε, μάλιστα, καλύτερα νούμερα από την πρώτη και τον Οκτώβριο θα ξεκινήσει τον τρίτο κύκλο παραστάσεών του στο Θέατρον του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, προτού μεταφερθεί –σε αυτή τη σεζόν τελικά –στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Ποιος ξέρει για πόσο και εκεί. Εντυπωσιακό: ανεβάστηκε προτού ξεσπάσει δεινό το Προσφυγικό. Και πριν το ξέσπασμα της βίας κι εξουσίας στην Τουρκία, όπου όπως η Ντενίση παρατηρεί «κόβουν κεφάλια όπως το ’22». Χαριτολογεί: «Είμαι μέσα στην επικαιρότητα! Και τη σεζόν που πέρασε», σοβαρεύει, «η παράσταση συγκίνησε περισσότερο διότι πλέον είχαμε δίπλα μας, στη Μυτιλήνη, τις εικόνες των σύρων προσφύγων». Εκεί, στη Μυτιλήνη θα ξεκινήσουν το επόμενο καλοκαίρι τα –επί μήνες πολλούς σχεδιαζόμενα –γυρίσματα της τηλεοπτικής σειράς που ετοιμάζει η Μιμή Ντενίση, με βασικό παραγωγό μεγάλο βρετανικό τηλεοπτικό δίκτυο. Ετοιμάζει, όταν λέμε, εννοούμε μαζί με τον Μάρτιν Σέρμαν (του πολυβραβευμένου θεατρικού και κινηματογραφικού «Μπεντ», των θεατρικών «Ρόουζ» και «Aristo / Onassis» και συν-σεναριογράφος στο «Callas Forever» του Φράνκο Τζεφιρέλι με τη Φανί Αρντάν και τον Τζέρεμι Αϊρονς).
Κι εσείς, Βανέσα; Εχει ήδη κλείσει η επιτυχημένη με τη «Σμύρνη» (κι ας μην της το δίνουν όλοι…) θεατρίνα και μεγάλα ονόματα στο καστ: στον ρόλο της λαίδης Γουίτμαν, «αρχηγού» των Λεβαντίνων της Σμύρνης τη Βανέσα Ρέντγκρεϊβ (φωτογραφία). Στον ρόλο της… εγγονής της, Ελληνοαμερικάνας που επιστρέφει στο προσφυγικό σήμερα στη Μυτιλήνη και θυμάται την ιστορία της γιαγιάς της (της αρχόντισσας Φιλιώς), τη φίλη της Ολυμπία Δουκάκη, η οποία της έδωσε και την ιδέα για την τηλεοπτική σειρά. Και στον ρόλο του αμερικανού προξένου στη Σμύρνη, Τζον Χόρτον, τον Ιαν ΜακΚέλεν. Αλλωστε, στους συντελεστές και η βραβευμένη με βρετανικό BAFTA ενδυματολόγος και σκηνογράφος Φωτεινή Δήμου, που συνεργάστηκε μαζί του και βραβεύτηκε για τα κοστούμια στην τηλεοπτική μεταφορά, από το BBC Two, του θεατρικού «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ, σε τηλεσκηνοθεσία Ρίτσαρντ Αϊρ, με τους Ιαν ΜακΚέλεν, Αντονι Χόπκινς και Εμιλι Γουότσον), αλλά και ο Γιώργος Πάτσας στη σκηνογραφία –και στα τοπία της Μυτιλήνης. «Εξω ζητούν θέματα ελληνικά», μου λέει η Μιμή Ντενίση. «Αληθινά όμως, όχι εξιδανικευμένα. Πάει, πέρασε η εποχή της ωραιοποίησης». Και τώρα ρεαλισμός. Ισως και λίγη μαγεία (κατά την απαίτηση της Μπλανς Ντιμπουά). Της ζητούν δε επίμονα μία συνέχεια. Και το σκέφτεται να γράψει για την ζωή των προσφύγων της Μικρασίας από την Καταστροφή έως τον Εμφύλιο. Μέλλον… έδει δείξαι.
Ο Ανθρωπος και οι «7 ημέρες». Ολα ξεκίνησαν από ένα σοκ. Για τον σκηνοθέτη –κινηματογραφικό κυρίως, με πιο πρόσφατη δουλειά την γυρισμένη και στην Αφρική πολύγλωσση «Electra», με την 28χρονη Σοφία Κόκκαλη (της «Μικράς Αγγλίας») και την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη –Πέτρο Σεβαστίκογλου («Ανεμος στην πόλη»). Οταν πρωτοδιάβασε το «Insenso» του Θεσσαλονικιού –ενίοτε ανεξήγητα προκλητικού –θεατρικού συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη. Και έφτασε να το ανεβάσει (στα ελληνικά, με υπέρτιτλους) στην Πολιτιστική Πρωτεύουσα Βρότσλαβ της –ολοένα και πιο συντηρητικής και θρησκευτικά –Πολωνίας, με πρόσκληση του Ινστιτούτου Γκροτόφσκι. «Στην επιφάνεια μιλάει για τον απόλυτο έρωτα», μου λέει ο σκηνοθέτης. Μέσα από «την ιστορία μιας γυναίκας που παραφρονεί από έρωτα, πέραν της λογικής της, πέραν του μέτρου, πέραν κάθε αποδεκτού ορίου» και την «ολοσχερή ήττα της φρόνησης». «Ομως στην ουσία βρίσκεται η πίστη στον Ανθρωπο», προσθέτει ο Πέτρος Σεβαστίκογλου, που θα ανεβάσει την παράσταση στο Θέατρο Τέχνης, στις 22-25 Σεπτεμβρίου, αλλά και στη Μονή Λαζαριστών του ΚΘΒΕ (1-9 Οκτωβρίου), προτού εγκαινιάσει στις 18 Οκτωβρίου την Θεατρική Ολυμπιάδα και πάλι στο Βρότσλαβ. Φαίνεται ότι η επιτυχία στην Πολωνία ήταν τέτοια, που ο διευθυντής του Ιδρύματος Γκροτόφσκι παρήγγειλε στον Δημητριάδη και νέο θεατρικό. Ναι, για την Πολωνία του –και θρησκευτικού –συντηρητισμού. «Δεν μιλάμε όμως ούτε για εκκλησιαστικά ούτε για οικονομικά μοντέλα. Πρέπει να μιλάμε για την επιστροφή στον Ανθρωπο», πιστεύει ο σκηνοθέτης. «Για το πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε όσα μας έχουν μάθει, να μην πατάμε σε υπαρκτά μοντέλα και να ανοίγουμε νέους δρόμους». Ο ίδιος θα προσπαθήσει κινηματογραφικά να ανοίξει έναν ακόμη δρόμο. Μοντάροντας υλικό από την Αφρική για την προηγούμενη «Electra» του, που δεν είχε χρησιμοποιήσει, αλλά και υλικό από νέους –κυρίως ακροβάτες –της Κίνας, όταν είχε πάει για την παράσταση «Alice In China» (με βάση την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων»), ζώντας πέντε έξι μήνες μαζί τους, ο Πέτρος Σεβαστίκογλου σκοπεύει να αποτυπώσει τις ζωές, τα ερωτήματα και τις δράσεις νέων και σε άλλες πέντε χώρες «μπροστά στο τρελό φορτηγό που είναι η παγκοσμιοποίηση και κανείς δεν ξέρει πού πάει» και να ετοιμάσει τη νέα του ταινία. «Μεταξύ φιξιόν και ντοκιμαντέρ», όπως λέει. Με τον τίτλο εργασίας «7 ημέρες». Με το σενάριο να γράφεται από τους ίδιους τους νέους των επτά χωρών.
