O Κλάουζεβιτς έχει επισημάνει την «ομίχλη του πολέμου». Εμείς θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για ομίχλη του Μνημονίου. Αυτή έχει ενταθεί υπό τους νυν κυβερνώντες που καλούνται να εφαρμόσουν όχι μόνο όσα ψήφισαν πέρσι τον Αύγουστο, αλλά και όσα έλεγαν ότι δεν θα κάνουν όταν ήταν στην αντιπολίτευση και διεκδικούσαν την εξουσία. Κάπως έτσι, στα θέματα των ιδιωτικοποιήσεων, η κυβέρνηση δείχνει να είναι σε πόλεμο με τον εαυτό της, γεγονός που δημιουργεί ομίχλη για τα μελλούμενα.

Από το Ελληνικό ώς τη ΔΕΗ, περνώντας από τα πλευρικά διόδια, η σύγχυση είναι διαρκής. Επιτείνεται από διαμάχες προσώπων και συγκρούσεις αρμοδιοτήτων. Πού τελειώνει η δικαιοδοσία του υπουργού Οικονομίας και πού αρχίζει το πεδίο δράσης του ΤΑΙΠΕΔ; Ποιος εκφράζει – όχι την κυβέρνηση αλλά – τη γραμμή που έρχεται από το Μέγαρο Μαξίμου; Πώς εμπλέκονται – αν εμπλέκονται – τα αρχαιολογικά στη μεγάλη επένδυση του Ελληνικού; Και ποια είναι, τελικά, η πολιτική της κυβέρνησης στις επιχειρήσεις δημόσιας ωφέλειας που πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν, κατά το φύλλο πορείας του Μνημονίου, αλλά που η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τη συνταγματική αναθεώρηση επιμένει ότι πρέπει επ’ αυτών να διαφυλαχθεί ο έλεγχος του κράτους;

Φυσικά, στην πολιτική, η δημιουργική αμφισημία είναι χρήσιμη. Με το να μιλούν πολλοί για πολλά, η κυβέρνηση μπορεί να διαχειρίζεται ισορροπίες και να διατηρεί το πλεονέκτημα των τακτικών ελιγμών. Ωστόσο, αυτή είναι μια κοντόφθαλμη, μικροπολιτική ανάγνωση. Η χώρα, ιδίως δε η οικονομία, έχει ανάγκη από καθαρή κατεύθυνση. Αυτό είναι κάτι που επείγει αν πρόκειται να μην κολλήσουμε στην ύφεση. Είναι επίσης κάτι που αντιφάσκει με τη δημόσια προτεραιότητα που – σωστά – δίνει ο Πρωθυπουργός στην ανάπτυξη. Το να χάνεται χρόνος και να μην υπάρχει ορατότητα στα οικονομικά δεν είναι ούτε υπέρ της χώρας ούτε υπέρ των κυβερνώντων.

Τελευταία Νέα