Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει –έγραφε ο ποιητής. Με την άδειά του όμως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η σημερινή Ελλάδα δεν αποπληρώνει και μάλιστα όπου και να ταξιδέψει κανείς εντός της επικράτειας. Τα κόκκινα δάνεια δεν είναι μόνο στην Αθήνα –είναι και στην περιφέρεια. Το ενδιαφέρον ενός μεγάλου ξένου fund για την Παγκρήτια Τράπεζα δεν επιβεβαιώνει απλώς τη γεωγραφική διάσταση της αδυναμίας αποπληρωμής. Υποδεικνύει και προς τα πού οδεύουν τα πράγματα.

Οπως στη φύση έτσι και στην οικονομία τίποτε δεν πάει χαμένο. Ακόμη και τα κουφάρια. Αυτά τρέφουν τα σαπροφάγα ζώα. Παρομοίως υπάρχουν funds που ειδικεύονται στο να αγοράζουν κοψοχρονιά επιχειρήσεις χρεωμένες ή σε κατάσταση πρακτικής χρεοκοπίας είτε απευθείας είτε παίρνοντας από τις τράπεζες τα κόκκινα δάνειά τους σε εκπτώσεις άνω του 70%. Σε αυτά τα νούμερα, η εξόφληση των δανείων, έστω με μεγάλο κούρεμα υπέρ του οφειλέτη, ή η εκποίηση των παγίων των επιχειρήσεων αποφέρει σημαντικά κέρδη στους πτωματοφάγους των διεθνών αγορών.

Φυσικά, όπως η πτωματοφαγία στη φύση, η εξαγορά των κόκκινων δανείων παρουσιάζεται ως εξυγίανση. Οι τράπεζες διαγράφουν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια από τα βιβλία τους και η επιχειρηματική αγορά υφίσταται κάθαρση. Ο ρόγχος διαρκείας των επιχειρήσεων που είναι στα πρόθυρα του θανάτου τερματίζεται, ενώ ανοίγει χώρος για τους ανταγωνιστές τους. Σε πρώτη φάση, αυτό σημαίνει περισσότερη ανεργία. Αργότερα, λένε όμως οι νεοφιλελεύθεροι, η οικονομία ξανατσιμπάει και οι δουλειές ξανάρχονται. Αλλο αν είναι κουρεμένες και οι μισθωτοί του χθες είναι οι ημιανασφάλιστοι ωρομίσθιοι του σήμερα. Κάπως έτσι φθάσαμε στο Brexit και στον Τραμπ σε δύο χώρες, Βρετανία και ΗΠΑ, που τα έχουν κάνει αυτά πράξη εδώ και μία εικοσαετία.

Τελευταία Νέα